Ik ben niet altijd onverdeeld gelukkig met de creatieve prestaties van de componist en pianist Fazil Say (Ankara, 1970). En dat hij in 2012 door een Turkse officier van justitie werd aangeklaagd nadat Say publiekelijk had beweerd een ‘trotse atheïst te zijn’ en daarbij tevens de islamitische rituelen op de hak had genomen, heeft weliswaar de media ruimschoots gehaald, maar voor de muziekliefhebber heeft dit niet of nauwelijks relevantie.
Het voorliggende nieuwste album van zijn hand, dat de passende titel Oiseaux tristes (naar het gelijknamige tweede deeltje uit Ravels Mirors) meekreeg, maakte op zeker indruk. Ik kreeg gaandeweg dit recital sterk het gevoel dat Say zich met deze muziek werkelijk sterk verbonden voelde en in zijn verbeeldingsvolle interpretatie geen ruimte liet voor buitenissigheden of andere ‘afleidende manoeuvres’. Musiceren in zijn puurste vorm, daar ging het hem duidelijk om. Dat brengt me dan gelijk op mijn enige substantiële kritiek: dat die puurheid behoorlijk wordt ondergraven door Says storende gekreun. De strikt heldere opname laat ook wat dit betreft geen detail onbelicht en hoe beter de weergaveapparatuur, des te meer afleidend het wordt.
Over die opname gesproken: er valt aan de weergave van de sonoriteit en de klankkleuren van deze concertvleugel niets af te dingen, maar wel had ik liever wat meer (akoestische) ruimte rond het instrument waargenomen. Alsof de microfoons een fractie te dichtbij werden geplaatst. Wat tevens het goed hoorbare gekreun van de pianist verklaart (op elektrostatische hoofdtelefoon zelfs dermate storend dat ik er al snel de brui aan gaf).
Voor de puristen zal dit recital ongetwijfeld enigszins slikken zijn, want wie is verknocht aan het klavecimbel in de muziek van François Couperin (in dit geval Livre IV, Ordre XXI, in e-klein) wordt niet alleen geconfronteerd met een (stevige) vleugelklank, maar ook met de door Say daarvoor noodzakelijk geachte aanpassingen.
Dit is van begin tot eind Frans repertoire en daarin toont Say zich een vertolker van groot formaat: dit zijn zonder meer uitvoeringen die niet onderdoen voor die door de groten in dit repertoire, zowel uit het (verre) verleden als het heden. Dubbel jammer dus van dat gekreun…
