Van elke laureaat geven we een kort overzicht van zijn prestatie in de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd Piano 2021.  Zoals iedereen volgen we het gebeuren online, wat zijn voor- en nadelen heeft. De sfeer en de klank van de zaal zelf ontbreekt, maar je kan, indien je het nodig acht, een en ander herbeluisteren en / of herbekijken op de website van de wedstrijd. 

Opgelegd werk van Bruno Montovani
Vitaly Starikov laat ons kennis maken met een soepele lichte inzet, fijne loopjes, dansend over het klavier. Hij levert een goed samenspel met het orkest. Het opgelegde werk dat hier meteen in wereldpremière gaat, klinkt een beetje vlak vertolkt. Dat ligt ook aan de compositie zelf waar weinig boeiends in zit.

Peter Tchaikovsky: Concerto nr. 1 in Bes

Eerste deel
De pianist geeft een inzet zoals iedereen die wel graag hoort. Zingend en met overtuiging in de eerste rijke zinnen waar de piano leidt. Virtuoos, muzikaal, partituurtrouw, pianistiek. Mooi gebonden en in een vlot tempo waar niets verloren gaat. Dit mooie lied blijft niet echt duren en de muzikaliteit wordt overgenomen door krachtig spel dat de lyriek vergeet.
Tweede deel
De inspiratie die er bij de inzet was, is eerder weg. Hevig pianospel en met beperkte nuance neemt het over. De diepte ontbreekt. Het wordt een ‘doordeweekse’ uitvoering met soms zingende volzinnen, maar teveel heftigheid.
Derde deel
Het geheel komt te luid over. Er wordt enorm doorgespeeld. We horen ook nogal wat fouten, te wijten aan zenuwen allicht, eens de langgerekte finale nadert. Het derde deel steunt vooral op kracht en het produceren van veel klank. Dit is niet echt betoverend.

Over het opgelegde werk van Bruno Montovani

Het opgelegd werk, speciaal voor deze wedstrijd gecomponeerd, begint dromerig. Met lichte sprankeling van de piano, beetje klanken van een ontwakend woud, zwelt het werk langzaam aan en wordt wat zenuwachtiger. De spanning wordt wat opgedreven, de pianoloopjes die zich opvolgen zijn wel wat virtuoos, maar weinig origineel en nogal clichématig. Montovani levert iets dat weinig verwonderlijk is. Het wordt alvast geen repertoirewerk. Een typisch verschijnsel bij opgelegde werken. Zelden is het anders. Anders was het bijvoorbeeld toen Piet Swerts het opgelegde werk componeerde. Het was de start van zijn internationale carrière als componist en iedereen die het meemaakte, herinnert zich die compositie. Laat hier een voorbeeld aan genomen worden. Een werk zoals wat nu voorligt, is een dat vergeten wordt nog voor de laatste noten uitgedoofd zijn. Jammer.