Dit is een van de beste uitvoeringen van Elgars romantische Vioolconcert en dat zegt wel wat temidden van de stevig gevulde discografie. Ruim veertig jaar geleden maakte ik eerst goed kennis met dit meesterwerk dankzij Itzhak Perlman en het Chicago Symphony onder Daniel Barenboim (op Deutsche Grammophon). Sindsdien is mijn bewondering voor dit groot(s) aangelegde, ruim driekwartier in beslag nemende werk alleen maar gegroeid.
De componist was er zelf ook nogal mee ingenomen, zoals blijkt uit zijn bekende uitspraak ‘It’s good! Awfully emotional, too emotional, but I love it!’ En die ‘love’ deelde hij toen maar ook tot op de huidige dag met een grote schare bewonderaars en liefhebbers. Er zit echt álles in dit concert, dat zich beweegt van het majesteitelijke naar het lyrische, van het melancholieke naar het opwekkende, met daarnaast veel aandacht voor het ‘nobilmente’, typisch de karakteristieken die we in menig werk van deze grote Brit tegenkomen. Voor zover ik weet was dit ook het eerste en tevens enige vioolconcert waarin solist en orkest in de finale de door Elgar als cadens uitgewerkte paden moet bewandelen waarin alle voorgaande thema’s in een soort reflectie, als nabeschouwing nogmaals aan bod komen. Als een gloedvol mediteren over het vele fraais dat inmiddels de revue heeft mogen passeren.
De samenwerking tussen solist en orkest mag ideaal worden genoemd, waarbij chef-dirigent Robin Ticciati zich niet alleen beperkt tot een puur begeleidende functie, maar echt invulling geeft aan het rijk-expressieve karakter van deze zo weldadige partituur; en waarin hij het ensemble tot in de kleinste details heeft weten mee te nemen. Zeker voor degenen die deze uitvoering met de partituur erbij volgen realiseren zich al snel hoe ingenieus door de musici in dit betoverende krachtenveld wordt geopereerd. Het korte, maar bekoorlijke Carissima voor viool en piano, met naast Vilde Frang Thomas Hoppe als pianist, is een welkome aanvulling op dit ook opnametechnisch bijzonder goed geslaagde album. Gelet op de tijdsduur hadden er zeker nog wel enige encores bijgekund, maar dit terzijde, want deze vertolkingen maken werkelijk álles goed.
