** Divertimenti zijn bedoeld om mensen te verpozen. Het zijn lichte, ontspannende muziekstukken. Terwijl je je duimen en vingers aflikt van een sappig kippenbilletje, ribbetjes, een slaatje, luister je met een half oor naar de musici die haast met de ogen dicht de muziek uit hun instrumenten laten vloeien.
Mozart, Divertimento in E
** Divertimenti zijn bedoeld om mensen te verpozen. Het zijn lichte, ontspannende muziekstukken. Terwijl je je duimen en vingers aflikt van een sappig kippenbilletje, ribbetjes, een slaatje, luister je met een half oor naar de musici die haast met de ogen dicht de muziek uit hun instrumenten laten vloeien. In Mozarts tijd kon je van de stilte genieten, van het niet bestaan van de hedendaagse jacht op alles en niets. Natuurlijk hadden de mensen hun problemen. De gezondheid was allicht de grootste zorg. Hoe iemand in leven houden die zich in de vinger sneed? Er heerste al snel paniek als iemand wat te veel of te luid hoestte. En toch kon men, zoveel meer dan vandaag, door middel van Schoonheid in klank, woord en beeld dat alles niet alleen verwerken maar ook aanvaarden.
Het Divertimento in E KV 563 van Mozart past voor de volle 100% in dat vergane tijdsbeeld. Henning Kraggerud (viool), Lars Anders Tomter (altviool) en Christoph Richter (cello) legden het werk vast samen met het Strijktrio in G KV 562a – of (toch) wat er (nog) van te vinden is: een fragment van het allegro dat een goede vier minuten duurt.
Het is een vlotte uitvoering maar je wordt niet over de brug getild. Als gewone ontspanning gevende luister cd, jawel dus, als een divertimento sfeergevend schijfje muziek is het een fijne realisatie. De diepgang ontbreekt me wel. Mozart is en blijft die complexe man die spanning in ontspanning legt, die ontspanning in spanning weeft. Altijd zo duidelijk en toch zo geladen, zo dubbel in gevoelens zonder dubbelzinnig te zijn. Mag je wel luisteren naar Mozart om je ‘gewoon’ wat te ontspannen? Mag je hem wel uitvoeren om er ‘gewoon’ van te genieten? Deze uitvoering neemt je mee in een droom, onwezenlijk iel in de vioolpartij. De altviool zweeft even op het zuivere en de cello is iets te nasaal van klank. Toch zijn deze bedenkingen geen reden om de cd opzij te leggen. Alleen al het adagio loont de moeite om de cd zo nu en dan even ter hand te nemen. De snellere delen zijn, wat mij betreft, teveel kind van onze tijd. Kortom, deze cd is een goede doorsnee-uitvoering en is over heel de lijn een divertimento.
Sonates voor hoorn en pianoforte – Beethoven en Krufft
** Wil je eens wat anders dan altijd weer de gekende werken? Dan koop je met de cd die hier besproken wordt een prettig buitenbeentje. Je hoort niet alle dagen sonates voor hoorn en pianoforte. Anneke Scott (natuurhoorn) en Kathryn Cok (pianoforte) mochten bij het kwaliteitslabel Challenge Classics originele composities voor beide instrumenten opnemen. Van Nikolaus von Krufft (1779-1818) kan je luisteren naar de Sonata in E major, van Ludwig van Beethoven naar de Sonate in F major opus 17. Van Joseph Haydn (1732-1809) weerklinkt een Largo en van Maximillian Joseph Leidesdorf (1787-1840) en Camilla Bellonci (1781-1877) hoor je hun officieel samen gecomponeerde Sonate in E flat opus 164. Misschien is het werk van Camilla alleen, maar gaf het meer zekerheid het werk aan de man te brengen als een man mede/tevens de pen had vastgehouden van de componiste? Het was destijds niet wat het vandaag is voor vrouwen om zich artistiek te ontplooien. Nu is dat laatste werk net hetgene dat me niet echt raakt. Het is nogal vlak, verhaalt niet veel en het is moeilijk om er meer van te maken dan het is. Een gevoel dat ik ook wat heb met de sonate van Krufft. Beethoven en Haydn maken echter alles goed. Als je twee zulke genieën samenbrengt met mindere goden, valt hun grootsheid nog meer op dan dat je uitsluitend hun werk brengt. Hang een Rubens tussen werk van schilders-ambachtslieden uit zijn tijd, het mag een onbekend werk van de meester zijn, maar je haalt het er tussenuit. Je merkt beter op hoe geniaal hij was, dan tijdens een tentoonstelling waar alleen maar Rubens hangt. Dan sta je er langer bij stil en zo is het ook met deze cd. Ineens ontdek je dat Beethoven, van wie men zegt dat hij niet meteen voor stem kon componeren, juist wel voor de stem componeert. De hoornpartij zet tot zingen aan, je moet! Mooi, mooi en nog een keertje: mooi. Zo’n originele cd vind je niet overal en alleen al daarom verdient hij je aandacht en misstaat hij niet tussen een goede collectie cd’s. Je weet wat te doen beste lezer.
