Hermine Couvreur
Mijn eerste kennismaking met muziektheater. Muziek en theater, geen opera dus. Eerst wat bevreemdend maar wat een expressieve combinatie!
Sopraan Simonne Moesen en pianiste Kaat De Windt bevinden zich in een overwegend zwart decor, begrensd door eenvoudige doorzichtige kamerschermen en met slechts enkele rekwisieten: hier en daar ‘lukraak’ neergezette schoenen – van hooggehakte damesschoenen over zware vrijetijdsschoenen voor mannen tot fijne gouden instappers – een gedrapeerde kimono over een kapstok, een kaars op een rond tafeltje, een verrekijker…
Zeer boeiend en opvallend in de bescheiden opstelling is de aanwezigheid van enerzijds een klassieke vleugelpiano, een zware gong daarboven, kleine gongs en klokkenspel ernaast én het gebruik van hedendaagse electronica (synthesizer, computer, …). Een projectiescherm achteraan in het midden staat klaar.
De muzikale begeleiding van Kaat De Windt belooft indrukwekkend te worden en nauw betrokken bij de aktie van Simonne Moessen die letterlijk in de schoenen zal stappen van enkele heldinnen uit opera’s van Giacomo Puccini. Een belofte die waargemaakt zal worden. Knap hoe beiden op elkaar zijn ingespeeld!
Het was te verwachten dat de voorstelling zou openen met de prachtige aria ‘Un bel di vedremo’ uit Madame Butterfly. Gezongen met ingetogen hartstocht. Daarna wordt het publiek geconfronteerd met de soms toch wel bizarre details uit het verhaal over de kleine Japanse geisha en haar onvoorwaardelijke maar pathetische liefde-tot-de-dood voor de trouweloze, laffe Pinkerton. Humor lijkt hier schokkend maar niettemin zo gebracht dat zelfs de meest doorgewinterde operaliefhebber moet hebben geglimlacht bij de op verscheidene manieren getoonde sterfscène.
Een beetje spijtig vond ik dat van de volgende aria ‘Mi chiamano mimi’ uit ‘La Bohème’ slechts de eerste regels werden gezongen. Hierna weet Simonne Moesen weer zeer grappig de liefde van Mimi voor Rodolfo maar ook, of vooral, voor materiële zaken in de verf te zetten. Door het weergeven van de Nederlandse tekst op het scherm kon het publiek de gezongen kwinkslagen goed begrijpen.
Na het kippenvel bezorgende ‘Vissi d’arte, vissi d’amore’ uit Tosca ging Simonne Moessen verder in op het tragische lot van Puccini’s heldinnen, de romantiek eigen, met als finale onvermijdelijk de dood, al dan niet door eigen hand.
Met het verhaal van Prinses Turandot waarin Liú zichzelf opoffert voor prins Calaf, wordt de tragiek eveneens op een grappige manier door haar doorprikt.
De ontlading op het einde waarin Simonne Moesen met veel vertoon alle heldinnen van Puccini als het ware terug tot leven wekt, is een uitbarsting van emoties.
Zo was ook het welverdiende applaus!
- WAT: Tanto Amore, De Liefde, ach de liefde
- WIE: Walpurgis, Sopraan Simonne Moesen en pianiste Kaat De Windt
- WANNEER: zaterdag 15 februari 2014
- WAAR: deFeniks, Mortsel
