Nominatie Gouden Label Recital – Het mooie barokpand Huis De Min in de Mechelse Sint-Katelijnestraat huisvest al heel wat jaren de zeer succesvolle privé-muziekschool van de familie Vergaelen. In dat huis organiseren ze niet alleen muzieklessen, maar ook kamermuziekconcerten onder de naam ‘Concerten Wonderfullworld‘.

Daar en niet elders moesten (!) we nu echt wel zijn voor het concert van het duo Antoni Ingielewicz (viool) en Bart Kenis (piano). Beide musici hun namen zeggen u mogelijk (nog) niets of zeer weinig. De eerste naam omdat hij nog te jong is om al grote naam en faam te genieten – alhoewel – en de tweede omdat hij begeleider is en nooit zichzelf in de kijker plaatste. Vanaf nu mag, nee moet dat veranderen. Bart Kenis zijn naam mag ingekaderd worden want het is maar zeer weinigen gegeven om goed te begeleiden. Hij heeft de gave dat wél te kunnen en wereldwijd wordt hij gevraagd op vele wedstrijden en concerten om begeleider te zijn. En ja, Antoni Ingielewicz… Onthouden die naam en als je hem op de affiche weet aangekondigd? Niet alleen de datum noteren, maar naar het concert of de concerten gaan. Want ik hoorde een van de beste violisten die je je kan indenken en ik wik en weeg mijn woorden. In mei dit jaar wordt hij 16, het is nog bijzonder jong, maar nooit eerder heb ik musici van dergelijk niveau geweten die muzikaliteit en virtuositeit zo in elkaar verstrengelen en niets anders dan pure doorzichtige, volgbare, begrijpbare, aansprekende, aangrijpende muziek verhalen. Wat een zeldzaam talent is deze toffe jonge puberende kerel die een grote volwassenheid uitstraalt en toch gewoon nog jongen is.

Hij lacht als hij bravourestukken speelt en je ziet dat hij het prettig vindt. Als je dan met je neus bijna mee in zijn instrument zit omdat de zaal eerder een huiskamer is, ben je in deze violist-zo-puur-als-maar-zijn-kan, zijn totale macht.

Het Huis De Min is klein maar zeer warm van uitstraling en de muziek vermengt zich met de ziel van het huis. Jaja, minnen moet je met die ziel en de naam van het huis. En, minnen? Je moet het nog meer met de muzikale zinnen met dergelijk duo musici. Het is amper voor waar te nemen, maar wie in die intieme ruimte zat, van zeer jong tot minder zeer jong (of mijn moeder van nu 82 zomers de minst jongste was, weet ik niet, maar dat het kleintje van drie het jongste was, weet ik wel) kan en zal het beamen: wij kregen zomaar een concert ten geschenke met als ster van het duo een 15-jarige die een enorme toekomstige wereldcarrière voor zich heeft. Ze is trouwens al jaren geleden begonnen, die carrière, alleen beseffen we het nog niet echt helemaal.

Het programma

Antoni zette solo in met de Partita nr. 3 BWV 1006 van Johann Sebastian Bach. Soms vraag ik me af of die ‘veredelde studies’ (in mijn ogen is het dat, excuus) wel voor het podium bedoeld konden zijn. De jonge Ingielewicz laat het niet aan zijn hart komen, hij speelt, zingt, musiceert ontzettend zuiver, geen kraakje, geen enkele glissando, geen vibrato die je niet mag horen en dan fraseert hij nog, ademt mee met de muziek en zijn viool? Die zingt deze haast onzingbare partita.

Na Bach geeft hij zich over aan Niccolò Paganini zijn Cappricio. Geen compositie om vlinders van in de buik te krijgen, maar wél een werk voor top-virtuozen. Antoni, 15 jaar, speelt het perfect, snel en ook met de nodige adempauzes. Ik zit verstomd op mijn stoel en vraag me af of heel het concert wel op dit niveau verder mogelijk is en dan nog voor zo een jonge puber. Want we horen niet alleen de zuiverste noten, perfecte vingerbewegingen en een zeer, zeer, zeer zuivere boog, we horen meer dan gewone volwassen muzikaliteit. En ja, hij houdt het vol. In het zowat mooiste werk voor viool en piano neemt hij ons mee op het liefdespad van Ludwig Van Beethoven: de Lentesonate. Dat doet hij samen met de pianist die hem vervoegt, Bart Kenis. Mijn oren liegen niet: ik hoor een pianist van internationaal topniveau en ik geef mezelf al ruzie omdat ik hem niet ken. Terwijl ik luister, vraag ik me af hoe het mogelijk is dat deze pianist een stille onbekende is. Hij is wel degelijk een van die vele grote talenten die Vlaanderen rijk is die in dit land hoogstens in een veel te kleine kring enige bekendheid geniet. De kwartvleugel, een Yamaha, heeft een zeer zuivere, parelende klank met wat meer room dan de meeste concertvleugels van deze bouwer wat maakt dat Beethoven nog mooier wordt. Beethoven is door deze twee rasartiesten puur genot. Ja, vlinders in de buik, en het mag.

Vol bravoure, duivels naar het schijnt, gaat het verder met de Fantaisie Brillante sur des Motifs de l’Opéra ‘Faust’ van Henryk Wieniawski. Een heel orkest wordt door de piano en de viool gejaagd, maar ook wat aria’s komen aan bod. Wat een VUUR! Neen, het historische pand brandt niet af en toch is het fel warm in het zaaltje. Zweten doen beide muzikanten en het publiek. Gevolg van het op elkaar gepakt zittend publiek of komt het door de energie die Antoni en Bart de ether injagen? Ik zit nog sprakelozer op mijn stoel en de bravo’s blijven tijdens het applaus niet uit de lucht. Het jonge vioolwonder lacht er blij mee. Ja, hij is nog jong en dat zie je aan zijn reacties. Mooi en puur.

Na de pauze luisteren we naar Fritz Kreisler zijn bewerking van Giuseppe Tartini zijn ‘Duivelssonate’. Je hoort nog barok in dit werk maar Kreisler maakt er romantische dondervirtuositeit van en we krijgen een cadens die je de ogen in het hoofd doen tollen. Onverbeterlijke perfectie, totaal foutloos, en zoals alle muziek deze avond, speelt Ingielewicz uit het hoofd. Opnieuw is hij erg snel en toch blijft hij zo verstaanbaar en ademend spelen, zeer natuurlijk. Wat een zuivere jongen toch !

Dat er naast barok en romantiek ook moeilijkere vroeg 20ste eeuwse muziek kan begrijpelijk gemaakt worden, laat het duo ons weten met de Fontein van Arethusa van Karol Szymanowski. Een werk dat grote breekbaarheid kent maar meer dan in zijn geheel blijft. Meer nog, het kristal wordt nog fijner geslepen en klinkt nog helderder. Met de Wals Scherzo opus 34 van Pjotr Iljitsch Tchaikovsky is het walsen voor elastieken snelle benen, zoals die van Foxie Foxtrot, haaaa! Bijna vlekkeloos wordt deze wals voor virtuozen gespeeld en het applaus krijgt de tijd niet om uit te doven als Antoni Ingielewicz en Bart Kenis het laatste werk voor deze avond inzetten: La Ronde des Lutins van Antonio Bazzini. Zeer snel gespeeld, weer zo goed als een foutloos parcours, ook nog eens zo soepel met een huppelende strijkstok die op de snaren danst en glijdt en samen in een weinig geëvenaarde harmonie klinkt met de piano.

Nogmaals: wat een duo. Dit is zonder meer en zonder overdrijving wereldklasse. Wereldklasse? Even de betekenis van het woord opzoeken: “de wereldklasse zelfst. naamw. (v.) uitspraak: [‘werəltklɑsə] zeer hoge kwaliteit van wereldklasse, van uitmuntende kwaliteit.” Ik vergis me dus niet, wereldklasse.

• WAT: Recital piano en viool
• WIE: Antoni Ingielewicz – viool & Bart Kenis – piano
• WAAR & WANNEER: Huis De Min, Mechelen, 18 februari 2017
• Foto’s: © Klassiek Centraal en © Belgianview: foto Huis De Min