Soms weet je niet eens hoe je moet beginnen. En soms weet je niet eens wat je met je wanhoop moet doen! Wie wil ontkennen dat vrouwelijke componisten geweldige muziek schreven? Maar daarnaast, wie zou willen ontkennen dat veel oude blanke mannen in de muziekindustrie nog steeds geloven in hun eigen seksisme, hun eigen angst voor een of andere vorm van onthulling of omverwerping van hun verwrongen “concepten van mannelijkheid” door feitelijk te beweren dat vrouwen altijd “slechter” hebben gecomponeerd dan mannen? Feit is: vrouwen componeren beter; eenvoudigweg omdat zij in het verleden veel meer strijd hebben moeten doorstaan om überhaupt componist te mogen worden. Omdat degenen die strijd en tegenslagen hebben moeten doorstaan ook meer betrokken zijn bij hun respectievelijke kunst, een heel ander soort existentialistische openbaring meemaken en daarom hun leven lang in zekere mate componisten en musici waren. Je vecht je er niet voor niets doorheen!
Op dit album speelt een trio van drie jonge mensen – een vrouw, twee mannen – werken van een vrouw. In feite zou daar niets ongewoons aan moeten zijn. Maar ook de intense preoccupatie van het Trio Orelon hier met de werken van Amy Beach betekent: existentiële devotie. Volledige toewijding aan vijf werken van een vrouw die niet gerehabiliteerd, verontschuldigd – noch “verklaard” hoeft te worden. Want op een gegeven moment zal de hele wereld het weten (en er dus niet meer over hoeven te praten): Amy Beach was een fantastische componiste. Laten we haar leren kennen!
*Als u een aankoop doet via bovenstaande link krijgen wij een kleine vergoeding. Zo kunnen we u blijven voorzien van recensies en artikelen. Door iets via onze link te kopen, steun je ons in het schrijven van nieuwe artikelen. Producten worden voor jou nooit duurder als je gebruikmaakt van onze links.
