Van zowel onze recensente ballet/dans, Vera Dansaert als van onze recensent/redacteur muziek, Michel Dutrieue werd Terra Tango – een project van het Festival van Vlaanderen Gent, geschreven. Twee knappe recensenten met een zeer persoonlijke visie, in deze zo anders dat er besloten werd aan u, beste lezers, beide teksten te geven.
Van zowel onze recensente ballet/dans, Vera Dansaert als van onze recensent/redacteur muziek, Michel Dutrieue werd een recensie over Terra Tango – een project van het Festival van Vlaanderen Gent – geschreven. Twee knappe recensenten met een zeer persoonlijke visie, in deze zo anders dat er besloten werd aan u, beste lezers, beide teksten te geven. Zo zie je hoe mensen met kennis van zaken de dingen anders kunnen interpreteren en ervaren. Muziek en dans zijn levende kunstvormen, gebracht door levende mensen, beluisterd en bekeken door levende mensen… Boeiend toch?
Het Festival van Vlaanderen Gent biedt een breed spectrum aan muziek. Een hele rij artiesten komen hun bewonderaars verblijden, w.o. wereldsterren zoals Jessye Norman en Andreas Scholl. Het festival van Vlaanderen besloot bovendien een nieuw hoofdstuk te schrijven door uit te pakken met een eigen productie: ‘Terra Tango’. Deze voorstelling blikt terug op het ontstaan van de tango in een uitzonderlijke choreografie en adembenemende ‘airobatics’. Dit laatste dient wel met een flinke korrel zout genomen te worden.
De oorsprong van de tango is niet geheel duidelijk. Zeker is, dat de tango eind 19de eeuw ontstaan is aan de oevers van de Rio de la Plata in Buenos Aires in Argentinïe. Daar vermengde de dans en muziek van nakomelingen van zwarte slaven zich met die van seizoensarbeiders en emigranten uit Europa. Op het einde van de 19de en begin 20ste eeuw werd Europa geteisterd door oorlogen en economische onzekerheid. Veel jonge mannen met weinig vooruitzichten en hoop op een stabiel leven emigreerden naar Zuid-Amerika om een nieuw leven op te bouwen. Dit werd de kapstok waar het verhaal van ‘Terra Tango’ aan is opgehangen. Een stoomboot wordt geprojecteerd waarmee de mensen de oversteek naar de Nieuwe Wereld maakten (deze mogelijkheid werd voor de rest van de voorstelling, op één uitzondering na, praktisch onbenut gelaten). We belanden in een obscure bar in de Boca van Buenos Aires.
De tango als dans is zelfverzekerd en tegelijk ingehouden, met voortdurende tempowisselingen. Is emotioneel, uitdagend, met soms een scherp benenspel (een verleidingsdans met de benen in dialoog), sereen, ingetogen, beheerst, teder. Het is een weergave van de emoties en verlangens. Sommigen noemen de tango de verticale expressie van het horizontale verlangen.
Argentijnse tango is een verhaal van verleiden en afstoten. Dans en muziek spreken van diepe hartstocht, gedrenkt in nostalgie. De passie, melancholie of uitbundigheid waartoe de muziek uitnodigt moet beheerst worden gedanst. In de orquesta tipica, de traditionele bezetting spelen: bandoneon, piano, viool, cello en contrabas. Gedurende een eeuw tangomuziek schildert het SolTango-kwartet zijn eigen universum. Het geheel is in scène gezet door het legendarische koppel Vincent Morelle en Maryline Lefor. Begint de voorstelling weemoedig, het tempo en de passie worden almaar opgevoerd. Jérémy Braitbart, Odile Gheysens, Pauline Reibell, Andres Surra Rodriguez en Rachid Taher brachten met de oude klassieke tango alsook de moderne danstechniek het publiek in vervoering. De acrobatische toevoegingen deden eerder afbraak aan de voorstelling. De danspassen zijn zo knap, de lichamen zo innig en soepel verstrengeld dat het (povere) kunst- en vliegwerk gewoon ballast is. Verder niets dan lof, een zinderende ontmoeting tussen meeslepende muziek en fascinerend benenspel.
