Isabelle Beernaert is inmiddels een begrip geworden. Ze kreeg haar opleiding aan de Koninklijke Balletschool van Antwerpen. Maakte carrière als danseres, maar geraakte bij het grote publiek bekend als choreografe. Met de intense choreografieën die ze creëerde voor het tv-format: So You Think You Can Dance en haar overwinning bij The Ultimate Dance Battle illustreerde ze welk een onuitputtelijke goudader dans is. Het brede spectrum van dans, werd in de grootste verscheidenheid geëxploiteerd en getoond. Dan volgden grote dansproducties Ne me quitte pas; Et après; Red, Yellow Blue, …. waarin de relatie man/vrouw een constante was. Inmiddels heeft ze een toegewijde fanbase opgebouwd.
Nieuw werk
Isabelle Beernaert is een creatieve workaholic en pakt nu uit met Tabula Rasa. Dit betekent voor Beernaert met een schone lei opnieuw beginnen in volle kracht. In het programmaboekje geeft ze een inkijk in haar privéleven: “Ik heb zelf zoiets meegemaakt. Het tapijt onder mijn bestaan werd weggetrokken. Ik wilde doorgaan, maar ik kon niet meer vooruit. Ik moest stilstaan en opnieuw leren kijken, luisteren en voelen.” Het motto van Edith Piaf was: “Chanter la vie, pleurer l’amour’, een accentverschuiving bij Beernaert: “Danser la vie, pleurer l’amour’.
Tabula Rasa werd eens te meer een eclectische voorstelling zowel wat muziek als dansstijlen betreft. De muziekkeuze is een weerspiegeling van de wereld zoals die is met verdriet, onrust, overgave, passie, veerkracht. Een handvol van de fenomenen die bij het bestaan horen en waarmee we moeten omgaan. De voorstelling gaat over zwart en wit, yin en yang. Om dit dansant te vertolken koos ze voor een gevarieerde soundscape met sterk uiteenlopende genres: van Vivaldi en Richter tot Udo en Lara Fabian én vele anderen. Ze verzamelde rond zich dansers uit de hele wereld: onder meer uit Japan, Libanon, Spanje, Indonesië, Nieuw-Zeeland en Nederland. In hun performances licht de eigen cultuur sterk op, waardoor het geheel niet alleen fysiek en gevoelvol maar ook iets transcendents en mystieks krijgt. Dat stukje Oosterse magie is ook terug te vinden in de kostumering, prachtig werk van Shura Glasmeyer. Ze koos voor kimono’s in soepel vallende stoffen die mooi uitwaaieren tijdens het dansen: in wit en zwart met enkele toetsen grijs of vuurrode accenten.
Scènebeeld
De enscenering is minimalistisch, met een uitgekiende verfijnde lichtregie. Grootse effecten worden bereikt met de geprojecteerde beelden over de gehele hoogte en lengte van de fond. Impressionant. Het onvermogen van de mens is sterk in beeld gebracht door de projectie van natuurelementen. Hogenhuize golven beuken meedogenloos op de rotsen. De ongereptheid van een besneeuwd bergmassief, met hier en daar een kale strook rots is terug te vinden in de kimono van de danseres: overwegend wit, met een strook grijs in een associatieve verbeeldingskracht. Heel knap! Projecties, muziek en dans worden cumulatief tot een krachtige imaginaire taal gesmeed in een hybride danspalet. Ik bleef toch een beetje op mijn honger zitten met ‘Tabula Rasa’. Door de fragmentaire verhaalstructuur, het eeuwige man/vrouw verhaal krijg je ook een déjà-vu. Te veel van hetzelfde om het boeiend te houden. Ik had het wat extraverter, speelser, wilder, groovier verwacht!
Mooi zijn de groepsscènes op de muziek van de Japanse Kododrummers: ongeremd en driftig in een wervelende energie. Verademend en boeiend is ook de dans van Boby Ari Setiawan met Indonesische roots. Dit land heeft een rijke danstraditie met veel symboliek. In een perfecte beheersing van leden en spieren, en een breed contact met de aarde, waarbij de handbewegingen zeer kenmerkend en precieus zijn, houdt hij het publiek in de ban. Het is genieten van gratie en techniek. Wie er ook uitspringt is Raïfa Bazzi, een allround performer. Zij waart op de scène rond als een verloren ziel, wordt mee opgenomen in een danssequentie, om dan weer in complete verstilling prominent aanwezig te zijn. Il faut le faire.
De muziek stond ook iets té luid om nog aangenaam te zijn.
Een voorstelling met vijftien getalenteerde jonge dansers die een groot publiek zeker zal bekoren.
Op tournee, vooral in Nederland, nog te zien in Vlaanderen: zo. 10 dec. Ethias Theater Hasselt, zo. 17 dec. Concertgebouw Brugge , zo. 4 febr. Stadsschouwburg Antwerpen
- WAT: Tabula Rasa
- WIE: Isabelle Beernaert
- WAAR: Capitole Gent
- WANNEER: 26 november 2017
- Foto’s: ©Dancers On Stage
