“Gij hebt zoveel talent, gij gaat het ver brengen. New York.” Heb maar talent, een zegen en een vloek tegelijk. Heb maar een moeder die het in en uit je perst en heb maar een vader die het de grootste onzin vindt. Maak het dan maar… Zo kan je misschien wel heel het verhaal van de jongste prent van regisseur Dominique Deruddere samenvatten. Een schitterende film met als rode draad de Koningin Elisabethwedstrijd en de finaleweek waar de 12 laureaten opgesloten worden in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo tot ieder op zijn/haar beurt in de Henry Le Boeufzaal van het Paleis voor Schone Kunsten, de Bozar, het beste van een jong leven vol piano- en muziekstudie zal geven. Elkeen hopend, verlangend naar die eerste prijs. Slechts één van de twaalf wint die prijs. Al is er soms een andere prijs: de prijs van verlossing, de prijs van bevrijding, van zelfstandigheid, van ware toekomst.
Jennifer Rogiers (Taeke Nicolaï) speelt al van haar negende Rachmaninovs 2de pianoconcerto ‘omdat het Russisch is en de sneeuw haar inspireert ondanks ze sneeuw haat’. Dat ze sneeuw haat, heeft een reden en die wordt in de film duidelijk. Anderzijds, even persoonlijk: Rachmaninov vond ik altijd al erg mooi, zware laat-romantiek met alles er op en eraan, gekruid met de nodige Russische melancholie. Door de wijze waarop bepaalde delen uit het werk gekoppeld worden aan het verhaal en het beeld, kreeg deze muziek voor mij ineens een veel diepere betekenis en bezorgde me kippenvel. Alsof Sergej Rachmaninov de opdracht kreeg muziek voor deze film te schrijven.
De personages zijn zeer precies uitgekozen en typeren hun rol uitstekend. De pianoleraar doet me denken aan de mijne, zolang geleden. Een brutale kinkel die van muziek geen barst begrijpt en zich graag laat gelden en interessant maakt. Nefast. De vader van de kleine Jennifer houdt van zijn dochter, al weet hij niet hoe hij het moet uiten. Zo is het ook met haar moeder die echter zo gegrepen is door de gave van haar kind, dat ze niet meer bekwaam is normale moederliefde te geven.
Al deze elementen worden een kluwen, een soort Chinese knoop waar de pianiste in verward raakt en die ze uiteindelijk weet te ontwarren. Dat gebeurt op een bijzondere wijze. Hoe? Daar moet je de film voor zien. Je moet hem zien voor alles, het verhaal, de muziek, de sfeer in de Kapel, de sfeer in de concertzaal, de jaloersheid, het opkijken naar, het intense be-le-ven van hoger begaafde mensen.
Dit alles is in een erg mooie beeldvorming geplaatst. Deruddere koos bewust voor het oude gebouw met de oude studio’s voor de kandidaten in plaats van de meer killere, vierkante studio’s van het nieuwe gebouw. Het enige wat jammer is, is dat geen van de grote orkesten van ons land zich ten volle engageerde om zich voor deze film mee in te zetten. De niet-kenners van de klassieke muziek en zeker diegenen die de Koningin Elisabeth Wedstrijd beperkt of niet kennen, zullen er zich niet aan storen, maar een iets uitgebreider kamerorkest is te klein voor dit opzet. Het is, wat mij betreft, de enige spijker op laag water die ik kon vinden. Het is een soort beroepsmisvorming deze opmerking te geven.
Eigenlijk had het verhaal ook kunnen gaan over een ander talent, in de sport of zo. Het zou de film er niet minder of meer om maken omdat het verhaal niet echt gaat over de muziek, maar wel over wat je zelf uiteindelijk zal ontdekken als je gaat kijken.
Ga dus naar deze film kijken. Niet alleen omwille de muziek, niet alleen om de inkijk in die fameuze isolatieweek van de twaalf laureaten – de sfeer is bijzonder realistisch, al is het een docu-opname, niet alleen uit benieuwdheid waar het dan wel echt over gaat, maar om het zeer knap in elkaar gevlochten verhaal dat bij momenten zeer emotioneel is, dan weer grappig al kan de ene grap overkomen als zwarte humor en de andere als iets banaal en soms wordt het zelfs luguber, angstwekkend als in een thriller.
Deruddere bewijst opnieuw dat hij film is en dat film Deruddere is. Hij heeft een prent gemaakt die de Vlaamse film alweer internationaal in de kijker plaatst.
Ga kijken, dat is mijn boodschap.
Beeldmateriaal © Paradiso Films
Speelduur: 96 min
Cast: Abigail Abraham, Taeke Nicolaï, Zachary Shadrin, Ruth Becquart, Kevin Janssens
Genres: Psychologisch drama, thriller
Talen: Nederlands, Engels, Frans
Ondertitels: Nederlands, Frans
