Met goed gedoseerde gags en knipogen naar Shakespeare presenteert de Opéra Royal de Wallonie een geslaagde voorstelling van het werk waarmee Verdi zijn opera-oeuvre afsloot. Een buitenbeentje bovendien aangezien Verdi kiest voor een komedie, maar dan wel een die fijnzinnige geestigheid toelaat. Hij baseert zich op zijn geliefde literaire bron: William Shakespeare.

Burgerlijke conventie en ironische ontmaskering

Het decor van de productie wisselt handig tussen een ouderwets bruin kroegje waar Falstaff zich thuis voelt met zijn handlangers Bardolfo en Pistola en de burgerlijke woning van Ford en zijn omgeving in een “nette” straat genaamd “Shakespeare Street”. Een slordige Union Jack vormt het voorgordijn van de scène. Dat de bodem van de pub verzakt als het gordijn opgaat, zorgt al onmiddellijk voor een grappig effect. Onder de foto van de voormalige Queen Elisabeth mijmert Falstaff over zijn vermeende glorieuze verleden toen hij nog jeugdig en “slank” was. Na zijn avontuur ten huize van Ford en Alice en zijn mislukte verleidingspoging, moet hij de realiteit onder ogen zien. Terwijl de wijn hem troost en opwarmt in de pub is de foto vervangen door die van King Charles III. Dergelijke kleine details geven pit aan de enscenering, zoals ook het plukken van de kussens als Ford naar de indringer in zijn huis zoekt, of de grappige herhaling van het “reverenza”-ritueel van Mrs Quickly. Hoewel hij een nederlaag moest incasseren, laat Falstaff zijn wereld niet instorten. Als hij ultiem beetgenomen wordt in de slotscène relativeert hij het gebeuren met een schaterlach en de wijsheid dat alles in de wereld een grap is! Giuseppe Verdi rondt af met de prachtige fuga Tutto nel mondo è burla.

Sterke karaktertekening

De opera staat of valt met zijn titelvertolker en dat was een uitstekende Pietro Spagnoli. Hij vertolkt hier niet zijn eerste Falstaff en hij heeft de rol duidelijk goed in de stem en het lijf! Een partij die volgens Bernard Shaw een “volle basso cantante” vraagt met een ruim register. Zowel in de diepte als in de hogere noten overtuigt Spagnoli en als Bardolfo en Pistola hem als “immenso Falstaff” bezingen, laat regisseur Jacopo Spirei hem over zijn volumineuze buik strelen, want “questo è il mio regno” en hij geniet ervan! Sylvia Aymonino heeft fantastisch werk geleverd voor de kostuums. Falstaff ziet er als verlopen individu sjofel en onverzorgd uit, als verleider op tocht naar de verovering daarentegen zit hij net in het pak! De dames Alice Ford en haar vriendin Meg Page zijn modebewuste dames. De jonge Nanetta ziet eruit als een gothic punkmeisje en haar geliefde Fenton draagt even onconventioneel zwart. In de slotscène gaan de burgerhuizen omhoog om een tuin te laten verschijnen. De elfen en geesten passen met groen en bruin in de omgeving. De overdrijving van het komische wil dat Falstaff verschijnt met een gewei, als de echte gehoornde! Sopraan Carolina López Moreno is een melodieuze Alice, geflankeerd door een pittige Meg Page van Marie-Andrée Bouchard-Lesieur, die met vocale nuance haar rol van “merry wife” beheerst. Marianna Pizzolato was een hartveroverende Mrs Quickly met haar sonoor-gorgelende Reverenza en de presto-pregnante dalle due alle tre. Simone Piazzola heeft als Ford vocaal karakter in de stem om zowel de angst bedrogen te worden als de woede van de jaloezie te vertolken. Elke scène geeft hij de gepaste expressie met flexibele en heldere bariton. En dan is er nog de vederlichte en glinsterende sopraan van Francesca Benitez als Nanetta die moeiteloos haar hoge noten aanhoudt en charmeert als een tegendraadse fee (of elfje in de slotscène). Als stijlgenoot omcirkelt de Fenton van Giulio Pelligra haar met een lichte tenore di grazie. De kleinere partijen van Pistola, Bardolfo en Cajus zijn met zorg en compleet passend in de regie bezet.

Het orkest klonk onder leiding van chef-dirigent Giampaolo Bisanti aanvankelijk wat monotoon en zonder de gewenste sprankeling. Gelukkig evolueerde dat tijdens de voorstelling met meer sfeer in de strijkers en mooie passages van harp, hobo en engelse hoorn en op het einde natuurlijk de hoorns als symbool van de in de maling genomen Falstaff.

Een mooie voorstelling die het publiek veel applaus ontlokte en met de glimlach de zaal liet verlaten.

• WAT: Giuseppe Verdi Falstaff
• WAAR: Opéra Royal de Wallonie Luik
• WIE: Orchestre et Choeur de l’Opéra Royal de Wallonie ; dirigent: Giampaolo Bisanti, regie : Jacopo Spirei; stemmen: Pietro Spagnoli, Carolina López Moreno, Marianna Pizzolato, Marie-Andrée Bouchard-Lesieur, Francesca Benitez, Giulio Pelligra, Patrick Bolleire, Pierre Derhet, Alexander Marev
• WANNEER: zondag 3-3-2024

  

  

  

  

  

• FOTO’S : © J Berger ORW-Liège