Wat een tof idee van Opera Ballet Vlaanderen om deze boeiende theatermuziek eens in zijn geheel te programmeren. Populaire passages als Morgendeemstering en het treurige Ase’s dood halen makkelijk de toplijst van graag gehoorde melodieën, maar het stuk in zijn geheel is nauwelijks bekend.
Zoveel mogelijk mensen aanspreken is zeker het hoofdmotief geweest om het drama van Henrik Ibsen van een “nieuwe verteltekst” te voorzien. Die taak werd toevertrouwd aan Tom Goossens, ondertussen een bekende medewerker bij OBV. In 2019 was ik bijzonder opgetogen over zijn bewerking van Verdi’s Macbeth tot familievoorstelling Banket. Met zijn regie van Mozarts Le Nozze di Figaro maakte hij duidelijk dat een ogenschijnlijk argeloos verhaal wel diepere algemeen-menselijke trekken kan verhullen. Met dit sprookjesachtige verhaal van Peer Gynt, een soort “Bildungsverhaal”, gaat Goossens zowat op dezelfde wijze te werk. Zijn inspiratie is ongetwijfeld origineel, al was het maar om een echt theatergebeuren te creëren met één enkel personage dat het verhaal draagt. Dat personage wordt gespeeld door Tania Van der Sanden, die als de moeder van Peer zijn levensfasen aan elkaar rijgt. Goossens treft de uitgelezen actrice om heel de actie natuurlijk en spontaan te laten overkomen. Ze zwerft, stapt, loopt heen en weer rond de muzikanten alsof ze alles ter plekke beleeft. Het komt gewoon vanzelfsprekend soms bijna naïef over wat ze ons allemaal vertelt. En dus heel geloofwaardig. Ze past stem en accent aan bij de te vertolken passage, soms in dialect of met vervormde stem zoals in de passage met de Knopengieter (een pollepel!) Kortom een fantastische vertolking. Het is toch een spijtige kanttekening dat Tom Goossens zich af en toe te veel op sleeptouw laat nemen door de bezorgdheid het verhaal te doen aanslaan bij het grote publiek. Zijn relativering van het tragische van Peer Gynt zit geregeld op de grens (of erover) van het belachelijk maken en dan komt het “plezante” simplistisch en tegelijk ongepast over. Als taalkunstenaar verdient hij evenwel bewondering voor de manier waarop hij steeds weer de tekst van rijm voorziet en het sprookjesachtige een surrealistische toets geeft. Maar het zoeken “naar een ziel” zoals het vaak bizarre veelzijdige levensverhaal van Peer Gynt in de programmatoelichting genoemd wordt, krijgt soms het karakter van een ambigue zoektocht.
Er is natuurlijk ook de muziek. Daarover alleen lof. De jonge dirigent, James Hendry, vertoonde een enorme dynamiek en slaagde erin het orkest helemaal mee te nemen in de avontuurlijke maar evengoed in de emotionele momenten van Peer Gynt. De magie van de wouden, het exotische van de avonturen in Marokko en Egypte, elk tafereel krijgt de juiste sfeer in het orkest.
De kleinere vocale partijen van Anitra en Ingrid worden vertolkt door uitstekende zangeressen uit het koor, dat trouwens een fantastische beurt maakt. In de rol van Solveig past Lore Binon alsof de partij voor haar geschreven is. Fragiel en sensueel kruipt ze in het personage van Solveig, vertolkt subtiel haar weemoed en verlangen met hemelse hoogte en feilloos legato.
Niettegenstaande de minpunten, beslist een bijzondere uitvoering die door het publiek van de Koningin Elisabethzaal toegejuicht werd.
