Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen kreeg onlangs de National Dance Award voor ‘Outstanding Company’ van de Critics’ Circle op de National Dance Award in Londen. De company werd genomineerd naast enkele van de meest vermaarde danscompagnies van vandaag waaronder de Merce Cunningham Dance Company, Matthew Bournes New Adventures en het Tanztheater Wuippertal van Pina Bausch.
Het Koninklijk Ballet van Vlaanderen kreeg onlangs de National Dance Award voor ‘Outstanding Company’ van de Critics’ Circle op de National Dance Award in Londen. De company werd genomineerd naast enkele van de meest vermaarde danscompagnies van vandaag waaronder de Merce Cunningham Dance Company, Matthew Bournes New Adventures en het Tanztheater Wuippertal van Pina Bausch. Een prestigieuze dansonderscheiding, maar eerlijkheidshalve moeten we duiden: deze staat nog op het conto van Kathryn Bennetts.
De nieuwe artistiek directeur van het KBvV, Assis Carreiro, begroette bij de eerste voorstelling onder haar leiderschap het publiek. Ook deze dame heeft ambitie. Ze leverde een heuse heksentoer door in twee weken een jaarprogramma samen te stellen. Het lijkt een klein wonder. Een paar vrienden speelden haar een paar troefkaarten in handen. Ook bij haar is de wil aanwezig om te bouwen aan het ballet als een levende en sterk evoluerende kunstvorm. In de seizoensopener werd de schotjesgeest meteen gebannen met een drieluik: een choreografie van McGregor, Godani en Balanchine en overspant een periode van 1970 tot vandaag de dag. Een showcase van traditie en vernieuwing.
‘Infra” van McGregor
Deze choreografie werd gecreëerd voor The Royal Ballet of London en kende zijn wereldpremière op 13 november 2008. Mc Gregor staat bekend om zijn fysiek veeleisende choreografie en baanbrekende samenwerkingen tussen dans, muziek, beeldende kunst, technologie en wetenschap. De Britse componist Max Richter leverde de soundscape. Deze choreografie heeft nog altijd niets aan frisheid ingeboet. De aparte enscenering, in een interactieve setting, spreekt aan. Op de achterwand worden voorbij wandelende lichtsilhouetten geprojecteerd. De grijze massa die met aktentas naar het werk wandelt. Op de büchne verschijnt de mens in een ontelbaar veelvoud van gestaltes die elkaar lijken te herhalen, maar telkens anders zijn. De snelheid van het leven wordt getoond in een bombardement van beelden. In een hels tempo wordt gedanst. De toeschouwer wordt geconfronteerd met een dubbele waarnemingsstrategie. De multimediale aanpak loopt op een bepaald moment gelijk met de actie op de vloer. Het is spitsuur. De kantoren lopen leeg. Een massa aan pendelaars loopt voorbij. Een eenzame danser uit een verstilde kreet: eenzaam in de massa. Muziek tot in de vezels beheerst en beleeft in een synergie van toon en gevoel.
“Fall outs”” Godani
‘Fall outs’ is een wereldpremière, Made in Flanders. Een keurmerk waarmee het KBvV graag wil uitpakken. Choreografie, décor, licht, kostuum: Jacopo Godani houdt alles in de hand. De work-in-progressgedachte is de centrale pijler van dit werk. Jacopo Goldani zoekt terwijl hij onderweg is, er is geen vooraf uitgestippeld concept dat al werkend ingevuld moet worden. De kunstenaar profileert zich als onderzoeker. Zonder een scherp omlijnd concept, op intintuïtiefe wijze –rationeel en emotioneel tegelijk- baant hij zich een weg doorheen de brokstukken van de wereld waaruit hij zijn voorlopig geheel opbouwt. Dit werk zet dreigend aan als een triller met een onderliggende hartbeat Letterlijk fall outs van licht en muziek. Drie koppels dansen. Wisselen in het donker van plaats. Hij gebruikt de scène als een grote toverdoos waar met de personages gegoocheld wordt. De solo’s zijn knap, maar vooral de ensemblescènes zijn een verrukking voor het oog. Een klein meesterwerkje door de indringende visuele schoonheid. De grenzen van de ruimte en de pure naakte emotie worden zoveel mogelijk geëxploreerd.
Made in Flanders viel ook bijzonder in de smaak bij het publiek.
Met deze twee hedendaagse choreografieën, gaaf en expressief vertolkt, laat het KBvV een bijzonder sterke indruk na.
“Who cares” Ballanchine
Het New York City Ballet danste op 5 februari 1970 de wereldpremière van ‘Who cares’ op muziek van Gershwin. Een aaneenschakeling van zestien nummers die uitgegroeid zijn tot klassiekers en nog altijd betoverend in de oren kllinken. Kan het “Zwanenmeer” als klassiek ballet nog altijd overtuigen. Dit werk van Ballanchine is gedateerd. Zoals in de programmabrochure te lezen staat: het is een riskante evenwichtsoefening: klassiek ballet op populaire deuntjes, zonder te vervallen in nostalgie. Na het vuurwerk van de twee vorige choreografieën was dit een anti-climax.
De dans in Vlaanderen is zeer vitaal. Waar Karthryn Bennetts zich categorisch tegen verzette, nl. de fusie met de Opera met het KBVV wordt dan toch een feit. Het zou jammer zijn een bloeiende maar tegelijk fragiele kunsttak te kortwieken in zijn dynamiek en elan.
