Het was weer Cantabile, meer dan een wedstrijd, een essentieel platform voor jonge pianisten, dat teruggaat tot 1982, toen Andrea Durlet en Marcella De Wettinck de Durletwedstrijd opstartten.
De kruim van de deelnemers trad zondag aan in een sympathieke finale voor een selecte jury. Daarin zetelden niet de minsten: voorzitter Stephanie Proot en secretaris Jan Lust werden geflankeerd door de veelzijdige, virtuoze Inge Spinette, Elisabethwedstrijdwinnaar 1999 Vitaly Samoshko, pianiste Sylvia Tereza, Roberto Giordano, die van zijn deelname aan de Elisabethwedstrijd 2003 een onvergetelijke indruk naliet, en Piet Swerts, pianist, pianospecialist en componist o.m. van twee plichtwerken voor de Elisabethwedstrijd.
Er was een opgelegd werk voor elk van de 3 categorieën. Voor de min 13 jarigen was dat “Dirty Dishes”, een pittig werkje waarmee pianist en componist Job Clement (° 2001 )in 2024 de Cantabile Compositiewedstrijd Categorie A won en dat hij het motto meegaf “Life is short. There will be always dirty dishes. So let’s dance”. De Prijs voor de beste interpretatie ging naar Mia Zhou, die ook als eerste van haar groep eindigde. Met rustige zekerheid leidde haar Driestemmige Interventie van Bach BWV 794 naar een levendige “Jardins sous la pluie”van Debussy.
Van presentator Johannes, die zelf als 13-jarige kandidaat was geweest, vernamen we dat zwemmen de geliefkoosde hobby van Mia was. Aline De Muynck, klein maar dapper, verraste door haar duidelijk spel van staccato en legato. Van Iris De Keyzer, met haar vele hobby’s, viel een vlotte beweeglijkheid op. Van Louise-Sofia Chamutaev het gracieuze, dat prima tot zijn recht kwam in de Mozart-Sonate nr.10.
Van 13 tot 16 jaar
Categorie B werd geconfronteerd met “… the moment you’re near…” van componist, auteur, musicus (o.a. gitarist) Jeroen De Brauwer: een suggestieve verwijzing naar de jazz-standard ‘Misty’, waarvan de melodieuze lijn optornt tegen eigentijdse harmonieën. Opmerkelijk hoe eenzelfde werk kan verschillen! De Prijs voor de beste vertolking ging naar Mahault Ska, die tweede in haar reeks werd. In haar directoire jurkje, kleur nude, leek ze wel een impressionistisch plaatje van Juliette Capulet en laat net zij Ravels “Jeux d’eau” spelen…Ja, dat impressionistisch pareltje waarmee Alexandre Kantorov bij de opening van de Olympische Spelen 2024 vanop de Seine de pletsende regen trotseerde.
Mahault Ska en Chloë Xia waren de enigen die al uitpakten met een Prelude en Fuga uit Bachs “Wohltemperierte Klavier”. Beiden kozen voor Ravel. Bij Chloë Xia was dat ‘Animé’ uit de Sonatine, die haar omschrijving alle eer aandeed.
Met een bewonderenswaardige concentratie en keurig, net als zijn look en houding, beet Sverre D’hooghe de spits af van Categorie B. Ook de uitvoering van de Driestemmige Inventie nr.13 van Bach, zijn Chopin-Etude op.10 nr.9 en zijn Rondo Cappricioso van Mendelssohn was keurig maar wat afstandelijk. De ‘élan’ was er, de bezieling nog niet helemaal. Voorzichtigheid mag dan wel de moeder van de porseleinwinkel zijn, voor laaiend enthousiasme is meer nodig.
Winnaar hier werd Raffaello Giannini. De Gigue uit Bachs Partita nr.1 was wel een goede keuze. Hij speelde ze vlotjes vloeiend.Twee Chopins zette hij naar zijn eigen hand en tempo. Etude op.25 nr.6 klonk persoonlijk, de Barcarolle traag. Maar voor een partijtje varen mag dat, toch?
Op naar een carrière
Familiale omstandigheden maakten het onmogelijk Categorie 3 te horen. Geen nood, oprukkend talent tussen 16 en 19 jaar staat sowieso dichter bij een mooie carrière dan de 8 jongere aspiranten. In Categorie C eindigde Bill Dewispelaere eerst. Hij won ook de Prijs voor beste vertolking van het plichtwerk. Dat was “Miroir Nocturne” van componist, violist en pianist Andreas Moulin.
Volgden: Jonathan Ide, Dieter Caljon, Sofia Meladze Shenguella en Thomas Chaineux.
De Prijzen varieerden van geldprijzen tot masterclasses en concertopportuniteiten.
