In het verlangen om op een podium te staan en iets te delen met het publiek kozen zangeres Lissa Meyvis en pianist Thomas Eeckhout voor hun creatief eindproject niet de makkelijkste piste.
Uit de muziekliteratuur distilleerden ze twaalf Mörike-liederen om hun verhaal van Windischgrätz (de naam van het geboortedorp van Hugo Wolf) te vertellen. De componist liet zich op zijn beurt inspireren door de fantasie en waanbeelden van de Duitse priester en dichter Edouard Mörike die meestal de liefde als thema hebben. Van onschuldige kalverliefde over pijnlijk liefdesverdriet tot erotische taferelen.
Scènebeeld
Om dit op een geraffineerde manier in beeld te brengen: beweging, beeld, scenografie lieten ze zich begeleiden door Wouter Van Looy. Regisseur in residentie bij Muziektheater Transparant waar hij de artistieke leiding deelt met Guy Coolen. Dit resulteerde in een rijke, sensuele beeldentaal. Er wordt gespeeld met een minimum aan decor en een maximum aan verbeeldingskracht. Acteren is een symbiose van tijd, ruimte, lichaam, materie, ervaring en inleving. Lissa Meyvis triggert het publiek om in de belevingswereld te stappen van de dichter. De regisseur laat het personage van Lissa ontdubbelen in een vernuftige constructie: ze leest op een zeer naïeve manier, bijna fluisterend en met een kinderlijk dreuntje voor uit het dagboek, situeert tijd (19 de eeuw), plaats en context.
Dit contrasteert geweldig met de volumineuze pracht van haar stem in de liederen. Een sopraan met een apart koloriet dat bij elk gevoel een kleurschakering krijgt, meeslepend, veranderlijk, fascinerend. Dramatisch, uitbundig of speels, haar stem is glashelder en gecontroleerd. Ze legt gevoel in de poëtische werken en met haar acteertalent laat ze het surrealistische sfeertje helemaal tot zijn recht komen. Balancerend tussen soberheid en opvallende speelsheid. Pianist Thomas Eeckhout wordt als instrumentalist betrokken in het verhaal en speelt het spel overtuigend mee. Muziek, verhaal, zang gaan over en weer als theatraal pingpong. Er ontwikkelt zich een onmiskenbare chemie. Een technisch mankement kan zich altijd aandienen. Op een gegeven moment liet de microfoon het afweten tijdens een gefluisterd verhaaltje.
Op een subtiele manier, zonder uit haar rol te vallen, probeert ze dit euvel te herstellen. Dit lukt niet, maar professioneel gaat ze onverstoord verder. Gefocust laat ze geen steken vallen. ‘Windischgrätz’, een moeilijk, niet voor de hand liggend, maar knap werkstuk waarin beide protagonisten hun talent met verve konden demonstreren. Deze productie maakt deel uit van TRANSLAB, het labo voor jonge podiumkunstenaars van Muziektheater Transparant. Het gaat de voorbije maanden snel voor Lissa Meyvis. In verschillende producties en formaties kon ze een staalkaart van haar mogelijkheden laten zien. Ze voelt zich als een visje in het water op de Bühne: in kleine bezetting: ‘Ode an die Freunde’ en ‘A fine line’, in een operagezelschap, solo in het vertolken van liedjes van Toon Hermans in de productie ‘In de schaduw van Toon Hermans’ met als verteller Herman van Hove en tijdens de Nekka Nacht…
Overal laat deze jonge klassiek geschoolde zangeres een grote indruk na. En gouden raad: niet de trappers verliezen en met zelfdiscipline verder bouwen aan een mooie, veelbelovende carrière.
 Carole Bellaiche-75x75.jpg)
