Drie avonden zijn voorbij, de finale van de KEW Viool 2019 is half. Hoorden we al een mogelijke winnaar? Kan een eerste voorzichtige pronostiek opgemaakt worden? Voor mij hoeft het niet, het gaat niet om voetbal en ja, ook daar zijn de uitslagen, als ze niet ‘gefikst zijn’ niet op voorhand te kennen.  Laten we de eindbeoordeling aan de jury. Onze beoordeling zal zijn wat ze is, ze zal de jury niet beïnvloeden. Goed zo, want als er iets niet kan noch mag, is het proberen de juryleden te bewegen tot het nemen van bepaalde beslissingen. Het gaat uiteindelijk om datgene dat iedereen beroert, bezielt: de muziek.

Kandidaat 5: Seiji Okamoto (Japan, geb. 21.06.1994)

Het eerste wat opviel bij deze jonge man was zijn niet al te toonzuivere inzet bij het opgelegde werk. Er blijven toch nog veel violisten worstelen met de juiste tonen in de hoogste noten. Een eeuwigdurend probleem? Los van deze bemerking werd zijn boogbeheersing duidelijk. Zijn rechterhand stuurt de muziek met mooie fraseringen, geen storende kreuntjes van inzetten, mooie bewegingen.

Deze komen deels ook tot hun recht in zijn interpretatie van het Concerto in d Op. 47 van Jean Sibelius. Deels want de indruk ontstaat dat hij bij wijlen slachtoffer is van de wedstrijdstress. Wat er bij hem van aan is, is zijn mannelijke vertolking die aansluit bij deze compositie. Hij zou redelijk vooraan in de wedstrijd kunnen eindigen, was hij correcter in zijn spel want waar hij het opgelegde werk mee begon, onzuiverheid, nam deze in Sibelius de overhand. Te veel onjuistheden en dat zou hem zuur kunnen opbreken. Jammer want hij overtuigde me dat hij meer kon, alleen kwam het er vandaag niet helemaal uit. Ach ja, zo gaat dat bij wedstrijden.

Foto: © Seiji Okamoto

Kandidaat 6: Iona Cristina Goicea (Roemenië/Duitsland, geb. 6.11.1992)

Ze zet het opgelegde werk, Fidl, met kracht en virtuositeit in. Dat is sterk want ze overmant bijna haar mannelijke tegenspelers. Ze is atletisch in de vertolking van dit werk, zeer technisch maar onvoldoende muzikaal. Karaktervol, een stevige tante als ik het zo mag uitdrukken. Dat maakt haar spel indrukwekkend, maar dat is geen synoniem van schoonheid. Die mis ik waar ze toch in deze compositie zit, de fijnheid die de viool zo siert, hoor ik niet.

En, staande ovatie of niet, ik hoor die fijne klank die de viool tot het mooiste aller instrumenten maakt ook niet in haar vertolking van het eerste vioolconcerto van Dimitry Shostakovich. Ze speelt warm in de diepte, boogzeker, doorleefd, ze is violistiek zoals het werk helemaal is, oerdegelijke kracht en overtuiging, maar ze ontroert niet, ze verbluft wel. Het is haar kracht en rijpheid die het publiek doet rechtspringen en met bravogeroep toejuicht. Zal de jury ook zo reageren?

Foto: © Sheena Haywood