Het talent van Isabelle Beernaert is met de jaren gerijpt en uitgekristalliseerd. Net zoals iedereen is ze geschaafd en gepolijst door het leven. Ze is als artieste op een kantelmoment gekomen dat ze het publiek niet alleen maar wil pleasen, maar ook in contact brengen met haar eigen denkwereld in een versmelting van geestelijke en fysieke energie, iets substantieel dat raakt aan de essentie van ons zijn.

In Particles of God geen songteksten die nog eens extra in lichaamstaal worden omgezet maar abstracte muziek die tot leven vibreert en haar dansers in een bundeling van kracht naar hogere regionen voert. Als danseres en choreograaf staat Isabelle Beernaert stevig geworteld in Moeder Aarde, haar armen als solide takken uitnodigend naar de hemel gespreid. Ze ervaart meditatie als een opmaat naar een terrein dat het zuiver menselijke willen en beschikken overstijgt en transcendeert. Daarover communiceert ze: “Ik maak mijn producties om mensen op verschillende bewustzijnsniveaus te raken. Dans is een stille taal die zoveel vertelt en beweegt tegelijk.”

De blik naar binnen gericht

De tastbare en zichtbare wereld maakt deel uit van een grotere en meer omvattende wereld waartoe ook het onnoembare behoort. De mens verstoort constant de kosmische balans. De natuur blijft baas boven baas en is prominent aanwezig in de voorstelling. Haar jongste choreografie Particles of God is zowel existentieel als poëtisch. Wij bestaan allemaal uit hetzelfde weefsel als de wereld om ons heen. Voor haar is het vanuit een moral high ground een hypnotiserende reis tussen stof en eeuwigheid. Als contrapunt voor het lijden hebben we schoonheid, Beernaerts’ expressiemiddel is DANS. Deze voorstelling getuigt van een ijzersterk stilistisch bewustzijn in de beeldende en expressieve mogelijkheden van het lichaam.

Muziekkeuze

Ze koos voor overwegend minimalistische muziek, vaak met een etherische klank. Muziek van een overweldigende intensiteit. Isabelle Beernaert plaatst het geestelijke tegenover het fysieke leven. Een wereld waarin het naar buiten gerichte en het naar binnen gerichte voortdurend tegenover elkaar staan. In de voorstelling overwegend live muziek van de Belgische componist en violist Peter Bogaert die als een rode draad door de voorstelling loopt. Zijn muziek kenmerkt zich door een zoektocht, een ritmisch postminimalisme dat desondanks de complexiteit niet schuwt. Verder werk van Philip Glass, Max Richter, J. S. Bach, Johann Johannson, Pergolesi, Peteris Vasks gespeeld door de Noorse topvioliste Mari Samuelson. In de voorstelling gaat Peter Bogaert daar vaak mee in dialoog. Dit resulteert in een prachtige, indrukwekkende soundscape.

Vorige
Volgende

Een meditatief bad

Bij het binnenkomen van de zaal ziet het publiek een tekst geprojecteerd op het voordoek die enigszins voorbereidt om wat getoond zal worden. Een diepzinnige filosofische tekst. De essentie ervan is: “All of the external forms are lovely, but the real work is your inner connection”.

In een volgende fase wordt het publiek uitgenodigd om de ogen te sluiten voor een meditatief moment, zoemende stemmen met er bovenuit klinkend een glasheldere sopraan helpen daarbij. Fase drie: in een gefilterd licht staat een figuur in een zwarte kimono centraal gepositioneerd op de scène. Violist Peter Bogaert strijkt zacht zijn instrument aan, melodieuze sfeervolle muziek die ineens doorkliefd wordt door harde dissonanten. Een ongeluk of ziekte komt ook plots en onverwachts uit de lucht gevallen. De aarde stopt niet, draait door. De muziek vervolgt ook weer heel harmonieus. Twaalf dansers, een internationale topcast, schrijden statig de scène op. Hun outfit, vele flinterdunne laagjes stof over elkaar, in een kleurenpalet van beige en bruine tinten doet Oosters aan. Een prachtig stukje vakmanschap van de Spaanse ontwerpster Rosa Esteva. De dansers openen hun armen, buigen ootmoedig, richten zich weer op, strekken de armen reikend naar de hemel. Beernaert schakelt alle natuurelementen in: wind, storm, bliksem, regen, de golfslag van eb en vloed. Als bladeren in de wind tollen de dansers over de scène. Een prachtige sfeervolle belichting en wolkenformaties die voorbij drijven maken het plaatje compleet. De dansers worden meegevoerd door de wind of tornen er tegenop. De opwaaiende lichte stoffen van de kostuums verlenen het geheel extra dynamiek.

Beernaert bouwt haar scenografie op rond enkele kerngedachten: Meditation, Guiding, Like a Phoenix, Beliefs, And Sorrow, Radiant, In Broken Ashes. Op het Stabat Mater van Pergolesi staat een figuur in de massa en wordt niet gezien. Je wordt geraakt door de onpeilbare schoonheid van de compositie. Een voorbeeld van spirituele verbondenheid, een ongrijpbaar fenomeen. Het contrast is des te heviger. Individuen staan voor elkaar, maar zien elkaar niet, kijken door elkaar heen. Onverschilligheid regeert. Mensen connecteren niet meer met elkaar noch met de natuur. Ze laat de natuurelementen sterk aan bod komen. De lichamen van de dansers bewegen op de bevrijdende organische kracht die hen verbindt met het heelal waaruit ze zijn ontsproten. Trachten binnen te dringen tot het innerlijke, teneinde daar een schakelaar om te zetten in verbindende momenten.

© Kim Vos / Kleding: Cortana


© Kim Vos / Kleding: Cortana


© Kim Vos / Kleding: Cortana

Allrounder

Beernaert toont haar veelzijdigheid in de verschillende dansstijlen die aan bod komen: verfijnde elegantie met gracieus klassiek ballet, hedendaags vloerwerk, yoga en Qi gong. Andere technieken, andere houdingen, andere vormen vol spankracht en reliëf. Dit met solowerk, duetten, groepsscènes. Heel aangrijpend is het duet: In Broken Ashes. Knap is de groep van zes koppels met simultane lifts. Ze tovert ook met licht en donker. Het ene moment staat er één danser op de scène, het licht gaat uit, floept weer aan en de scène is bevolkt met twaalf dansers. Dit gebeurt meerdere keren in compleet andere figuraties. De violist in zijn donkere kimono is zeer aanwezig op de scène. Op bepaalde momenten is hij Leader of the game. Hij speelt vooraan op de scène en zijn schaduw wordt reuzegroot uitvergroot op de fonddoek. Daartegenover staat de nietige, kleine mens. De voorstelling eindigt met de song ‘If you go away’ in een uitvoering van Tout va bien. Als het lied stilaan uit fade neemt violist Peter Bogaert weer over in een prachtig slotakkoord met Sarabande van Bach in een bewerking van Peter Gregson. De mengvorm muziek/dans raakt.

Zelfs het groeten wordt a peace of art. Eén voor een wordt de naam van de dansers op het fonddoek geprojecteerd, ze komen naar voor, groeten, en vormen dan samen een tableau vivant. Van perfectionisme gesproken.

Particles of God is volgens mijn bescheiden mening de meest authentieke en pure creatie van Isabelle Beernaert. Ze speelt met extremen: natuurkracht versus het etherische en het transcendente. Een genereuze voorstelling die méér dan voldoet aan de verwachtingen. Een werveling van muziek, licht en beweging. Je blijft er even stil van.

• Artistieke directie, choreografie en productie: Isabelle Beernaert
• Violist: Peter Bogaert
• Muziek: Philip Glass, Max Richter, Bach, Johann Johannson, Pergolesi, Peteris Vasks
• Dansers: Annlydie Groenen, Manon Beernaert Riflettivo, Riccardo Sbrighi, Sofie Konings, Dries Verstreepen, Benjamin Herder, Isabella Halek, Finn Fransen, Emma de la O , Julia Canard, Erik Cataldo, Iuri Da Silva Costa, Klaudia Mierzejewska

Speellijst