Nominatie Gouden Label – De nieuwste cd van Anna Netrebko is allesbehalve de zoveelste “verismo”-cd. Samen met dirigent Antonio Pappano en zijn Italiaans orkest illustreert ze dat het verisme in de opera evenveel eist van een zanger als pure “bel canto”.

De cd biedt een bloemlezing uit het werk van een hele reeks componisten die representatief zijn voor het genre, met vooral populaire aria’s als La mamma morta (Andrea Chénier van Giordano) naast iets minder bekende stukken als L’altra notte in fondo al mare uit Mefistofele van Arrigo Boito. Puccini is met Tosca, Turandot, Madama Butterfly en de prachtige slotscène van Manon Lescaut ruim aanwezig. Het is duidelijk dat hij een van de lievelingscomponisten is van Antonio Pappano!

Hoe divers de aria’s ook zijn, Anna Netrebko bezit de kunst ons telkens mee te nemen in het verhaal. Ze weet perfect waarover ze zingt. Haar stem buigt, varieert en versmelt met de emotie van de aria. Ze verpersoonlijkt de treurnis van Maddalena over haar gestorven moeder, het ongeduld van Madama Butterfly die op haar geliefde wacht, de smart van La Wally en de uiterste wanhoop van Manon Lescaut. Antonio Pappano bevestigt dat ook in het interview op de toegevoegde dvd: Anna Netrebko voelt zich thuis in het repertoire, ze heeft de correcte ‘zuiderse invoeling’.

Vernieuwing van repertoire

Netrebko vindt het normaal dat ze opschuift van belcanto naar verisme. Haar stem is voller en rijker geworden en zo heeft ze de kans naar iets anders te evolueren. Een doelstelling in haar leven als artieste is immers vernieuwing van repertoire. De stem heeft de lyrische klank bewaard, waardoor ze nog altijd als een “zucht” (“un soffio è la mia voce” – Adriana Lecouvreur) kan klinken, heel zacht en gevoelig, maar daarnaast ook de uitbarstingen van passie, angst en onmacht kan vertolken. Netrebko houdt daarbij steeds de stem onder controle. Ze blijft vocaal beheerst, hoezeer ze de emotie ook de vrije loop laat. Op de dvd staat ook een live-fragment uit een concert in Tokio, waarop je ziet hoe ze haar mond als resonantie-orgaan gebruikt. En tegelijk als personage de inhoud van de aria intens beleeft. Een grote kunstenares.

De vocale prestatie gaat schitterend gepaard met de inzet van het orkest. Het Orchestra dell”Accadelia Nazionale di Santa Cecilia onder Antonio Pappano ontroert door de kamermuzikale verstilling in bijvoorbeeld de inleiding tot La mamma morta of het verdriet van Manon Lescaut, en klinkt dan weer meeslepend in het geweld van de wanhoop. We kennen de geweldige energie waarmee de dirigent drama kan oproepen, maar het belet hem niet zijn orkest uiterst vredig en elegisch te laten klinken. Geen wonder dat het slot van de cd, met de dood van Manon, rillingen geeft.

Een schitterende cd met een interessante dvd als bonus. Een beetje jammer natuurlijk dat de concertopname niet van het concert in Rome is, maar het interview hoort daar wel bij. Voor operaliefhebbers alvast een vroege tip voor een geschenk-cd!