Met gemengde gevoelens gaan wij (nog steeds) naar concerten in het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel. Al jaren lang klaagt zowat iedereen over het gebrek aan respect vanwege het publiek voor wat er op het podium gebeurt. De directie kan er weinig aan doen.
Met gemengde gevoelens gaan wij (nog steeds) naar concerten in het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel. Al jaren lang klaagt zowat iedereen over het gebrek aan respect vanwege het publiek voor wat er op het podium gebeurt. De directie kan er weinig aan doen.
Vóór elk concert wordt in drie talen omgeroepen dat roken verboden is, fotograferen en opnames maken evenzeer… en wordt het publiek ook verzocht als het even kan niet te hoesten. Tevergeefs. Gespreid over de hele avond hoor je hoesten, kuchen, gsm-en, programmaboekjes en blikken snoepdozen (vlak naast me) tegen de grond stuiteren. Het lijkt wel een Perzische markt. Zucht…
Al in 2003, toen hij de Koningin Elisabethwedstrijd won, wisten we dat Severin von Eckardstein (°1978) een begenadigd pianist was. In tien jaar tijd is hij gegroeid en bescheiden gebleven. Zowel op cd als live speelt hij bijzonder goed: communicatief, intens, trefzeker, mooi…
Bunte Blätter, opus 99 van Robert Schumann (1810-1856) is een verzameling van veertien pianostukjes die “in de kast waren blijven liggen” en die de componist aan het einde van zijn leven toch nog wilde uitgeven. De eerste drie – een korte romance, een meer getormenteerd stuk en een jachtige mars – bundelde hij als Drei Stücklein. De volgende vijf zijn gegroepeerd als Albumblätter: melancholisch, volks, lichtvoetig, zangerig en tenslotte een charmante miniatuur die doet denken aan Brahms.
De Drei Romanzen, opus 28 waren bedoeld voor de kleine kring echte liefhebbers die Schumanns trouwste publiek vormden en sowieso voor zijn vrouw Clara Wieck, die altijd als eerste Roberts werk mocht uitvoeren. Die Romanzen behoren tot de beste bladzijden van Schumann en horen eigenlijk niet thuis in een grote concertzaal, wél in huiselijke kring. Toch weet Eckardstein de zaal tot stilte te dwingen, tot groot genoegen van de ware liefhebbers. Meesterlijk.
In 2013 herdenken we het geboortejaar van Richard Wagner (1813-1883). Niet iedereen is dolgelukkig met arrangementen van Louis Brassin en Ferruccio Busoni maar de monumentale orkestmuziek uit respectievelijk Die Walküre en Götterdämmerung levert wel materie voor briljant pianowerk. Een beetje des Guten zuviel misschien en met een groot kijk-ma-zonder-handen gehalte (hier niet letterlijk natuurlijk, wel integendeel). Maar de trefzekerheid waarmee Eckardstein de intrinsieke kracht hiervan veruitwendigt, laat een diepe indruk na.
Na de pauze: de Variatonen über einen Walzer von Diabelli, opus 120 van Ludwig van Beethoven (1170-1827). In 1819 stuurde uitgever-componist Anton Diabelli een walsje naar meer dan vijftig componisten met het verzoek er een variatie op te componeren. Czerny en Schubert vonden dit wel leuk en leverden elk één variatie. Ook de toen nog onbekende, 11-jarige Liszt deed mee. Vriend Beethoven vond één variatie wellicht te minnetjes en stuurde hem een bundel met niet minder dan 33 variaties – vergelijkbaar met de Goldberg Variaties van J.S. Bach. De inspiratie die hiervoor nodig was, flirt met de bovengrens van wat pianistiek nog mogelijk is. Ook de vertolking vanavond dwingt bewondering af. Ondanks het intussen legendarisch weerbarstig gedrag van sommigen, weet de meerderheid van de aanwezigen deze prestatie naar waarde te schatten. Severin von Eckardstein is inderdaad een pianist van de bovenste plank en reageert op de ovatie met twee (volgens mijn bescheiden maar koppig volgehouden mening, overbodige) ‘encores’.
