Nominatie Gouden Label – Soms denk je, bij het ontvangen van een cd: “Waar komen ze nu weer mee af?”. Een toch wel conservatief heerschap als ondergetekende is dan soms te snel vooringenomen. Toch maar beluisteren, welja, denkend dat het een curiosum is. En dan besef je zeer snel dat er meer kan dan je denkt…

Vivaldi (1678-1741) is, net als Bach, in onze tijd bewerkt voor tal van instrumenten. Beiaard, accordeon, saxofoon, slagwerk aller aard en één van die vormen slagwerk is de marimba. Een beroemd werk van de grootmeester van het frivole concerto, is het concerto voor traverso en orkest in C, RV 443. Hoe zou het gebonden spel van de traverso kunnen klinken op marimba: ontroerend mooi. Zo nu en dank komt de marimba eens onder de aandacht, en dat is eigenlijk te weinig, want telkens verbaast het me hoe je op dat instrument rijk kunt fraseren en nuanceren, je kan er werkelijk alle paletten van het muzikale spectrum mee weergeven. En zo doet Fumito Nunoya het hier ook. Ontroering en fluwelen finesse, ik kan het moeilijk anders omschrijven. De drie delen van dit virtuoze werk raken je. Het orkest volgt zeer goed, de tempi zijn niet te gek snel noch dreunen de bassen wat je in de vreselijke hedendaagse mode al te veel hebt als men Vivaldi speelt. Dit vraagt voor meer.

Het Kurpfälzischer Kammerorchester onder leiding van dirigent Johannes Schaefli zet het Concerto for Marimba and Strings van componist Emmanuel Séjourné (1961°) met uitnodigende zwier in. De marimba pikt er op in en meteen hoor je weer het verregaande muzikale gevoel van Fumito Nuinoya. Vlot gaat men in de eenvoudige muziek die zeer toegankelijke is, over naar een langzaam deel waar een vioolsolo met veel crème de marimba toetreedt. In het derde deel is het opnieuw de marimba die de leidende rol neemt met een orkest in alle evenwicht als begeleiding. Het concerto doet bij wijlen wat denken aan een of ander deel uit een pianoconcerto van Rachmaninov als je wil.

Het derde werk op de cd zet wat avant-gardistisch in om dan via een ombuiging te keren in het tweede langzame deel naar een volgbare melodie die donkerder gekleurd is. Lage sterke pianoakkoorden versterken de spanning. Een echt onderwatergevoel wordt gecreëerd in het tweede deel, welja, je hoort de dolfijnen kirren en piepen. Of deze muziek nu echt hun taal is? Nee, maar hun geluiden zijn toch een sterke inspirator geweest voor dit niet alledaagse werk, dat hoor je ook in het derde deel waar je mag van uitgaan dat het een hevig spel van een kudde dolfijnen in volle oceaan is. Voor deze compositie? Marimba Concerto – The Crossed Sonar of Dolphins, tekent Takatomi Nobunaga (1971°).

De opnamekwaliteit is een weergave van wat je in een zaal zou beleven. Ze behoudt de nagalm, net zoals je in een zaal zou luisteren. Het geeft een echt natuurlijk effect. Een juiste keuze.

Wie van eens wat anders houdt en de marimba wil ervaren als volwaardig concertinstrument, haalt met deze cd een zeer degelijke referentie in huis.

• WAT: CD Fumito Nunoya plays marimba concertos
• WIE: Fumito Nunoya – marimba, Benyamin Nuss – piano, Johannes Schaefli – dirigent, c
• UITGAVE: Oehms Classics OC1891