Tragisch belcantofeest

De Opéra Royal de Wallonie slaagde erin de prachtsopraan Olga Peretyatko te strikken voor de prestigieuze titelpartij van Donizetti’s Anna Bolena. Ze zette een aangrijpende verstoten koningin op de scène en beheerste de voorstelling van begin tot einde. Ook de rest van de cast stond op een goed niveau in een smaakvolle traditionele regie die de luxe van het Engelse hof ten tijde van Hendrik VIII uitstraalde.

Anna Bolena is de dertigste opera die Gaetano Donizetti componeerde. Het werk ging in première in het Teatro Carcano in Milaan op 26 december 1830 en was een daverend succes. De opera kan misschien wel beschouwd worden als de definitieve doorbraak van Donizetti in het pantheon van de Italiaanse operacomponisten. De voorstelling die Stefano Mazzonis di Pralafera, de intendant van de Opéra Royal de Wallonie, presenteert, doet de opera alvast alle eer aan. Het is een meesterzet om voor vijf eersteplansrollen goede zangers op de scène te zetten.

Het decor toont een somptueuze paleiszaal met een fijn geciseleerde houten wand, een rijke parketvloer en hoge staande lampen, die voor verschillende lichteffecten handig verplaatst kunnen worden. De scène in het slotpark voor de koninklijke jacht heeft een prachtige, in herfsttinten belichte boom als decor. De slotscène met de kerker is in sombere grijstinten met een dreigend schavot op een bovenverdieping. Bij het opgaan van het doek – versierd met een gedeeltelijk portret van Anna Boleyn – wordt het overspel van Hendrik VIII met Giovanna Seymour gesuggereerd, in een duister zijkamertje met hemelbed: een bedscène die – met enig naakt – misschien eerder toegeeft aan hedendaagse eisen van theater, dan wel nodig of nuttig is. Maar de bedenking verzinkt als een detail bij de rest van de zeer efficiënte en uiterst precies op de emoties van de betrokken personages gerichte regie van Stefano Mazzonis di Pralafera. De kostuums zijn gewoonweg prachtig en uiterst verzorgd. Het atelier van de ORW die ze vervaardigde, verdient er een grote pluim voor. Een setting die de sfeer van de historische context respecteert.

Uiterst precies verklankt

In die context voltrekt zich het tragische lot van Anna Bolena. De emoties laaien in deze opera voortdurend hoog op: van koninklijk overspel en perfide machtsvertoon tegenover machteloosheid, schuldbesef en hoogmoed, angst en treurnis. Reeds de eerste confrontatie tussen Giovanna Seymour (Sofia Soloviy) en Enrico (Marko Mimica) is een toonbeeld van de gespannen emoties die Donizetti met uiterste precisie verklankt en die door de vertolkers zowel muzikaal als qua acteren tot een spannend onderhoud neergezet worden. Giovanna heeft moeite haar relatie met Enrico te aanvaarden en Enrico spant zich in haar te overtuigen zijn vrouw te worden. De diepe autoritaire stem van Marko Mimica komt nog sterker dreigend over in het knappe kwintet dat het tweede toneel besluit en het sinistere plan van Enrico duidelijk maakt om Percy te gebruiken als valstrik om Anna van ontrouw te beschuldigen. Celso Albelo, die de rol van Percy vertolkt, hoorden we in Luik ook onder andere in Donizetti’s La Favorite (november 2017) als een tenor met kleurrijke en aangename stem. In het derde tafereel van het eerste bedrijf kan hij zich in het duet tussen Anna en Percy manifesteren als een soepele tenor met hoog timbre, die vlot de vele versieringen van zijn partij aankan. In zijn aria in het laatste bedrijf krijgen we zelfs een mooie hoge kopstemnoot, typisch voor deze partij. Door zijn wat druk uitgewerkte kostuum lijkt hij wat stijf in zijn bewegingen, maar vocaal geeft hij zijn vertwijfeling scherp uiting. Knap is natuurlijk het tegenover elkaar stellen door Donizetti van sopraan en mezzo als rivalen. Het lange duet tussen Anna en Giovanna aan het begin van het tweede bedrijf is net daarom een van de mooiste passages uit de opera. Het maakt in de voorstelling een ijzingwekkende indruk, en dit mede dankzij de inleving van zowel Olga Peretyatko als Sofia Soloviy in hun personage.

Pure uiting van emotie

Peretyatko is een actrice die met een naturel de meest extreme emoties kan overbrengen. Bovendien is haar stem fenomenaal flexibel en expressief. Haar tessituur is grenzeloos ruim en in de lange waanzinsscène waarmee de opera besluit, zingt ze moeiteloos de meest veeleisende trillers en coloraturen als pure uiting van emotie. Een adembenemende prestatie. Ook haar rivale Sofia Soloviy heeft een indrukwekkende présence en schakeert haar heldere, soms met kopertinten gekleurde stem in alle bochten van de wisselende emoties die ze in de opera doormaakt. Francesca Ascioti gaf een uitstekende vertolking van de page Smeton en ook de partijen van Lord Rochefort en Sir Hervey waren met Luciano Montanaro en Maxime Melnik mooi bezet.

Dirigent Giampaolo Bisanti ondersteunde de zangers met veel aandacht. Hij inspireerde het orkest tot zowel dramatische als meeslepende melodieën en legde mooie accenten bij de blazers (de hoorns als inleiding op het dramatische duet tussen Anna en Giovanna, de Engelse hoorn in haar waanzinsscène). Het dameskoor was mooier dan het soms wat matte en slordige mannenkoor. Het publiek gaf terecht een uitbundige ovatie op het einde van een aangrijpende voorstelling. Wie daartoe de kans heeft: zeker kijken morgen naar de live-uitzending op Mezzo …

WAT: Gaetano Donizetti (1797-1848) | Anna Bolena
REGIE: Stefano Mazzonis di Pralafera
STEMMEN: Olga Peretyatko, Sofia Soloviy, Marko Mimica, Celso Albelo, Francesca Ascioti, Luciano Montanaro, Maxime Melnik
ORKEST: Orchestre & Choeur de l’Opéra Royal de Wallonie o.l.v. Giampaolo Bisanti
WAAR: Opéra Royal de Wallonie, Luik
WANNEER: zondag 14 april 2019 (nog tot en met zaterdag 20 april 2019)