Voor wie ze nog niet kent Antanjula – wat ‘Brug naar het andere land’ betekent – is een jong en gedreven muzikaal duo van prille twintigers, bestaande uit de Belg Theo Carpentier en de Duitse Angela Ambrosini. Ze werken zich op het voorplan met intimistische muziek van eigen makelij met invloeden uit verschillende stijlidiomen.

Met viool en nyckelharpa bestrijken ze een niet zo vaak geziene combinatie. Ze leerden elkaar kennen op een stage in het Duitse Burg Fürsteneck en zijn sindsdien niet meer gestopt met samen te spelen.

Nyckelharpa

De nyckelharpa is vandaag een vrij zeldzaam instrument. Tot laat in de 15de eeuw daarentegen was dit speciale instrument wijd verspreid in West- en Zuid-Europa, waarna het in onbruik geraakte. Enkel in Zweden heeft het instrument weten te overleven. Angela Ambrosini heeft er haar hart aan verpand. Als 13-jarige nam ze als muzikant én componist deel aan het project ENCORE (European Nyckelharpa Cooporation Orchestral Experience). In datzelfde jaar had ze haar eerste concerttournee in Frankrijk met het ensemble van Lucilla Galeazzi. Ze musiceerde inmiddels op podia in Duitsland, Italië en Estland.

Theo Carpentier studeerde viool aan het Lemmensinstituut. Zijn liefde voor dit strijkinstrument is zo groot, dat hij zich ook toelegt op barokviool en folkmuziek. Voor Bending Bridges, hun eerste voorstelling, werden de gelederen versterkt met danser/choreograaf Robson Ledesma ook actief bij P.A.R.T.S..

Uit het duister…

… klinkt de aparte klank van de nyckelharpa. Na enkele akkoorden vervoegt de viool het vrij schrille klankbord. Op een donkere scene tekent zich een maansikkel af, gevormd door de schaduw van een rond plateau met in het midden een witte streep. Wanneer de lichtintensiteit toeneemt, begeven de drie protagonisten zich naar het kleine, ronde speelvlak. De danser vleit zich neer. De musici spelen.

De drie protagonisten bevinden zich op een langzaam ronddraaiend podium en positioneren zich tegenover elkaar. Al is het speelvlak klein, toch is er geen connectie. Drie op zichzelf staande individuen, eenzame zielen. In de arena van het leven – die zowel strijdperk als podium kan zijn – komen twee beelden bij elkaar. Hoe je jezelf ziet (identiteit) en hoe anderen je zien (imago). Het verschil tussen identiteit en imago leidt vaak tot spanning en conflict, maar kan ook het spannende begin zijn van een dialoog.

Die pingpong is er eigenlijk elke dag. Soms verlies je je identiteit aan wat je denkt te zijn door de ogen van anderen. Je kunt je ook verliezen in je imago. Niet meer weten wat er van binnenuit komt, omdat er zoveel impulsen van buitenaf op je inwerken. Het is een beetje zoals koorddansen. Je probeert eigenlijk constant je evenwicht te vinden tussen het innerlijke en uiterlijke. Dat is in eerste instantie een dialoog met jezelf en ook met al de anderen. Een mentale schatkist eigenlijk. Het veilige en vertrouwde verlaten voor het onbekende, het ontdekken van de andere en de wereld.

Dansen richting het onbekende

Het podium is en blijft een onuitputtelijk reservoir van inspiratie en magnetisme. Kunst geboren uit oefening of pure improvisatie. Is de danser eerst tevreden met zijn plekje op het kleine intimistische eilandje, al gauw is hij nieuwsgierig naar de ruimte eromheen. Hij reikt naar het onbekende. Tast de ruimte af. Stilaan groeit er toch belangstelling, interesse voor elkaar en waagt de danser zich ook buiten het ronde speelvlak, aangemoedigd door de speelse klanken van het strijkersduo.

Robson Ledesma is een danser met een sterk en flexibel lichaam. Met muzikaliteit ook, waardoor hij quasi instinctief de noten interpreteert. De eenvoudige schoonheid van zijn vloeiende gebaren spreekt aan. Stilaan dimt het licht. De spelers worden gehuld in de zachte duisternis van veiligheid.

De première van de interdisciplinaire performance Bending Bridges ging op 1 mei door in het Concertgebouw van Brugge en was via streaming te zien. Het laatste weekend van juni was de voorstelling op tournee en hield halt in Antwerpen, Gent en Turnhout. Als eerste werkstuk een verdienstelijke poging, maar het geheel valt wat magertjes uit, mist diepte en sprankel.