Slechts voor vier opvoeringen zette de Royal Opera Mitridate, re di Ponto, de opera seria die de veertienjarige Mozart voor Milaan componeerde, op de affiche. Het was een herneming van de productie in 1991 door regisseur Graham Vick gepresenteerd met decors en kostuums van Paul Brown, licht van Nick Chelton en choreografie van Ron Howell. De muzikale leiding berustte bij Christophe Rousset die in deze vier opvoeringen voor het eerst het orkest van de Royal Opera dirigeerde en de voorziene, mooie bezetting  aangevoerd door de tenor Michael Spyres, die de rol van Mitridate nog onlangs in de Brusselse Munt vertolkte.

Helaas leed de opvoering die ik bijwoonde onder de plotse ongesteldheid van enkele solisten. Daardoor begon de opera niet alleen met behoorlijke vertraging maar waren er ook last minute-vervangingen nodig. Gelukkig waren jonge zangers van het Jette Parker Young Artists Programme, (de operastudio van de Royal Opera) voorzien als mogelijke alternatieve vertolkers  in geval van nood (Mitridate is niet bepaald een opera van het courante repertoire). Dus zong  Vlada Borovko de partij van Aspasia in plaats van Albina Shagimuratova en vertolkte Francesca Chiejina de partij van Arbate in plaats van Jennifer Davis. Het moet gezegd dat de opvoering verder zonder hindernissen verliep en dat de vervangsters  zich blijkbaar zonder moeite konden integreren in de eerder aparte enscenering van Graham Vick. Hij presenteert de handeling immers als een spektakel  dat strenge barokke esthetiek met oriëntaals theater combineert. Er is weinig echte emotie of spontane interactie maar er zijn veel grote gebaren  en zangers gevangen in zware kostuum met enorme hoepelrokken die zelden erg flatterend zijn en de bewegingen eerder moeilijk maken. Het levert een zeer kleurrijk gebeuren op met veel kostuum- en pruikwisselingen, onverwachte elementen (prinses Ismene als een Indische danseres) en biedt oosterse krijgers en maskers. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet onder de indruk was en zelfs moeilijk toegang kon vinden tot dit vooral visuele spektakel waarin het lot van Mitridate, zijn zonen en hun amoureuze perikelen verdronken.

Gelukkig was er Christophe Rousset die de recitatieven aan het klavecimbel begeleidde en het orkest van de Royal Opera inspireerde tot een vertolking vol elan, subtiele kleuren en dramatische kracht. Michael Spyres zong de veeleisende rol van Mitridate met zijn expressieve stem en virtuoze zangkunst. Zijn vijandige zoon kreeg vocale en scenische allure dank zijn de uitstekende Bejun Mehta. Salome Jicia  had het moeilijker om als de loyale zoon Sifare te overtuigen maar trok zich toch aardig uit de slag. De rol van Aspasia was duidelijk een zware brok voor Vlada Borovko die zich  verdienstelijk verdedigde zij het met genepen hoge noten. Lucy Crowe (Ismene) betoverde het publiek met haar sierlijke, geraffineerde bewegingstaal , haar charme en haar soepele, lichte stem. Francesca Chiejina gaf Arbate de nodige allure maar Rupert Charlesworth was een teleurstellende  Marzio . Het publiek waardeerde duidelijk de geleverde inspanningen van het ensemble en gaf  Lucy Crowe een ovatie.

  • WAT: Mitridate, re di ponto
  • WIE: Christophe Rousset, Michael Spyres, Bejun Mehta, Salome Jicia, Lucy Crowe, Rupert Charlesworth
  • WAAR: Londen, Royal Opera Covent Garden
  • Foto’s: ©ROH