Avond 4 – 30 mei 2024
Klassiek Centraal brengt u elke finaleavond een verslag van de beide kandidaten die hun finaleplaats verdedigen. Om ons niet te laten beïnvloeden, noch te laten meeslepen of wat ook door commentaren van derden, volgen we geen commentaargesprekken vooraf of nadien, lezen we geen commentaren. Zo hopen we een objectieve mening weer te geven. Dat de beste moge winnen.
Elke finalist zal het verplichte werk vertolken, Variations Litaniques, dat speciaal voor de finale van deze vioolsessie geschreven werd door Thierry Escaich (wereldpremière op maandag 27 mei 2024), en een concerto naar keuze, met het Belgian National Orchestra, geleid door Antony Hermus. De proclamatie van de rangschikking van de laureaten zal plaatsvinden na het laatste optreden, op zaterdag 1 juni rond middernacht.
SongHa Choi (Korea, °2000)
SongHa Choi - Korea - 2000
Programma
- Thierry Escaich: Variations Litaniques
- Dmitry Shostakovich: Concerto n. 1 in a op. 77
Eigentijdser kan de interpretatie niet zijn in de zin van de atonale muziek, agressie in de muziek en pop. Is dit wel wat de componist bedoelt heeft? Anderzijds legt SongHa Choi wel een zeer persoonlijke nadruk op dit werk. Eerder aanvallend en daar trekt ze het orkest in mee. Het is de tot nu toe ‘stevigste’ uitvoering wat decibels en tempo betreft. Maar of dit pas in de zin van de ware betekenis van ‘litanie’? Hoe zal de jury hierop reageren? Allicht erg verdeeld, maar dat zullen we nooit weten. Muzikaal kan je deze visie niet noemen, wel modieus. Technisch staat alles er absoluut wel.
Vragen. Heel wat vragen laten zich stellen bij deze Shostakovich. Meeslepend? Neen, dat is het niet. Zeker niet in het zoekende eerste deel, dat zo breekbaar is, iel, flinterdun. Goed, dat haalt ze wel uit haar instrument, maar waarom boeit het niet meteen? Emotie en nog eens emotie, de ziel, het is hier o zo belangrijk, belangrijker dan technische perfectie. Er ligt niet echt het diepe gevoel in, de emotie is afwezig. Het heeft iets van een robot. Eigenlijk moet je meermaals kippenvel krijgen van dit toch inhoudelijk niet zo simpel werk. De uitvoering zou iets filosofisch moeten uitstralen, ook wel angst, woede en ja iets des duivels terwijl de hemel er ook deel van uitmaakt. Dualiteit, ja, dat is het en die komt niet boven water. Wat een ontzettend moeilijk werk om te begrijpen.
Julian Rhee (Verenigde Staten van Amerika, °2000)
Julian Rhee - USA - 2000
Programma
- Thierry Escaich: Variations Litaniques
- Pyotr Tchaikovsky: Concerto in D op. 35
Zoekend, verloren lopend, voorzichtig vraagt Rhee hier om hulp. Het is zijn insteek en die mag er absoluut zijn. De omgeving, in deze het orkest, maakt de vrager, in deze de solist, wat angstig, onzeker, maar toch doorzettend. Het is van moeten, zwemmen of… Wat de techniciteit betreft, is Julian Rhee zo sterk als alle anderen. Hij jaagt zich niet door dit werk. Koude rillingen van deze uitvoering? Neen, zover wordt het niet gespeeld op het scherp van het mes. Wel is dit een van de meer muzikale en boeiende uitvoeringen.
Ooh, zo’n mooie inzet, wat zou Tchaikovsky ontroerd zijn. De wedstrijd stopt hier, het wordt een concert. Dit wordt een uitvoering om te onthouden. Grote muziek wordt er gemaakt, puur, zeer gevoelig. Techniek ten dienst van de Muze, zoals het vibrato van deze muzikant dat wat feller is dan bij vele anderen, maar zo gedoseerd wordt dat het verrijkend is. Zo staat ook zijn virtuositeit ten dienste van het pakkende verhaal van de Rus die het zo moeilijk had met zichzelf en dat in tal van zijn werken uitdrukt. Dit meesterwerk kent hier een meesterlijke uitvoering. Wie is er niet van in de ban? En ja, ook nu spreekt het applaus boekdelen…
