Van Christoph Loy hebben we in de Munt al herhaaldelijk knappe producties kunnen zien. Als uitgangspunt voor zijn Fledermaus in Frankfurt neemt hij de persoonsverwisselingen van de personages in de loop van het stuk en het brengt hem meteen bij een schitterende coup de théâtre. Zo werd deze Fledermaus een amusante en ontspannen avond muzikaal genieten.
De voorstelling van Die Fledermaus (een herneming van maart 2011) opent met een rococo toneelgordijn dat enkele frivole, mythologisch geïnspireerde liefdestafereeltjes toont. Een intro op de luchtige aanpak van Die Fledermaus, waar met relaties een loopje genomen wordt. Van Christoph Loy hebben we in de Munt al herhaaldelijk knappe producties kunnen zien. Als uitgangspunt voor zijn Fledermaus in Frankfurt neemt hij de persoonsverwisselingen van de personages in de loop van het stuk en het brengt hem meteen bij een schitterende coup de théâtre.
Verder zijn er Eisenstein die Marquis Renard wordt, zijn vrouw Rosalinde die als Hongaarse gravin op het feest bij Orlofsky verschijnt, Adele die zich als kunstenares in de dop voorgeeft. Het bracht Loy er toe de volgorde van het stuk overhoop te gooien en hij laat het feest bij Orlofsky meteen losbarsten aan het begin van het eerste bedrijf. De arrestatie van Eisenstein komt dan pas daarop aansluitend. Echt geslaagd vind ik de ingreep niet, en het maakt het geheel eigenlijk verwarrender zonder meerwaarde te bieden. Zijn tweede eigenzinnige keuze is daarentegen wel een schitterende inval die tot echt geestige passages leidt, namelijk de gevangenisbewaker Frosch te laten spelen door Prins Orlofsky. Origineel daarbij is dat hij de rol(len) laat vertolken door een contratenor, wat een apart en absoluut grappig effect heeft. Een gevangenisbewaker die de hele tijd met een onnatuurlijk hoge stem spreekt: het is hilarisch, vooral als hij dan in het laatste bedrijf ook nog stomdronken is. Martin Wölfel doet dat fantastisch. Hij geniet duidelijk van Loy’s idee dat een gevangenisbewaker er ook wel eens kan van dromen een Prins te zijn….Loy laat het hele stuk in dezelfde Biedermeier-kamer afspelen, die dan voor de gevangenisscène leeggehaald wordt. Hij vindt originele gags die minutieus werken en niet geforceerd overkomen en soms lijkt het wel alsof hij zijn ervaring met typische verwarringsscènes in de Italiaanse opera buffa kan omzetten naar operette-imbroglio.
De zangpartijen waren homogeen en uitstekend bezet. Misschien was Christian Gerhaher bij de première van deze productie een briljanter Eisenstein, maar Daniel Schmutzhard zong en speelde uitstekend. Zijn Rosalinde was een kordate en kokette Jacquelyn Wagner en Christiane Karg een pittige en verleidelijke Adele. Ook de dialoogpartijen die in deze meesterlijke operette zo belangrijk zijn, kwamen perfect tot hun recht en werden mooi omringd door de muzikale aanpak van Roland Boër. Boër was in de Munt assistent bij Antonio Pappano voor een aantal voorstellingen en hij dirigeerde er in 2002 Tri Sestri van en samen met Peter Eötvös. Ondertussen maakte hij internationaal carrière en dirigeerde onder andere Mozarts Zauberflöte in de Scala van Milaan in de regie van William Kentridge. Een voorstelling die ook op dvd is uitgebracht (Opus Arte 1066D). Dat deze voorstelling van Die Fledermaus in Frankfurt in haar geheel amusant overkwam ligt zeker ook aan het juiste tempo van zijn orkestrale aanpak. Pauzen liet hij niet toe en hij zorgde ervoor dat de grappen niet wegzakten, maar scherp in de muziek overvloeiden. Zo werd deze Fledermaus een amusante en ontspannen avond muzikaal genieten.
