Van zowel onze recensente ballet/dans, Vera Dansaert als van onze recensent/redacteur muziek, Michel Dutrieue werd Terra Tango – een project van het Festival van Vlaanderen Gent, geschreven. Twee knappe recensenten met een zeer persoonlijke visie, in deze zo anders dat er besloten werd aan u, beste lezers, beide teksten te geven.
Van zowel onze recensente ballet/dans, Vera Dansaert als van onze recensent/redacteur muziek, Michel Dutrieue werd een recensie over Terra Tango – een project van het Festival van Vlaanderen Gent – geschreven. Twee knappe recensenten met een zeer persoonlijke visie, in deze zo anders dat er besloten werd aan u, beste lezers, beide teksten te geven. Zo zie je hoe mensen met kennis van zaken de dingen anders kunnen interpreteren en ervaren. Muziek en dans zijn levende kunstvormen, gebracht door levende mensen, beluisterd en bekeken door levende mensen… Boeiend toch?
Mix van muziek, dans en acrobatie moet uiting geven aan de emoties die gepaard gaan met de ervaringen van een door ellende verteerde immigrant. Of dat lukt? We waren erbij en keken er naar.
De show wordt “bescheiden” aangekondigd als “The Ultimate Tango Experience”. Inleidster Lisbeth Imbo resumeert voor ons het verhaal. Met een koffer leed aan de voeten, was een immigrant afkomstig van het vasteland aan het dromen van een nieuwe afvaart, een nieuw begin. Verscheurd tussen uitersten van verdriet en verlangen, van aanvaarding en woede, van passie en liefde tekent de droom zich uit; hij construeert en deconstrueert zich; een droom die zich ontwikkelt door de gedanste taferelen van een fresco heen, die opgedeeld is in de verschillende facetten/gezichten van de zoektocht naar ‘het Ideaal’, maar omgestoten in zijn ontwikkeling/beweging door een stad die te snel ademt.
Het wordt dus blijkbaar het verhaal van een immigrant in Buenos Aires. Hij is nieuw in een onbekende stad en doorloopt tijdens deze zoektocht verschillende gemoedstoestanden. In elk van deze fases – van verscheuring tot hoop – staan relaties tussen mensen en ontmoetingen centraal.
Als voorbeeldige sociaal voelende en kunstminnende democraat neem je dan de juiste houding aan, sta je daar uiteraard voor open, controleer je nog eens of je gsm wel uitgeschakeld is, en zet je je schrap voor wat volgt. Maar, wat volgde was echter een eerste half uur monotonie met weinig actie. Pas wanneer wat meer volk op de scène te zien was, werd de vertoning boeiender. Maar, wat voorgesteld werd als een nooit eerder gezien spektakel, was in werkelijkheid een voorstelling zonder decor, zonder rekwisieten, met uitzondering van enkele stoelen, en saaie outfits. Stoffig, dof, mat en onaantrekkelijk. Niets van zuiderse glans.
Eerder dames zonder kleur en pakken van de heren die dringend naar de stomerij moeten. Van de aangekondigde spectaculaire lichteffecten was niets te zien. Wat er wel te zien was, waren moeizaam samengebrachte bewegingen van vier vrouwen en vier mannen die naderhand vier koppels vormden. De sensuele bewegingen van de vrouwen kwamen ondanks hun vale jurken, maar dankzij hun mooie figuren, nog goed over. De houterige bewegingen van de mannen, afgewisseld met lange zitpauzes, waren moeilijk erotiserend te ervaren. Ondersteboven, aan kabels balancerende dames, die in het persbericht worden omschreven als experimentele luchtacrobatie, zouden eerder passen in een spektakel van Cirque du Soleil of in het TV-programma “Le plus grand cabaret du monde” van Patrick Sabatier. Zoiets vind je kitsch of vind je spectaculair. Binnen de context van de wereld van de tango is het potsierlijk. De kabels waren overigens niet omwikkeld met een kleurrijke stof zoals op de foto in de programmabrochure. Daarbij kwam af en toe filmprojectie die de aandacht van de dans minnende toeschouwer alleen maar afleidde. Zeker wanneer de film geprojecteerd werd van de wonderbaarlijke paringsdansen zoals die voorkomen in de dierenwereld. De show loopt niet continu, maar wordt voortdurend onderbroken om van het ene tafereel naar het andere te gaan.
De vier musici (eigenlijk moeten het er minstens zes zijn) die zich het “Orquesta no típica” noemen, de ironische versie van het echte Orquesta típica of tango-orkest, doen hun uiterste best, spelen de muziek zelfs goed, maar spelen bijna continu, scherpe, elektriserende tangomuziek die meer de ziel van de dans, en vooral de drijfveren achter de dans weergeeft, dan wel uitnodigt om echt te dansen. Dat gaat op de duur enerveren. Zelden verlopen de bewegingen van de dansers dan ook synchroon met het ritme dat de muziek aangeeft en de, in de tangomuziek unieke, sensuele melodie, blijft achterwege.
In het programmaboekje lezen we dat in de hoofdrol het wereldberoemde tangokoppel Vincent Morelle en Maryline Lefor schitteren. We lezen dat hij explosief is en van chaos houdt, en dat zij die explosiviteit inspireert en vorm geeft. Dat het een sensationele show is en een ongeziene tangovoorstelling, en dat het een buitengewone ontmoeting met tango is die we niet mogen missen. Allemaal goed en wel, maar in deze voorstelling kwam dat niet tot uiting. En de mooie, kleurrijke foto’s in de programmabrochure van het Festival hebben we niet herkend. Er was namelijk geen kleur. Deze productie is niet professioneel en is artistiek niet hoogstaand. Maar, eerlijkheidshalve en vooral volledigheidshalve, moet ik u er op wijzen, dat eerdere producties van het duo Morelle/Lefor veel beter en veel mooier waren.
