Dé grote Maxim Vengerov, een van de wereldvermaardste violisten van het moment, die kan je niet elke dag live gaan bewonderen. Het kon in de concertzaal van de Musica Mundi School tijdens het Musica Mundi Festival 2025, Vengerov is ‘Goodwill Ambassador’ van deze talentenschool,
Dat het een succes werd, begrijp je meteen uit het feit dat er zomaar eventjes vier (4) bisnummers ten beste werden gegeven, al lag die vrijgevigheid ook aan het enorme enthousiasme van de aanwezige jonge studenten die gillend de musici toejuichen alsof het een popfestival is. Het werkt aanstekend en dat vertaalt zich ook in de vertolking, is zo mijn persoonlijke indruk. Het maakt de musici wat losser, maar opgepast want dan kan er wel eens een foutje of toonslordigheidje gespeeld worden… Ook de ‘Grooten der Aarde’ zijn niet vrij van fouten, maar daar gaan we geen concert op beoordelen. De professionaliteit, het gemak waarmee gespeeld wordt, de harmonie tussen de viool en de piano en vooral het muzikale verhaal, de inhoud die je krijgt te horen: dat is wat telt en tellen doet het deze avond.
Al bij de eerste inzet van Schuberts sonatina nr. 3 D408 word je meegezogen in die zo typische Schubertmelodieën, de viool en de piano zingen en kippenvel en zelfs een krop in de keel maken zich meester van je zijn. O ja, zo hoort het. Op een of andere wijze raakt de pianiste nog meer dan de violist. Dat is ook zo in Brahms zijn sonata nr. 3 opus 108. Het wordt een grootste, krachtige vertolking, zeer subtiel ingezet. Bij wijlen overvallen de decibels de luisteraar en dat zal nazinderen gedurende de pauze van een vol half uur. Ja, Brahms had het blijkbaar emotioneel zwaar toen hij deze sonate aan het papier toevertrouwde.
Nog meer zwaarmoedigheid en doordringende tweestrijd krijg je met de vioolsonate opus 134 van Shostakovich. Waar het eerste deel, het andante, nogal zoekend overkomt krijg je in het tweede deel, het allegretto, opgejaagd wild en in het derde deel, variaties op een thema, hoor je hopeloosheid, radeloosheid. Waar moeten we naartoe? Wat staat er te wachten? Kan het zo verder? Een typisch verhaal voor de componist die in de moeilijke jaren van de Sovjet-Unie componeerde en probeerde alle geesten tevreden te houden met zijn werk dat vol aanklachten steekt. Hij deed het toch maar en zo ook het duo van deze avond dat terecht staande ovaties kreeg, langdurend applaus en bedankte met vier bisnummers. Het werd laat, maar wie zegt of schrijft er dat het dat niet waard was? Juist, niemand.
