De wortels van de luit liggen diep in de oudheid. Afhankelijk van hoe men een luit definieert, kunnen zijn voorouders tot ongeveer 5000 jaar geleden worden gedateerd. Deze uitzonderlijke ouderdom heeft geleid tot de ontwikkeling van talrijke varianten van dit instrument, die men in Europa en in het Midden-Oosten aantreft, met gemeenschappelijke trekken en onderscheidende kenmerken. Desondanks zijn de lotgevallen van de westerse luit niet constant geweest.
De luit is overvloedig gedocumenteerd in de Middeleeuwen, maar met structurele kenmerken, speeltechnieken en doeleinden die duidelijk verschillen van die welke het later zou aannemen. Het was inderdaad in de Renaissance dat de luit haar bloeitijd beleefde. Men zou zelfs kunnen zeggen dat de luit het belangrijkste instrument van de Renaissance was, vooral wat de uitvoering als solo-instrument betreft. De veelzijdigheid van dit instrument – het kan melodieën, polyfonie en harmonie spelen – kwalificeerde het niet alleen als het meest geliefde instrument van die tijd, maar stimuleerde en stimuleerde ook de compositie van vele werken, evenals de evolutie zelf van de muzikale taal, stijlen en vormen van die tijd.
*Als u een aankoop doet via bovenstaande link krijgen wij een kleine vergoeding. Zo kunnen we u blijven voorzien van recensies en artikelen. Door iets via onze link te kopen, steun je ons in het schrijven van nieuwe artikelen. Producten worden voor jou nooit duurder als je gebruikmaakt van onze links.
