Deze musical stond in 1977 voor het eerst op de planken in Broadway. Annie is inmiddels een klassieker geworden en in de loop der jaren uitgegroeid tot een feelgood productie. Natuurlijk kan je zoiets altijd mismeesteren. Dat is hier zeker niet het geval.
Backstage Producties pakt uit met een pareltje, alles klopt: een topcast, muziek, decor, kostuums, choreografieën. Stuk voor stuk elementen, die samensmelten tot een hartveroverend geheel. Een productie die het publiek met een sober maar toch ingenieus decor terugvoert naar het bruisende New York van de jaren ’30. Wat ook zo leuk is: het is een intergenerationele voorstelling waarin jong en oud uitblinken.
De aanzet van de voorstelling is speels en zet al meteen de toon: een hoop kinderen in lompen gekleed, komen luidruchtig de zaal ingelopen en kruipen ongegeneerd onder het voordoek. Als het doek opgaat zit je in de trieste slaapzaal van een weeshuis.
Regisseur Jaak Lema wist alles juist te doceren: wat zuurs en wat zoets, de trieste aanblik van armoede naast het exuberant kleurrijke interieur van magnaat Oliver Warbucks, rustige momenten naast dynamische, gierigheid tegenover gulheid. Er is een mooie afwisseling met samenzang, alleen de kinderen of het ensemble, enkele mannen of vrouwen en dan natuurlijk de mooie solo’s.
De psychologische portretten worden sterk aangezet: er is de gemene directrice van het weeshuis, Miss Hannigan, die iets té graag de fles ziet, fantastisch in de verf gezet door Tine Embrechts. Geen subtiel humoristisch rafelrandje, maar ook niet overdone. Het is dansen op een slappe koord maar ze blijft perfect in evenwicht. Trefzeker zet ze de dronken directrice neer, ze blijft elegant maar dan de verloederde versie. Constant onder invloed, in een lichte roes, loopt ze onvast op haar voeten. Een gedesillusioneerde vrouw en harteloos kreng. In haar leven is er nog weinig plaats voor warmte of genegenheid. Haar enige verzetje is het luisteren naar romantische hoorspelen op de radio. Tine Embrechts pakt de scène. Haar vertolking is hilarisch, zang en dans indrukwekkend.
De lieftallige Annie, innemend vertolkt door Elise Lagrou, is geen angsthaas maar een durfal. Als vondeling kwam ze terecht in het weeshuis gerund door Miss Hannigan. Luxe of warmte is er ver te zoeken. Onder de kinderen heerst een grote kameraadschap. Hun inleving, zang, dans en speelvreugde is hartverwarmend. Armoede gaat over zoveel meer dan geen geld hebben, geen toegang tot kennis en school, andere sociale klassen… Annie wil onder die tirannie van Miss Hannigan vandaan, met de hulp van haar vriendinnen kan ze ontvluchten. Ze ontfermt zich over een straathond. Haar vluchtpoging en zoektocht naar haar ouders mislukt. Ze wordt opgepakt door een politieman en terug aan Miss Hannigan overgeleverd. Maar dan keert het tij.
De secretarese van Oliver Warbucks, Grace Farell, zoekt een weeskind om de kerstperiode bij de rijke zakenman door te brengen. Hij wil zijn rijkdom delen met iemand die minder bedeeld is. Toevallig staat Annie in het bureau van Miss Hannigan. Er ontstaan een soort van instant sympathie tussen haar en de secretaresse, op een minzame wijze gestalte gegeven door Free Souffriau. De glamoureuse wereld waarin ze terecht komt is compleet nieuw voor Annie. Ze ervaart er ook de geborgenheid van een stel warme en liefdevolle armen om haar heen. Annie is ontwapenend, niet rancuneus, maar liefdevol. De helft van een medaillon en een krantenknipsel dat haar ouders haar zoeken houden haar recht.
Stilaan groeit er een bijzonder band tussen de oudere man en Annie, temeer omdat er parallellen zijn met zijn eigen leven. Van weeskind opgeklommen tot miljardair: the American dream. Tussen alle drukte en heftigheid zorgt Lucas Van den Eynde met zijn diepe, warme stemtimbre voor rustgevende momenten. Hij wil haar adopteren. Niettegenstaande alle comfort blijft Annie dromen van een hereniging met haar biologische ouders. Ze wordt daarbij op een altruïstische manier geholpen door Oliver Warbucks die een grote premie uitlooft om hen terug te vinden. Zelfs de president van Amerika, Roosevelt, wordt ingeschakeld. De hypocriete façades en de dubbele moraal van Miss Hannigan en haar broer worden op het einde neergehaald. De kleine actrice Elise Lagrou zingt toonvast en een en al charme de iconische nummers ‘Morgen’ en ‘Een zwaar bestaan’.
De acteurs schetsen haarscherp de personages en hun karakter. Eind goed, al goed. Deze familiemusical… Een must see.
