Isabelle Beernaert is één van die gedreven vrouwen in de wereld van de dans. Een harde werker. In een niet aflatend ritme bracht ze de voorbije jaren avondvullende dansproducties waarin ze jonge dansers een podium biedt. Haar verdienste schuilt niet alleen daarin, door een specifieke aanpak houdt ze een breed publiek gevangen in de dans.
Isabelle Beernaert is één van die gedreven vrouwen in de wereld van de dans. Een harde werker. In een niet aflatend ritme bracht ze de voorbije jaren avondvullende dansproducties waarin ze jonge dansers een podium biedt. Haar verdienste schuilt niet alleen daarin, door een specifieke aanpak houdt ze een breed publiek gevangen in de dans.
Met haar jongste productie ‘Red, Yellow, Blue’, dat bulkt van energie, maakte ze een succesvolle tournee in Nederland. De laatste twee voorstellingen, in Antwerpen gepland, trokken eveneens volle zalen. Centraal thema is andermaal de liefde, die aan bod komt in een bontgekleurde weelde: ‘Red’ voor passie, ‘Yellow’ voor comfort en geluk, ‘Blue’ voor verdriet. Niet één liefde is dezelfde. Het brede palet: van liefde tot haat, tederheid versus agressie, intimiteit tot onverschilligheid wordt gecapteerd en in beeldtaal gegoten. Ze brengt de ambiguïteit van de menselijke psyche in beeld. Hoe we het ene willen en tegelijkertijd het andere. Hoe onze geest steeds verschillende kanten wordt opgetrokken. Hoe we niet één persoon zijn maar velen, in één lichaam. Techniek, charme en emotie zijn weerkerende elementen. Volgens Gabrielle Roth (1941-2012 danseres met een speciale interesse voor transcendente dans en sjamanisme) is liefde in wezen dé primaire energie van alle energie in beweging, het echt voelen van elk moment en reageren op wat zich voordoet. Daarop wordt met verve ingespeeld.
De openingsscène: geprojecteerde beelden van oorlog en geweld zijn confronterend. De wereld draait dol. De gruwel doet naar adem happen! Dan neemt Isabelle Beernaert de toeschouwer bij de hand en voert hem een ander universum binnen. In het duister licht een figuur op. De sfeervolle en inventieve belichting van Mike den Ottolander, we kunnen hier eigenlijk spreken van co-creatie en participatie, optimaliseert het geheel. De belichting maakt eigenlijk mee de voorstelling als ruimtelijke en zintuiglijke omgevingsfactor die de sensibiliteit van de dansers aanscherpt.
Volgens het beproefde procedé in de voorstellingen ‘Ne me quitte pas’ ‘Et après’ en ‘C’est la vie’, gebruikt Isabelle Beernaert ook hier weer liedjes die in het collectieve geheugen gegrift staan. Nederlandse, Franse, Spaanse liedjes met inspirerende en beschrijvende lyriek, die ooit in de hitparade stonden. Via de tekst vindt er een sterke associatie plaats en kan een breed publiek de expressie van de dans ook beter smaken. Indrukwekkend was de choreografie op flarden uit de Carmina Burana van Carl Orff. Op de scène staan ook heel wat nationaliteiten van getalenteerde dansers met hun eigen background. Muziek is en blijft een diepmenselijke uitdrukkingsvorm die in de dans beeld wordt in solo’s, duetten, massascènes.
Zeker potentieel aanwezig
De lijnen gebeeldhouwd, maar breekbaar. Samen te vatten in afstand en nabijheid. In ‘Red, Yellow, Bleu”, zit ook weer een interessante kruisbestuiving van verschillende dansstijlen: gaande van klassiek ballet, modern-jazz, maar net zo goed urban-dansstijlen zoals hiphop en straffe staaltjes van breakdance. Ze zijn complementair. Waar in vorige producties voor de pure dans werd gekozen, worden in ‘Red, Yellow, Blue’ ook objecten, tafels en stoeltjes ten tonele gevoerd. De spitsvondigheid waarmee dit gebeurt, smaakt eigenlijk naar meer. Er zitten ook sprankels humor in de voorstelling verwerkt. Over liefde geraakt men weliswaar nooit uitverteld maar misschien wordt het nu toch tijd om andere invalshoeken te zoeken. Een kleine hint misschien. Die twee pistes: voorwerpen betrekken in de dans én humor zouden verder onderzocht en geëxploiteerd kunnen worden. Wat tot verbluffende acts kan leiden. Er is zeker potentieel in de groep aanwezig om daar verder mee aan de slag te gaan. Ideeën die nog opgesloten zitten maar op de deur beuken om vrij gelaten te worden.
