Lente, de natuur explodeert in groene, gele en witte kleurschakeringen. Ook deze editie van ‘belcanto en bella musica’ zit vol drang en kleur. Voor de vele trouwe abonnees, is het een bijna maandelijks ritueel geworden op de tweede zondag van de maand. Een rustpunt en verademing in deze dolgedraaide wereld.
Onder mecenaat van Herman Van Hove wordt hier alle kracht samengebundeld om de schoonheid van de wereld te laten stralen en jong talent een podium te bieden. Rijk ingevuld vanuit diverse stijlen. Gastvrouw Lissa Meyvis moest deze keer verstek laten gaan. Kompaan, sopraan Lisa Willems, neemt de honneurs waar. Aan de piano toetsenist Lester Van Loock én er wordt een special guest beloofd.
Het eerste lied, uitgevoerd door sopraan Lisa Willems, ‘Both Sides – Tears and fears’ een klassieker van Joni Mitchell klinkt niet helemaal overtuigend. Misschien was haar stem op het vroege morgenuur nog niet ten volle opgewarmd of had ze wat last van plankenkoorts omdat ze ook de presentatie voor haar rekening moest nemen. De tekst is in elk geval prachtig en gaat over de cyclus van de liefde: van de eerste vlinders in de buik tot beginnende twijfels.
Het tweede nummer komt van de experimentele Amerikaanse componist George Crumb. Gekozen werd voor een van de ‘Three Early Songs’ gecomponeerd in 1947 op tekst van Robert Southley en Sara Tessdale. In dit nummer piekt niet het experiment maar klinkt de pianobegeleiding nog vrij gewoon, vederlicht en sprankelend en de zang perfect.
De Engelse componist, pianist en dirigent, Benjamin Britten, bewerkte heel wat Ierse Folksongs voor piano en stem. Lisa vertolkt het melancholische ‘The Last Rose of Summer’ op een gedicht van de Ierse dichter Thomas Moore. Een samengaan van zoet en bitter, in de toonzetting subtiel klassiek stijlkenmerken.
Dan wordt dé verrassing geïntroduceerd: de jonge cellist João Pedro Gonçalves met Portugese roots (geboren in 2000). Hij studeerde o.m. aan het conservatorium van. Brussel. Momenteel in residentie in de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Niet de eerste de beste. Hij had het geluk om al samen te kunnen werken met enkele van ‘s werelds vooraanstaande dirigenten zoals Lorenzo Viotti, Gustavo Dudamel en Giancarlo Guerrero. João kon al een resem eerste prijzen aan zijn portfolio toevoegen. Hij vergast het publiek op de 1ste Cello Suite van Bach. Een uitdagend werk. Het vergt van de uitvoerders een uitzonderlijke virtuositeit.
Bach schreef deze Suites in de periode dat hij zijn eerste echtgenote verloor. Variaties in verschillende tempo’s met een verschillende sfeer waar iedereen mee te maken krijgt in zijn levensloop. Een soort kringloop. Muziek van een overweldigende schoonheid, puur en onversneden. Een goudader. Het publiek keek en luisterde gebiologeerd naar zijn indrukwekkende uitvoering. De noten zijn bij elke uitvoering hetzelfde, maar elke uitvoering klinkt anders door de wisselwerking met het publiek.
Je hebt extraverte en introverte vertolkers. João Pedro Gonçalves weet de ziel van de compositie te vatten, beheerst de partituur en bespeelt op magistrale wijze zijn instrument, cello gebouwd door Tanguy Fraval. In bruikleen van het Strings For Talent Fonds van de Koning Boudewijnstichting. Hij weet in zijn beheerste vertolking gevoelsdiepte te leggend en niettegenstaande zijn jeugdige leeftijd, volwassen intensiteit. Hij speelt vol zelfvertrouwen. Het instrument geeft zich over aan zijn lichaam, zijn aanraking. Elke variatie, elk van Bachs’ thematische transformaties brengt een andere beweging teweeg. Wisselingen van mineur tot majeur, vreugde en tristesse. De sonore klanken maken meteen iets los. Zetten zich vast op je gemoed.
Lisa Willems, begeleidt door Lester Van Loock, brengt nog het prachtige lied van Henry Purcell ‘When I am laid in the Earth’ en handelt over de tragische liefde van koningin Dido van Carthago voor de Trojaanse held Aeneas.
Het tweede deel van het concert opent met Lisa en Lester ‘Send in the Clowns’ een lied geschreven door S. Sondheim voor de musical ‘A Litttle Night Music’ uit 1973. Het is een van zijn bekendste composities en stond hoog in de hitlijsten. De melodie is en blijft een oorwurm.
Met een associatief vermogen hebben deze drie performers gezocht naar composities om iedereen zoveel mogelijk aan bod te laten komen. Het wordt een onderdompeling in het cellorepertoire. João en Lester zijn te bewonderen in Dvoraks’ ‘Silent Woods’ voor piano en cello. Dit werk uit 1875 kende veel bewerkingen. Was oorspronkelijk gecomponeerd voor cello en orkest. Het is lyrisch en evocatief. De rust van het bos met als contrast de storm die er doorheen raast. Twee gevoelvolle vertolkers halen het onderste uit de kan. De beide instrumenten volgen een eigen parcours maar converseren ook en geven zo de muziek een verfrissende epiek mee.
Het pad van Liza Willems kruiste voor een eerste keer dat van cellist João Pedro Gonçalves tijdens een Russisch liederenrecital. Daaruit brengt ze een nummer van Tchaikovsky ten gehore ‘None but the lonely heart’. Thema: een onvervulbaar en daardoor soms pijnlijk verlangen naar een ideaal.
Lester en João geven elkaar weerwerk in twee natuurgebonden nummers van Grieg ‘Zur Rozenzeit’ en ‘Ein Traum’.
Dan volgt een klassieke bewerking van ‘Somewhere over the rainbow’. Piano, cello en de fluwelen stem van Liza Willems resulteren in een bijzonder mooie versie.
Liza Willems laat vervolgens horen wat ze in haar mars heeft met een prachtige en moeilijk aria uit ‘La Traviata’ van Verdi. De opera is gebaseerd op het boek ‘La dame aux camélias van Alexander Dumas. Het vertelt over de onmogelijke liefde tussen Alfredo, een jonge man van adel, en de lichtzinnige aan tbc lijdende Violette. Destijds een glansrol voor opera diva Maria Callas. Liza heeft als tegenpartij eigenlijk een tenor nodig maar die rol wordt ingevuld door de cello. Ze trekt stilistisch meerdere schuiven open. Met stemvirtuositeit en moeiteloos schakelen van hoog naar laag pakt ze het publiek in. Haar stem raakt, maakt iets los. De hoge, breekbare noten breken zelfs mijn traankanaal open.
Een bezwerende seance. De uitvoerders delen de liefde voor muziek. Eenvoudig in de leesbaarheid of net heel ingewikkeld. Beknopt samengevat: kundig, geraffineerd, overtuigend. Het publiek gaat nooit ontgoocheld naar huis, maar opgeladen met niet één, maar alle gelukshormonen. Als uitsmijter kreeg het enthousiaste publiek nog een toemaatje: ‘Elegie’ van Jules Massenet.
