De adel mag in Oostenrijk, Duitsland en Hongarije dan al lang officieel niet meer bestaan, actief is die adel nog wel. Minder dan in de tijd van Haydn maar toch. Dat werd duidelijk bij het concert in de Mechelse Hanswijkbasiliek waar het bekende Südwestdeutsches Kammerorchester Pforzheim onder leiding van Johannes Moesus concerteerde met werken die geschreven werden voor het Hof van Öttingen-Wallerstein.
De adel mag in Oostenrijk, Duitsland en Hongarije dan al lang officieel niet meer bestaan, actief is die adel nog wel. Minder dan in de tijd van Haydn maar toch. Dat werd duidelijk bij het concert in de Mechelse Hanswijkbasiliek waar het bekende Südwestdeutsches Kammerorchester Pforzheim onder leiding van Johannes Moesus concerteerde met werken die geschreven werden voor het Hof van Öttingen-Wallerstein.
Op het programma stonden onder meer een zeer fraaie symfonie van Pieter van Malderen. In zijn tijd een man die Europees aanzien genoot, maar die we vandaag niet willen of mogen kennen. Van Malderen zijn composities zijn voor het beroemde kamerorkest repertoriumwerk. We mogen er wat van leren.
Zeer mooi was het Flötenkonzert in C van Friedrich Hartmann Graf. Dit werk kende tijdens dit concert zijn hernieuwde première. Het belandde na uitvoering, ruim 230 jaar geleden, op de stofferige zolders van het paleis van het genoemde hof. De dirigent vond het en wist niemand minder dan Gaby Van Riet, Vlaamse fluitiste met wereldfaam, bereid het concerto in te studeren en het met het orkest in concert te brengen en meteen ook op cd.
Het orkest musiceerde temperamentvol, soms iets minder netjes maar de energie oversteeg de mindere momenten. Gaby Van Riet bewees nog maar eens niet zomaar voorkeursoliste te zijn bij onder meer de Berliner Philharmoniker. Virtuositeit koppelde ze aan warme brede lijnen, speels, welgezind, lachend maar ook intiem en met diepgang. Het applaus dat langdurend was, werd bedankt met een langzaam deel uit een ander concerto, op de cd terug te vinden, van dezelfde Hartmann. Het was het tweede concert in de reeks Amazyng Haydn, de opvolger van de Haydn-biënnale die in 2011 haar laatste editie kende omdat onder meer de overheden dit in het buitenland gelauwerde festival geen cent waard gunden. Wie het Haydngenootschap de aandacht die het verdient, wel gunde en gunt waren onder meer vorst Anton II Esterhazy en prinses Oettingen-Wallerstein die het concert bijwoonden en nakeuvelden met het publiek in, jawel, mooi Nederlands.
