De toeschouwer beleefde met de seizoensopener van het KBvV, een drieluik, weer heerlijke tijden. Drie verschillende balletten, vorm geworden muziek, waarin ballet steeds anders oogt.
De toeschouwer beleefde met de seizoensopener van het KBvV, een drieluik, weer heerlijke tijden. Drie verschillende balletten, vorm geworden muziek, waarin ballet steeds anders oogt.
Zowel de choreografie van William Forsythe als Jorma Elo wordt gedanst op een naakte bühne, geen ornamenten, geen decor, niets! Alleen de dans als focus.
Een nieuwe dynamiek komt soms op het conto van één iconisch werk. Artistiek directeur van het KBvV, Kathryn Bennetts gebruikte ‘Impressing the Czar’ als vliegwiel voor de compagnie om zich anders te profileren. Het KBvV voelt zich als een visje in het water bij het oeuvre van Forsythe en flirt er verder mee. “In the Middle of Somewhat Elevated”, de tweede fenomenale akte uit Impressing the Czar, is dixit Kathryn Bennetts, uitgegroeid tot ‘the party piece’ van het ballet.
Voor Forsythe is dans een vorm van denken, een medium waarmee hij vorm kan analyseren, construeren en transformeren. Op muziek van zijn compagnon de route, de Nederlandse componist Thom Willems, creëerde hij een soort van persiflage op het klassieke ballet, in een explosie van solo’s, pas de deux en ensemblescènes. Figuren die uiteenvallen en die delen stelt hij dan weer samen in verschillende volgordes en een opeenvolging van posities. De muziek klinkt niet altijd aangenaam in de oren, maar de dans is subliem. De zintuigen worden overstelpt met beelden.
“Lost by Last” Jorma Elo
“Lost by Last”, een choreografie van de Fin Jorma Elo, zet de toeschouwer meteen op het verkeerde been. Een situatie scheppen, waarin je magie kan creëren, is zijn dada. Die open blik maakt zijn stukken aantrekkelijk voor het KBvV dat van het avontuur houdt. Wanner het doek opengaat, ontwaart het publiek een prima ballerina in een schitterende tutu. Wat je dan logischer wijs verwacht is klassiek ballet. Maar nee, samen met haar partner voert ze een stukje uit psycho op. Elo liet zich inspireren door de Amerikaanse filmcomponist Bernard Herrmann, die vooral bekendheid verwierf met zijn partituren voor films van Alfred Hitchcock. Passages uit North by Northwest, Vertigo en Psycho. Muziek tot in de vezels beheerst en beleeft in een synergie van toon en gevoel.
“The Third Light” David Dawson
Voor deze choreografie krijgt de scène een strak afgelijnd decor dat zeer functioneel deel uitmaakt van de actie. Met een prachtige belichting maken de schaduwen van de dansers deel uit van de actie. Licht en duister beheersen het leven. Binnen een intrigerend decor van John Otto en een sterk variërende belichting van Bart Dalhuyzen maakt Dawson gebruik van Gavin Bryars betoverende muziek. Een drie-eenheid, disciplines die elkaar in een wederzijdse kruisbestuiving bevruchten. Een klein meesterwerkje door de indringende visuele schoonheid en de pure naakte emotie. Met deze drie choreografieën, gaaf en expressief vertolkt, laat het KBvV weer een sterke indruk na.
