De oprechtheid en tegelijkertijd emotionaliteit van Anton Bruckners muzikale gedachten creëren een onvergelijkbare aantrekkingskracht die je tijdens het luisteren de tijd in de beste zin van het woord doet “vergeten”. Iedereen die Bruckner uitsluitend vanuit een analytisch oogpunt wil benaderen, zal waarschijnlijk zijn hoofd op hol brengen, vooral als hij hem voor het eerst hoort. Zijn grote kracht is een soort “transcendentale charme” die al zijn symfonieën gemeen hebben.

In 2024 viert de muziekwereld de 200e geboortedag van Anton Bruckner op 4 september 1824 en ter gelegenheid daarvan presenteren het Symfonieorkest van Bamberg – een orkest dat zeer bedreven is in het interpreteren van Bruckners symfonische kosmos – en zijn chef-dirigent Jakub Hrůša een nieuwe opname van de laatste en onvoltooide symfonie van de componist, zijn Negende.

Op 30 november 1894 voltooide Bruckner het derde deel van zijn Negende Symfonie, die net als elk van zijn voorgangers uit vier delen bestond. Het werk aan de finale begon op 24 mei 1895, ongeveer 16 maanden voor zijn dood. Hij componeerde de eerste 172 maten van het deel in zijn geheel, waarna de partituur op zijn minst gedeeltelijk georkestreerd is voor nog eens 200 maten. Hoewel er een speelbare versie van de finale van Bruckners Negende bestaat, heeft de driedelige torso in de praktijk de overhand gekregen. Het lijkt alsof de niet-compositie paradoxaal genoeg zijn plaats opeist. De Oostenrijkse criticus en musicoloog Walter Weidringer schreef dat de Negende “kan dienen als een van die voorbeelden uit de muziekgeschiedenis die bewijzen dat zelfs fragmenten een mate van voltooiing kunnen bereiken die niet langer mogelijk lijkt.”