Wereldberoemde zanger overtroffen

Met zeer veel reclame werd het eenmalige concert van Gent Festival met de wereldberoemde bariton Thomas Hampson aangekondigd. De zaal Capitole in Gent moest vollopen en zo geschiede. Ook wij hadden een zitje want we wilden vooral horen hoe onze jonge Jodie Devos zou presteren naast die ster.

Het Nationaal Orkest van België (NOB) kon na heel wat jaren eindelijk nog eens in het raam van de concerten van het Festival van Vlaanderen optreden. Dirigent Sacha Goetzel leidde het orkest en de twee solisten in een avond met enkele populaire opera ouvertures en –aria’s in het eerste deel en in het tweede deel met een licht/luchtig programma.

Jodie Devos (ze zong kort na haar tweede plaats in de Koningin Elisabethwedstrijd Zang op onze Uitreiking Gouden Labels in het NTGent) kreeg de unieke gelegenheid geboden door het NOB om het podium te delen met Thomas Hampson, die de eerder geprogrammeerde Roberto Alagna verving.

Operadooddoeners

Het orkest zette de gala-avond in met de ouverture van Il Barbiere di Siviglia van Rossini. Daarop volgde de platgezongen aria ‘Largo al factotum’ (Figaro….) door Hampson wiens stem wat vermoeid en een beetje hezig klonk. Er was meteen een contrast met ‘Una voce poco fa’ door de sopraan. Ze oogstte vanaf haar eerste nummer meer applaus – het handgeklap voor de zanger was korter en beleefder zonder publiek enthousiasme. In het duo, nog steeds uit ‘de Barbier’, ‘Dunque io son’ was Jodie Devos de ster. Zij musiceerde Hampson in de verdediging, iets wat hij genoegzaam liet gebeuren als een vader die zijn dochter de poort naar de grote wereld opent na haar op alles dat nodig is, gewezen te hebben.

De ouverture van Cavalleria Rusticana (Mascagni) werd bijzonder gebonden, zo romantisch als maar denkbaar is, gespeeld door het NOB. We hebben mensen letterlijk tranen zien vegen. Het ontroerde. Aangrijpend was Thomas Hampson in de vertolking uit Don Carlo (Verdi): “Morte di Marchese die Pos – Son io, mio Carlo… Per me giunto io morro lieto in core, o Carlo ascolta”. Een aria waar Posa zijn vriend Carlos, komt vertellen dat Posa zal sterven om Carlos te redden en zo Vlaanderen en Spanje een gelukkiger toekomst kan geven… Hampson liet het publiek verstaan dat hij voor alles dé zanger is van het grote operarepetoire, ook al  spaarde hij zijn stem in het hoogste register. Het deed geen afbreuk aan deze dramatische aria die nazinderde.

Operette, musical en ‘het interbellum’

Na de pauze zette het orkest in met de ouverture van Bernsteins Candide. De dirigent onderging als het ware een metamorfose. Voor de pauze was hij bittere ernst, na de pauze een dansende showbink die paste in een of andere Fred Astaire film uit de jaren ’30 vorige eeuw. Op de ouverture volgden enkele liederen van Cole Porter. Niet echt mijn muziek, maar ik kan niet ontkennen dat Porter geen geniaal componist was. Zijn liederen zijn ook echt moeilijk, wie geen geschoold zanger is, kan het vergeten en het is net dat fragiele in die muziek die mee duidelijk maakte dat Hampson niet in volle doen was. Het viel nog meer op na de aangename ouverture van Die Fledermaus (Strauss Jr.) waar Jodie Devos vanop haar podiumplaats de zaal in vervoering bracht met ‘Spiel’ ich die Unschuld vom Lande’ uit dezelfde operette. Niet alleen haar stem en muzikaliteit op zich zijn hartbrekers, ook haar mimiek en gebarentaal hebben je vast.

De vrolijke noot werd verder gezet door Thomas Hampson (die opnieuw wat op de vlakte bleef in de zang en dat compenseerde met acteerwerk) met de aria ‘O Vater Land… Da geh’ ich zu Maxim’ uit Lehars Die Lustige Witwe. Het programma werd afgerond met de fel gesmaakte, humorvol gebrachte duo ‘Lippen schweigen’ uit dezelfde operette.

Er was veel applaus, opmerkelijk meer en terecht verdiend voor Jodie Devos. De zangers brachten samen met het NOB nog een aantal bisnummers.

Een geslaagde avond met populairdere muziek waar een rijper zanger met een jonge sopraan het podium deelde en gelukkig was dat hij had toegezegd. De jonge sopraan zullen we mogelijk sneller dan we denken weten zingen in de grote huizen zoals Salzburg, en wie weet, de Metropolitan Opera en andere. Thomas zal voor Jodie een goed woordje doen, zeker weten.