De Semperoper, in het Duitse Dresden, heeft als hof- en staatsopera van Saksen een lange historische traditie. De opera heet officieel Sächsishe Staatsoper, de naam Semper is afkomstig van de architect: Gottfried Semper. Dit prestigieuze gebouw is niet alleen de thuishaven van het operagezelschap maar huisvest ook het ondertussen vermaarde Semperoper Ballett. 

Dit balletgezelschap presenteert een ongemeen rijke selectie uit het repertoire van choreograaf William Forsythe en Ballett Frankfurt, dat ophield te bestaan in 2004. Forsythe’s betekenis als choreograaf ligt zowel in zijn briljant vernieuwende bewegingsmethodiek waarmee hij de grenzen van de klassieke codes verlegt, als in zijn buitengewoon theatrale verbeelding.

Tijdens een tournee hield Het Semperoper Ballett ook halt in deSingel met drie uitverkochte voorstellingen en drie maal staande ovaties. Dubbel en dik verdiend. Je zintuigen geraakten gewoonweg niet verzadigd van dit spektakel trillend van vitaliteit, een combinatie van verfijning en branie. Perfectie is niet van deze wereld wordt gezegd, maar na deze voorstelling zit je toch even woordeloos na te genieten van zo’n briljant spektakel.

William Forsythe pakt in zijn oeuvre altijd uit met relevante en verfrissende producties. Deze  choreograaf weet met overtuiging neo-klassiek, hedendaags en moderne dans te integreren en combineren. De spirituele verrijking enerzijds en de schoonheid en esthetiek anderzijds, vormen in zijn choreografieën een tegengewicht voor de dagdagelijkse realiteit.

In the Middle Somewhat Elevated

‘In the Middle Somewhat Elevated’ is inmiddels het paradepaardje van menig hedendaags balletgezelschap. Negen dansers, drie mannen en zes vrouwen, eisen meteen je onverdeelde aandacht op. Wat opvalt is de geweldige muzikale feeling van de dansers. Elke beweging zit haarfijn op de muziek, er zit geen fractie van een seconde tussen. Energie die samenvalt, explodeert. Technisch virtuoos. Er valt niets op aan te merken. Eén minpuntje, maar dat is dan ook haarklieverij, is de overstrekte horizontale spagaat van Yuki Ogasawara.

Neue Suite (Belgische première)

Bestaat uit negen duetten en werd door William Forsythe speciaal voor het Semperoper Ballett samengesteld op muziek van Händel, Bach, Berio, Thom Willems. Negen lyrische pas de deux, gaande van zeer klassiek, minimalistisch tot modern qua lijnvoering. De paren zijn gekleed in rose, groen, blauw, paars, nachtblauw, rood, zwart, champagnekleur, beige. Mij kon het zwarte stel het meest bekoren. In deze briljante pas de deux zaten flarden van flamenco en tango. Vurig en trots met heel veel expressie in de handen.

Enemy in the Figure

Waar de twee vorige choreografieën in een open ruimte werden gedanst, is voor deze choreografie de ruimte afgebakend. Rechts, op drievierde van de scène staat een golvende houten wand diagonaal opgesteld. Forsythe speelt met de tegenstelling zwart/wit. Niet alleen in de aankleding van de dansers, maar ook in de belichting. Met relatief eenvoudige middelen  –een immense spot-  die kan gedimd worden en van hoogte versteld, weet hij een hel verlicht of diffuus environment te creëren. De kabel van de spot wordt geïntegreerd in het spel, net zoals een dik touw. ‘Enemy in the Figure’ is als een electrisch veld waardoorheen de dansers, aangedreven door de ritmische muziek van Thom Willems, onafgebroken lopen. Muziek en een werveling van lichamen. Het geheel oogt verbluffend, een perfecte combinatie: feeling, hart en techniek. Elk element apart is speciaal en valt toch samen in het geheel. Forsythe creëert eens te meer magie op de scène. Hier omarmen muziek, dansers, toneelbeeld en choreografie mekaar tot een schitterend geheel van ontroerende schoonheid.