Een fascinerende en tegelijk avontuurlijke verkenning van de intriges van de duisternis: dat stelt de Oekraiënse, in Nederland wonende Anna Fedorova de luisteraar vooral in het vooruitzicht: muziek die enerzijds programmatisch gekleurd en anderzijds uitermate virtuoos is. Geen geringe opgave, zelfs niet voor de meest uitgelezen meesterpianist, maar Fedorova stelt op geen enkel vlak teleur.
Dit recital ademt een en al magie in een bloedstollende reis die ons naar het einde van de nacht voert (zij het gelukkig niet zoals Louis-Ferdinand Céline ons die voorstelt), maar van de donkerte naar het werkelijke licht voert, afwisselend spookachtig, geheimzinnig en verleidelijk, vanaf de door angstdromen geplaagde Negende sonate van Skrjabin naar het romantisch-transcendente Gaspard de la nuit van Ravel en vervolgens het spookachtige El amor brujo van De Falla, om te culmineren in Moesorgski’s al even sterk verbeeldende Schilderijen van een tentoonstelling, dat aan het tumulteuze slot het licht aan het einde van die lange tunnel bijna tastbaar maakt in De Grote Poort van Kiëv (dat zeker voor Fedorova een sterk associatieve betekenis moet hebben gehad).
Het uiterst chromatische openingwerk, Skrjabins Pianosonate nr. 9, bijgenaamd ‘Zwarte Mis’, zet feitelijk de toon voor het gehele visionaire programma. Zelden zal in een slechts eendelige sonate met een tijdsduur van nauwelijks negen minuten zoveel expressieve lagen op elkander zijn gestapeld als in dit werk. Er huist in dit opus zoveel fantasie en mysterie dat het een adembenemend veelzijdig panorama oplevert. Al moet er wel van worden gezegd dat de vormgeving het daartegen heeft moeten afleggen. Ongetwijfeld Skrjabins bewuste keuze.
Dat Fedorova in deze zo verschillende pianowerken zonder enige lacune de juiste interpretatieve toon heeft weten te treffen mag op zich al een prestatie van groot formaat worden genoemd: ze wentelt zich kameleontisch door de talloze, menigmaal zelfs vrijwel ongrijpbare stemmingsbeelden met behulp van haar feilloze techniek. De door Jared Sacks gemaakte opname is al even schitterend, met nog een apart compliment voor de pianotechnicus Charles Rademaker, die voor een sublieme vleugelklank (zo te horen een Steinway D) heeft gezorgd.
