Harpes en Écho is een uniek harpensemble bestaande uit drie getalenteerde harpisten: Annie Lavoisier, professor harp aan het Conservatoire Royal in Brussel, Roberta Brambilla en Eleonora Congiu, beiden ooit nog leerlingen van Lavoisier. Het trio onderscheidt zich door hun innovatieve benadering van het klassieke repertoire, waarbij ze eigen arrangementen van symfonische meesterwerken creëren. Hiermee vertalen ze de rijke orkestrale klank naar de intieme setting van drie harpen. Het ensemble treedt regelmatig op in België en Frankrijk, waar ze het publiek betoveren met hun virtuositeit en creativiteit.
Het concert Danza, uitgevoerd op 12 december 2024 in het Musée des Instruments de Musique in Brussel, was een stralend voorbeeld van hun kunnen. Het programma begon met een prachtig 14de-eeuws stuk, uitgevoerd op drie kleine harpen, waarmee het ensemble meteen hun veelzijdigheid liet zien. Daarna volgden de Slavische dansen, op. 72 nr. 2 van Dvořák, waarin de harpen de rijke melodieën op een verfijnde manier vertolkten. Annie Lavoisier leidde de stukken vaak in met korte tekstjes, die de context van de muziek schetsten en de luisteraars hielpen de diepere betekenis van de werken te begrijpen.
De sprookjesachtige sfeer van Ravel’s Ma Mère l’Oye – Cinque pièces enfantines werd met finesse overgebracht door de harp, die de kinderlijke en dromerige elementen van de muziek tot leven bracht. Vervolgens bracht het trio de Milonga van de Argentijn Ginestera, die het concert in een Latijns-Amerikaanse sfeer onderdompelde, met zijn ritmische en opzwepende klanken.
Het absolute hoogtepunt van het concert was Sumergida van Miguel del Águila. De muziek beschreef de mysterieuze wezens op de bodem van de zee zo indringend dat het publiek zich bijna onder water waande. Het programma vervolgde met twee stukken uit La lyre aménienne van Vardapet Komitas, die ons naar de Armeense muzikale tradities voerden, en eindigde met de feestelijke Brazileira van Darius Milhaud, die ons naar de levendige samba’s van Rio de Janeiro bracht.
Het enthousiasme van het publiek, waaronder een klas uit Zemst, was ongekend. Een meisje in het publiek was zo gefascineerd door de muziek dat ze de handgebaren van de harpistes begon na te maken – misschien een toekomstige harpiste in de dop! Het concert werd afgesloten met een encore die het publiek in de kerstsfeer bracht: de Dans van de Suikerfee uit Tsjaikovski’s De Notenkraker.
Harpes en Écho bewees opnieuw waarom het ensemble wordt geprezen om zijn virtuositeit en creativiteit, en gaf het publiek een betoverende ervaring die de kracht en veelzijdigheid van de harp op schitterende wijze tentoonstelde. Wij kijken er alvast naar uit om nog meer van dit unieke trio te horen.
