De dansperformance ‘Phenomena’ werd bedacht en is een choreografie van Georgia Vardarou. Haar roots liggen in Griekenland waar ze geboren werd in 1983. Op 4-jarige leeftijd kreeg ze haar eerst dansonderricht en dat bepaalde meteen de koers van haar leven.
De dansperformance ‘Phenomena’ werd bedacht en is een choreografie van Georgia Vardarou. Haar roots liggen in Griekenland waar ze geboren werd in 1983. Op 4-jarige leeftijd kreeg ze haar eerst dansonderricht en dat bepaalde meteen de koers van haar leven.
Ze startte op haar 10de voorbereidende lessen aan de State School of Dance waar ze later ook een professionele opleiding volgde. In 2004 studeerde ze af en danste voor de choreograaf Apostolia Papadamaki. Ze verhuisde naar Brussel waar ze aan de dansschool P.A.R.T.S. nieuwe inzichten zocht. Afgestudeerd in 2008 begon ze samen te werken met choreograaf Salva Sanchis, maar ook met Marc Vanrunxt, Cecile Ullerip Schmidt en Lance Gries.
In 2013 creëerde ze haar eerste groepsproject ‘Phenomena’. In de moderne dans zijn verhalen en fictie uit den boze. Die zouden de toeschouwer alleen maar afleiden van de realiteit, van de materialiteit van het lichaam. Georgia Vardarou heeft daar lak aan. In het programmaboekje staat te lezen: “A main theme in Phenomena is that the performance is meaningless unless a person makes personal commitiments that give it meaning.”
Er wordt gespeeld met open doek. Bij het binnenkomen van de zaal krijgt de toeschouwer een smetteloos wit speelvlak met drie uitgespaarde gekleurde rechthoeken te zien: rood, blauw, geel. Kleuren die terugkomen in de belichting. Heel de voorstelling cirkelen ze er om heen. De eerste twintig minuten wordt er gedanst zonder muziek. We zien muziek als een vanzelfsprekend onderdeel van dans. Weer een stukje evolutie.
Elke choreograaf bereikt een ander niveau. Bij Vardarou zien we bewegingen op de adem van de stilte. Het publiek wordt er niet onrustig van of verveeld, maar kijkt gebiologeerd toe. Het is muisstil. De dansers geconcentreerd, het publiek gefocust. De stilte is méér dan afwezigheid van geluid. Wie stilte ervaart voelt een verbindende kracht.
De drie danseressen bespelen het plateau met elk hun eigen verleden, hun eigen cultuur. Vrouwen met de meest diverse achtergronden en temperamenten. Ze lopen een beetje verloren in de ruimte. Tekenen er labyrintische lijnen in. Mensen met trauma’s. Ze plooien dubbel, schuifelen voetje voor voetje voorwaarts. In eerste instantie ontlopen ze elkaar, gevangen in hun eigen wereld. Vervolgens achtervolgen ze elkaar of snijden elkaar op een subtiele manier de pas af.
Een combinatie van lichtheid en kracht. Persoonlijke en collectieve geschiedenis zindert door de hele voorstelling. Er wordt gedanst vanuit doorleefde ervaringen. En plotsklaps is daar toch muziek. De bewegingen krijgen meer vaart… De muziek werkt op de dansers als bubbels in mousserende wijn. En dan weer het geluid van de stilte. En weer muziek… De dansers treden uit hun isolement en zoeken toenadering, fysiek contact.
De poëzie van het lichaam, heftig en kwetsbaar. Dans als verbindende kracht tussen het individu en het universele. Georgia Vardarou levert een rijke choreografie af met telkens nieuwe bewegingen.
