Nominatie Gouden Label – Recital “De pianist die op 17 september komt, is echt zeer goed Ludwig. U bent van harte welkom. Ik nodig je zeer graag uit. Dit wordt iets voor u.” Aleksander Razumov, directeur van het Cultureel en Wetenschapscentrum van Rusland in Brussel, drong er op aan zeker te komen. Ik was er !
Het grote romantische en post-romantische piano-œuvre stond geprogrammeerd. Yury Favorin, vierde laureaat van de memorabele piano-editie van de Koningin Elisabethwedstrijd 2010, zou werken van Ludwig Van Beethoen, Franz Liszt, Pjotr Tchaikovski en Sergej Prokifiev spelen. Dit in het concertzaaltje van het vermelde centrum op een kwartvleugel. Niet meteen een piano om het zwaar programma dat op de affiche stond te spelen, zou je denken. Binnen de kortst mogelijke tijd, vergat je dat je in dat kleine zaaltje zat en dat voor je neus de kleinste vleugelpiano stond.
Symfonische piano
Yury Favorin opende het concert met de Sonate nr. 4 opus 7 van Ludwig Van Beethoven (1770-1827). Het is een vroege compositie uit de begintijd dat Van Beethoven zich in Wenen vestigde. Vroeg of niet, het is een werk dat Beethovens karakter en emoties bijna exhibitioneert. Zo duidelijk is zijn muzikale taal waar je zijn hunker naar liefde die niet beantwoord wordt in hoort, waar hij zich afreageert op zijn reeds bestaande tinnitus die hem op de duur zo domineerde dat hij niets anders meer hoorde dan overdonderend geraas, waar je zijn prikkelbaarheid en genegenheid in waarneemt.
Je mag deze sonate voor mijn part een symfonisch werk voor piano noemen. Favorin speelt het werk als een van de grootste vertolkers denkbaar. Zijn techniek is perfect, hij weet hoe met pedaal om te gaan (velen weten dat niet): subtiliteit voor alles ten bate van de nodige accenten, brede bogen en melodische lijnen met de sterke harmonische invulling.
De fabuleuze vertolking van deze sonate werd gevolgd door Franz Liszt (1811-1886) zijn symfonie ‘Les Préludes’ in een transcriptie voor piano door Karl Klauser (1823-1905). Als u deze symfonie nog niet kent, dan ‘moet’ je ze leren kennen. Liszt presenteert ‘het’ overweldigende dat lieftallig wordt en dan weer stormachtig dondert om over te gaan naar landelijkheid en te eindigen in een overweldigende apotheose. Het klein vleugelpianootje – niet eens het beste instrument dat in de laagste registers een beetje onzuiver is – en dat kleine zaaltje worden omgetoverd tot de beste concertvleugel in een van de grootste en akoestisch rijkste zalen. Ja, ik voel het in mijn buik en borst, Favorin maakt me week, ik ben diep geëmotioneerd. Wat een musicus! Dit is niet meer ‘vertolken’, dit is samen met de componist musiceren, dienen. Alleen eerbiedvolle stilte kan volgen op zo’n eminent spel. “Als het na de pauze even meesterlijk is, dan wordt dit een concert – het concert? – met het Gouden Label Recital”, zo denk ik.
Verbluffende Liszt en Prokofiev
Alsof de luisteraar nog niet genoeg onder de indruk is en blijft van het eerste deel van dit recital, krijgt hij nog meer met verstomming slagend pianistiek genie te horen. Van Franz Liszt is het luisteren naar diens ‘Réminiscences des Puritains’ van Bellini. Opnieuw durf je amper te ademen, je wordt opgeslorpt door de pianoklanken. Er is niets anders meer in de wereld. Alleen een piano, de muziek van Liszt en Yury Favorin die met zijn interpretatie, totaal pretentieloos noch betweterig en dus zeer partituurgetrouw blijft, het publiek in zijn macht heeft zonder die macht fout te gebruiken.
Van Pjotr Tchaikovski (1840-1893) is het luisteren naar twee kortere werkjes opus 10. Zeg maar dat ze ingelast zijn als intermezzo om even de gemoederen te bedaren. Dan is het aan vier studies, opus 2 van Sergej Prokofiev (1891-1953). Zijn Peter en de Wolf heb ik nooit gemogen – is het de slechte herinnering aan dit werk door een vreselijk turnfeest in de lagere school en waar de muziek ervan veel te luid en veel te scherp klonk door boxen? – maar deze vier studies zijn wel wat anders. Ze zijn 100% piano, alle registers van de piano worden tot het maximum benut en de werken zijn zo geschreven dat ze niemand onberoerd kunnen laten, zeker niet als je gebiologeert luistert naar een natuurtalent als Favorin dat je gevoelswereld een avond lang in beslag neemt. En o ja, wat ik al vermoedde net na de pauze en eigenlijk al tijdens ‘zijn’ Van Beethoven? Dat zie je helemaal bovenaan het artikel en herhaal ik even: een Nominatie Gouden Label Recital.
