Musical, afgeleid van opera, is een genre dat de laatste decennia furore maakt. De roots liggen in Amerika en tot op de dag van vandaag zijn Broadway en West End dé grote centra voor musical. Sinds geruime tijd worden ook in continentaal Europese landen zeer interessante musicals opgezet.
Musical, afgeleid van opera, is een genre dat de laatste decennia furore maakt. De roots liggen in Amerika en tot op de dag van vandaag zijn Broadway en West End dé grote centra voor musical. Sinds geruime tijd worden ook in continentaal Europese landen zeer interessante musicals opgezet. De term ‘musical’ wordt hier wel zeer ruim geïnterpreteerd. Bij ‘Marguerite S.’ wordt het genre ‘musical’ uitgepuurd, gekristalliseerd tot een essence, een elixir. Voor mij is het veeleer een toneelstuk waarin gezongen wordt. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit. Geert Allaert nam het project, een idee van acteur David Verbeeck en componist Alain Reubens, onder zijn vleugels.
Inspiratie vonden ze in het leven van de Antwerpse kunstschilder Eugeen Van Mieghem (1875-1930). Uit zijn werk spreekt een grote sociale bewogenheid. Hij hield zich graag op in de havenbuurt en observeerde er het volkse leven en de vele landverhuizers die gepakt en gezakt hun dromen: een betere toekomst achterna gingen. Met enkele lijnen en vlakken legde hij hun karakteristieke koppen op het doek of papier vast. Zijn nalatenschap omvat ook een reeks portretten van zijn eerste vrouw en muze Augustine, in goede en kwade dagen. Jaren na haar dood ontmoette hij Marguerite zijn tweede vrouw. Haar heeft hij nooit geportretteerd. Dat gegeven vond het artistieke team een boeiend uitgangspunt.
De rol van haar leven
Hoofdpersonage is Marguerite S. de tweede echtgenote van de Antwerpse kunstschilder Eugeen Van Mieghem. Zij moest haar leven lang in de schaduw leven van zijn eerste vrouw, een vroegere leerling van hem. Ontroerend, zonder sentimenteel te worden, speelt Marilou Mermans de rol van haar leven. Ze pakt de toeschouwer meteen bij zijn lurven. Wanneer Eugeen Van Mieghem na de dood van zijn eerste vrouw wordt opgenomen in een ziekenhuis voelt Marguerite, die er als verpleegster werkt, zich meteen aangetrokken tot de grote kunstenaar. Ze trouwen. Hij aanvaardt haar in zijn buurt als zijn dienares, maar heeft amper aandacht voor haar. Zijn eerste vrouw blijft in zijn hoofd spoken. Met vrouwelijke zachtheid, overredingskracht, verleiding, probeert Marguerite hem voor zich te winnen. David Verbeeck speelt de dubbelrol van Eugeen Van Mieghem en haar masseur. Het publiek krijgt Marguerite het eerste te zien als oude vrouw. Haar lichaam laat het stilaan afweten, ze is geen kneusje, maar een krasse dame met een willetje en doorzicht. In flashbacks krijgt haar relatie met Eugeen Van Mieghem reliëf. Rond de schilder hangt een rusteloze energie. Het enige wat ze wenst is een beetje appreciatie, erkenning. Ze botst echter tegen een muur. Als een sluipend gif heeft de geest van de eerste vrouw zich tussen hen beiden in genesteld. Marguerite wordt emotioneel door haar partner leeggezogen en gilt haar frustratie uit: “Wat is er mis met dit lijf, dit gezicht?” Op een meesterlijke wijze switcht Marilou Mermans van de oude naar de jonge Marguerite en vice versa. Ze draagt de voorstelling. Hoewel ze geen geschoolde stem heeft leent haar diepe stem, die door meer en been gaat, zich prachtig voor enkele liederen. David Verbeeck en Amaryllis Uiterlinden, als de jonge en verleidelijke Augustine, zingen mooi en doen wat van hen verwacht wordt. Deze voorstelling wint aan kracht door het inschakelen van de digitale scenografie, ontworpen door Harry De Neve. De toeschouwer krijgt niet alleen een beeld van de veelzijdigheid van het werk van Van Mieghem te zien, de dramatiek van het stuk krijgt er ook een extra en diepere dimensie door. Wat deze voorstelling typeert is de soberheid in muziek (enkel een piano en slagwerk), decor, vertolking. Regisseur, Brigitte Odette, maakte er een mooi homogeen geheel van, alleen dat sprankeltje magie ontbreekt. Je blijft als publiek een beetje op je honger zitten.
