Het programma van het Festival Castell Peralada bood gedurende zes weken (4 juli- 17 augustus) opnieuw een gevarieerd aanbod: concert, opera, ballet, dans, recital, jazz en pop.
Voor het grootste deel vonden die manifestaties plaats in het grote auditorium in het park van het kasteel of in de Eglesia del Carme-kerk. Het grote auditorium laat ook toe scenische opera-producties te presenteren. Dit jaar stond Verdi’s La Traviata op de affiche, aangekondigd als een Traviata die een bocht van 180 graden maakt om een liefdesverhaal te brengen, bekeken vanuit een nieuw perspectief: dat van een vrije vrouw, een vrije geest.
“Sempre libera”, de uitroep van Violetta wordt meer dan eens op het decor geprojecteerd evenals uitspraken (van vrouwelijke auteurs) die verband houden met de rechten van de vrouw. Blijkbaar wilde de regisseur Paco Azorin zijn boodschap heel nadrukkelijk overbrengen. Maar deze interpretatie is echt niet wat het libretto van de opera ons vertelt, de muziek van Verdi evenmin. Violetta verlaat Alfredo niet omdat ze vrij wil zijn! Dit om maar een voorbeeld aan te halen. En wat is de rol van dit lieve kleine meisje dat door de handeling loopt? Waarom bestaat het door Azorin uitgewerkte decor voornamelijk uit vier grote biljarttafels die in verschillende combinaties worden opgesteld of zelfs opgehangen? En wat is de rol van de acrobaten die de muren beklimmen en het publiek naar adem doen snakken (vooral wanneer een biljarttafel dreigt los te komen) terwijl de zangers proberen de aandacht van het publiek op hun emoties te richten?
Gelukkig heeft het “concept” van Paco Azorin de muzikale uitvoering niet in het gedrang gebracht zelfs al was de presentatie van de protagonisten soms vrij betwistbaar (de schuchtere eerste ontmoeting tussen Alfredo en Violetta) en de personages soms ‘verdronken’ in de agressieve groepsbewegingen die Azorin aan de koren oplegde.
Ekaterina Bakanova was de Violetta uitgetekend door Azorin: een onafhankelijke, sterke vrouw die geen slachtoffer wil zijn maar die uiteindelijk toch haar lot moet ondergaan. Haar heldere en homogene sopraan-stem kan nog aan soepelheid (coloraturen) winnen, maar is expressief en haar vertolking overtuigend. René Barbera kan niet echt in de jonge man van goeden huizen doen geloven, de schuchtere aanbidder en gekwetste minnaar, maar zingt met een mooie tenorstem, goed beheerst met een helder timbre en dramatische kracht. Voor Giorgio Germont kan Quinn Kelsey zijn indrukwekkende gestalte inzetten en zijn wat ruwe bariton. Hij is minder de gedistingeerde “père noble” dan een wraakzuchtige vader die bereid is tot actie over te gaan. Zijn onderhoud met Violetta maakt heel duidelijk wat zijn intentie is, uitgedrukt met zijn ruime, expressieve stem. De drie protagonisten waren omringd door een vrij homogeen ensemble in de kleinere partijen met uitzondering van de Flora van Laura Vila en de uitstekende koren “Intermezzo” voorbereid door José Luis Basso.
Riccardo Frizza leidde het orkest van het Liceo van Barcelona in uitstekende vorm in een quasi volledige uitvoering van de partituur (met cabaletta’s en tweede strofen) wat vandaag eerder uitzonderlijk is. Frizza respecteerde de dramatische structuur van de partituur, de emoties en de magistrale orkestratie.
Human Love, Love Divine was het thema van het concert in de Eglesia del Carme door de sopraan Nuria Rial, de tenor Juan Sancho en de Capella Cracoviensis geleid door Jan Thomasz Adamus. Samen leidden ze ons door de partituren van Händel waarbij ze de fragmenten van opera’s, cantates, oratoria en odes afwisselden in een goed opgebouwd programma, aangenaam om te beluisteren en bekroond door “Happy we! What joys I feel!”. Dat was de gedroomde finale voor het concert waarin we van de muzikaliteit, de frisse stem, de expressiviteit en de ontwapenende vertolkingen van Nuria Rial konden genieten, afgewisseld met de ernst en de strenge, soms wat te intieme beurten van Juan Sanchez met vrij donkere stem en de kwaliteiten van de op oude instrumenten spelende musici van de Capella, waarbij vooral de houtblazers indruk maakten.
Terug naar het auditorium voor een lyrisch concert van de tenor Juan Diego Florez, begeleid door het Orquestra Simfonica del Vallès, gedirigeerd door Guillermo Garcia Calvo en met de medewerking van de sopraan Ruzan Mantashyan. Het programma bood vooral fragmenten uit opera’s aan die Juan Diego Florez voor het ogenblik aan zijn repertoire aan het toevoegen is. Dus dit keer geen “Ah! Mes Amis” uit La Fille du Régiment van Donizetti maar Tombe degli avi miei uit Lucia di Lammermoor en als Franse opera Roméo et Juliette en Faust van Gounod et Manon van Massenet. Geen Rossini maar La Bohème van Puccini.
Ruzan Mantashyan geeft Juan Diego Florez repliek en vertolkt enkele aria’s als soliste. Als geheel een eerder onverwacht programma, zeker de ouverture tot Mignon van Ambroise Thomas die het concert opende. Het Orquestra simfonica Del Vallès laat zich kennen als een degelijk ensemble en dirigent Guillermo Garcia Calvo als een aandachtig musicus en een galante begeleider. De chemie tussen Florez en Mantashyan werkt duidelijk wat ons enkele gepassioneerde duetten oplevert: “Nuit d’hyménée” uit Roméo et Juliette, “Nous vivrons à Paris” uit Manon en ook nog “O soave fanciulla” ui La Bohème, telkens afgesloten met een hartstochtelijk, lange kus!
De sopraan laat zich solistisch horen in Juliettes “je veux vivre”, de juwelearia Van Marguerite en “Si, mi chiamano Mimi”. Het orkest vertolkt nog het intermezzo uit “L’Amico Fritz” van Mascagni. Een gevarieerd programma waaraan als bis het onvermijdelijke “O mio babbino caro” voor Mantashyan en een duet uit “El Gato Montés” van Penella toegevoegd worden vooraleer Florez zich op de gitaar begeleidt in enkele Spaanse wijsjes. Op die manier heeft de Peruviaanse tenor de verschillende aspecten van zijn talent geïllustreerd met een krachtige, soms vrij scherpe stem, in staat tot mooie nuances en subtiele interpretaties. Hij was een duidelijk geëngageerde partner voor de Armeense sopraan met een sierlijk silhouet, een frisse stem en vertolkingen die nog kunnen en moeten groeien.
- WAT: Festival Van Peralada (Catalonië)
- WANNEER: 7, 8, 9 augustus
