**** Zelmira is een van die opere serie van Rossini die pas sinds de jaren 90 van vorige eeuw van onder het stof geraakt zijn. Hij wordt zelden opgevoerd en is nog steeds weinig bekend al bestaan er ondertussen wel een paar cd-opnamen van (Erato, Opera Rara).
**** Zelmira is een van die opere serie van Rossini die pas sinds de jaren 90 van vorige eeuw van onder het stof geraakt zijn. Hij wordt zelden opgevoerd en is nog steeds weinig bekend al bestaan er ondertussen wel een paar cd-opnamen van (Erato, Opera Rara).
Met Zelmira sloot Rossini zijn Napolitaanse periode af in 1822. Via Wenen verkaste hij naar Parijs. Niet voordat hij in februari 1822 met zijn geliefde zangeres Isabella Colbran gehuwd was. Uiteraard is ook Zelmira specifiek voor haar gecomponeerd en doet de partij ten volle recht aan haar kleurrijke dramatische stem. Het complexe verhaal biedt Rossini kans voor intense dramatiek en poëtische sfeer. De verhouding tussen de personages is spannend en aangrijpend, de muzikale taal van Rossini meesterlijk in ritme en kleurenrijkdom. Het verhaal verenigt liefde met gerechtigheid tegen de achtergrond van een machtsstrijd op het eiland Lesbos. Zelmira wordt er ten onrechte van beschuldigd dat ze de vorst van Lesbos èn haar vader heeft vermoord. Haar echtgenoot Ilo verloochent haar maar na veel verwikkelingen wordt het tragische misverstand opgehelderd en eindigt de opera met een happy end.
De opname is gemaakt tijdens het Rossini Operafestival van Pesaro in 2010. De regie van Giorgio Barberio Corsetti begint met gruwelijke beelden die van in het begin duidelijk maken dat we in een sfeer van oorlog en geweld terecht komen. De regisseur combineert realisme (gewonden en machinepistolen) met soberheid en abstractie. De relatie van Zelmira met haar vader en haar verstoorde huwelijksrelatie krijgen een betekenis van symboliek en idealisering onder andere door een spiegeleffect en de verdeling van het decor in een boven-en een ondertoneel.
Op de DVD komt dat niet altijd duidelijk over. In elk geval geeft de regie de zangers alle kans om in grote vrijheid dit verbazend knappe belcantostuk te vertolken. De twee belangrijkste tenoren zijn uitstekend gecast en uiteraard steelt vooral Juan Diego Florez de show. Zowel in zijn aartsmoeilijke openingsaria “Terra amica” als in de latere “In estasi di gioia”, verbluft hij met zijn stralende stem, heerlijk cantabile en vloeiende coloraturen. Gewoon heerlijk. Gregory Kunde zet een stevig gezongen samenzweerder Antenore neer, een partij die een mooie variant geeft als tenorstem tegenover de briljante hoogte van Florez. Kate Aldrich is een ontroerende Zelmira, die haar partij met een hedendaagse geloofwaardigheid presenteert. Al staat ze niet helemaal op hetzelfde vocale niveau, haar stem is helder en de hoge coloraturen lukken haar goed. Marianna Pizzolato zingt met vaste stem de partij van haar vertrouwelinge Emma. De zachte passage in haar aria Ciel pietoso is aandoenlijk en ook zij komt eerlijk over.
Roberto Abbado dirigeert een orkest dat uitstekend de overvloed aan dramatische spankracht van deze tegen de romantiek aanschurkende opera verklankt. Tegelijk valt het voortdurend op in detailbegeleiding van de lyrische aria’s en ensembles (super-lyrische strijkers en pizzicati-klanken, Engelse hoorn, harp). Een dvd die hopelijk helpt deze Rossini-pracht uit de categorie “rariteit” te halen.
