Menu
Onze website is vernieuwd, geef zelf je evenementen in. Heb je een fout gezien. Mail ons!
Klassiek Centraal
Menu
Onze website is vernieuwd, geef zelf je evenementen in. Heb je een fout gezien. Mail ons!
Ballet Vlaanderen brengt met ‘Selon Désir’ een allesomvattende voorstelling die sprankelt, droomt, steigert en ook een levendig eerbetoon brengt aan Nijinski, misschien wel de meeste iconische danser uit de geschiedenis.
Dankzij het inspirerende leiderschap van Sidi Larbi Cherkaoui en zijn wereldwijde reputatie kan hij de crème de la crème selecteren uit het vele jonge internationale danstalent en een select clubje choreografen aantrekken.
Het geboden repertoire van de avond is uiterst gevarieerd en veeleisend. Toch een kanttekening. Vier choreografieën op een rij, met telkens een pauze tussen van een twintigtal minuten is misschien wat veel van het goede. Vooral de laatste choreografie én wereldcreatie ‘The Heart of August…continued’, duur 55’, eiste té veel van de modale toeschouwer.
Heeft als thematiek de ontroerende overgangsrite tussen kind zijn en volwassenheid en het gearrangeerde huwelijk in Rusland vorige eeuw. De Roemeense choreograaf en artistiek directeur van het Maribor Ballet in Slovenië, Edward Clug, creëerde reeds in 2013 een eigen versie van dit meesterwerk van Stravinsky voor Ballet Vlaanderen. Wat hem vooral triggerde is een traditie uit een andere cultuur bekijken door een hedendaagse bril. Hij plaatst bravoure versus onzekerheid. Het geheel wordt lichtvoetig en zonnig gespeeld en gedanst. Het bruidje en bruidegom worden in dit ritueel bijgestaan door schalkse vrienden en vriendinnen. De muziek is stuwend, een wervelwind aan orkestrale vurigheid. Dit wordt omgezet in een unieke bewegingstaal, een geordende chaos. Het dansvocabularium is hedendaags, maar toch wordt de link met Rusland niet helemaal verbroken, zo zijn er onder meer rondedansen te zien. Het bruidje: Lara Fransen en de bruidegom Philipe Lens overtuigen in hun ongekunsteldheid én nieuwsgierigheid. De moeder: Jöelle Auspert en vader: Matt Foley proberen hun kinderen te koppelen. Een mooi anekdotisch ballet.
Oorspronkelijke premičre Ballets Russes, Parijs, 29 mei 1912. Doorheen de meanderende rivier van de tijd blijft dit werk exemplarisch en wordt beschouwd als het beginpunt van de moderne dans.
Principal, Wim Vanlessen, voegt met deze sobere interpretatie weer een unieke rol toe aan zijn reeds rijk gevulde palmares. Veel leeftijdsgenoten hebben reeds afgehaakt. Noodgedwongen omdat hun lichaam op was, andere omdat ze de dagdagelijkse discipline niet meer zagen zitten. Hij is een danser met een ingetogen elegantie en een podiumprésence die als een statische lading van hem af knettert. Keer op keer moet hij zich herdefiniëren in een rol. De metamorfose is altijd compleet: de zorg, de precisie, de ernst is bewonderenswaardig. Hij heeft al veel facetten van zijn onuitputtelijk talent laten zijn, maar het aanwezige potentieel blijft verrassen. Decor, aankleding en gestiek, het lijken wel gestolde bewegingen die je in een andere tijd katapulteren. De Faun rust op een heuveltje zijn panfluit aan de mond. Nijinski raakte geïnspireerd door de afbeeldingen van vrouwen op Griekse en Romeinse vazen. Een drietal nimfen schrijden statig over de scène. Het laat de Faun Syberisch koud. Nog eens drie. Nog geen reactie. De eerste nimf, Ana Carolina Quaresma, krijgt evenwel direct zijn aandacht. Sensueel en berekend ontdoet ze zich van een paar sluiers. Hij besluipt haar, besnuffelt haar. De nimfen verdwijnen van het toneel. De Faun raapt de achtergelaten voile op en drinkt haar geur in. De bewegingen zijn fascinerend en bizar. Intrigerend door de eenvoud en beheersing. Voor een dynamische danser als Wim Vanlessen moet deze, tot het minimum gereduceerde bewegingstaal, een vorm van contemplatie en ascese zijn. Uiteindelijk trekt de Faun zich terug op zijn plekje, spreidt de voile uit, gaat er op liggen in een orgastische beweging. Even terugkoppelend naar 1912 moet deze climax uiterst choquerend geweest zijn. Dit korte ballet, amper 11’ op de mooie muziek van Claude Debussy, op een gedicht van Mallarmé, biedt een wonderbaarlijk venster op de kunstscène van begin vorige eeuw en maakt het tijdperk heel tastbaar.
De wegen van Sidi Larbi Cherkaoui en Andonis Foniadakis kruisten al meerdere keren. Ongeveer tien jaar geleden stond de choreografie ‘Selon Désir’ voor het Ballet van het Grand Théâtre de Genève naast werk van Larbi geprogrammeerd. Voor dit werk koos hij de krachtige Johannes en Mattheus passie van Bach. Muziek die door de eeuwen heen massaal beluisterd werd, gecombineerd met hedendaagse elektronische muziek van Julien Tarride. De dramatische kracht zet Foniadakis om in een caleidoscoop van beweging. Er is constante actie in een waanzinnig tempo met stromen van ononderbroken energie. Bachs’ vindingrijkheid is verbluffend. Steeds weer slaagt hij erin de juiste vorm en figuraties te vinden om een passende sfeer op te roepen en dit krijgt een verlengstuk in de choreografie. Geladen met een spirituele onrust, lyrisch, maar ook koortsachtig. Het uitdiepen van dergelijke muziek is een categorie op zich. Foniadakis laat zien dat drama niet hoeft opgeblazen te worden om te scoren. Hij abstraheert de religieuze context. Deze choreografie getuigt van een geweldige intensiteit en drive. Energie die samenvalt. Achttien lichamen die om elkaar heen cirkelen, elkaar vinden en ze brengt het potentieel van de dansers helemaal in beeld in een wonderlijk samenspel tussen muziek en dans. Ook de belichting, in vijftig tinten grijs, draagt in sterke mate bij tot de sfeer. De dansers zijn contrasterend gekleed in bonte, veelkleurige tenues. Mannen en vrouw dragen rokjes die bij arabesken en sprongen mooi uitwaaieren en het geheel iets zwierig geven. De losse, zwiepende haren van de meisjes geven nog een extra move. Iedereen danst blootsvoets. Een choreografie die door de gratie en energie de zintuigen van het publiek wist te prikkelen en kon rekenen op veel bijval.
Het HERMESensemble werkt samen met de Britse componist Gavin Bryars in de creatie van een nieuw danstheaterwerk van de Marokkaans-Canadese choreograaf Édouard Lock. Deze wereldcreatie THE HEART OF AUGUST wordt in twee delen geproduceerd en gecreëerd, in een nauwe samenwerking tussen de choreograaf, componist en de musici van HERMESensemble. Ook in dit tweede deel is Eduard Lock lichtontwerper van dienst en creëert een grillige architectuur.
Deze choreografie opent met twee dansers: een man en een vrouw. Hij gevangen in een lichtstraal, druk bewegend met de armen en tollend om zijn as. Zij kijkt toe. Wil hij het vrouwtje imponeren? Het doet denken aan een paringsdans, balts van een vogel. De muzikanten van het HERMESensemble zitten achteraan in een diffuus licht over de hele breedte verspreid op de scčne. De choreograaf omschrijft het als syncopisch temporeel muzikaal danstheater. Er is een scenische eenheid tussen muzikanten en dansers. Gavin Bryars componeerde een prachtig werk met respect voor het verleden en de creatie van iets nieuw. Doorheen de compositie klinkt soms een zweem van een Weense wals, dan weer tangoklanken. De muzikanten mengen zich bij momenten tussen de dansers en zwepen ze op met een hels tempo. De mannen dansen met ontblote tors. Door het spel van licht en schaduw komen hun gesculpteerde lichamen prachtig tot hun recht. De meisjes dansen op spitzen. Er zijn ook veel battements te zien in sterk gearticuleerde sequenties, naast tableaus vivants, gevangen in een lichtflits. De muziek is bijzonder analytisch ontleed in een verbazingwekkende detaillering. Praktisch elke noot krijgt in een razendsnelle vaart een dansante invulling, stuiterend van nerveuze energie. Een heuse uitputtingsslag. De complexiteit van de beweging is hallucinant. Maar… deze choreografie is te lang uitgesponnen om te blijven boeien. Kill your darlings.
Eén ding is zeker: Ballet Vlaanderen is een veelzijdige compagnie die zowel overtuigt in klassieke, neoklassieke als moderne dans.
