We zijn te gast in het Huis Happaert – hartje Antwerpen – voor wat je een veredeld huisconcert kan noemen. Huis Happaert doet niet meteen een belletje rinkelen, zoals dat wel het geval is met het Rubenshuis of het Rockoxhuis… Ten onrechte. Dit huis werd gedurende eeuwen bewoond door burgemeesters, notabelen en professoren en is een gebouw met geschiedenis en karakter.
We zijn te gast in het Huis Happaert – hartje Antwerpen – voor wat je een veredeld huisconcert kan noemen. Huis Happaert doet niet meteen een belletje rinkelen, zoals dat wel het geval is met het Rubenshuis of het Rockoxhuis… Ten onrechte. Dit huis werd gedurende eeuwen bewoond door burgemeesters, notabelen en professoren en is een gebouw met geschiedenis en karakter. Het was ridder-burgemeester Jan Happaert die in 1520 de eerste steen liet leggen. Het schitterende interieur – een must “für Kenner und Liebhaber” – moet u ter plekke ontdekken. U leest er meer over op www.huishappaert.com of maakt een afspraak voor een bezoek aan deze verborgen parel. Een echte beleving.
Immensely gifted
We zijn ruim op tijd om nog vóór het concert de sfeer van het huis op te snuiven. In een van de salons – met een vijftigtal comfortabele stoelen – geeft de Russische pianist Vitaly Pisarenko (°1987) een recital. Vitaly who? Opnieuw een goed bewaard geheim. Hij is nog piepjong en heeft tijd zat om het te maken in de tegenwoordig wel druk bevolkte pianistenwereld. Hij won in 2008 de Eerste Prijs in het achtste Internationaal Franz Liszt Pianoconcours. Dit concours is een van de meest veeleisende ter wereld. Uiteraard staan techniek en virtuositeit op het hoogste peil, maar er wordt ook gekeken en vooral geluisterd naar het muzikaal gezag dat de kandidaten uitstralen. Dat Pisarenko een en ander in huis heeft… blokletterde de New York Times als volgt: “An immensely gifted pianist, with prodigious technique, myriad shadings and scrupulous accuracy.”
Brio
Ondanks het slechte weer is het salon goed volgelopen. Het geheel – publiek, decor en een Steinway model A – straalt ontspannen aristocratie uit. Na een korte verwelkoming door de gastvrouw slaat Pisarenko meteen toe: Sonate in h-moll van Joseph Haydn (1732-1809). Een vloek in de puristenkerk, dat weet ik, maar u weet intussen ook wat ik ervan denk. Het gaat om de rijke klank van een moderne piano en daar zouden de componisten uit vroegere tijden maar al te gelukkig mee geweest zijn. Maar Pisarenko overdrijft. Hij doet me denken aan een jonge Glenn Gould. Of dat nu goed of slecht is, moet de luisteraar zelf uitmaken. Maar Haydn op die manier is wel wat van het goede teveel. Kort samengevat: te veel pedaal en te weinig nuance. Pisarenko heeft een enorme techniek en dito brio in de vingers en kán dus ongeveer alles aan. Maar ofwel heeft hij de akoestiek van de ruimte niet goed ingeschat ofwel wil hij bewijzen hoe luid en vooral hoe snel het allemaal wel kan.
De 6 Moments musicaux van Sergej Rachmaninov (1873-1943) zijn helemaal zijn biotoop maar opnieuw bijzonder snel – zoals gezegd kán hij dat – en met naar onze bescheiden maar koppig volgehouden mening, weinig genuanceerd.
Pianotechniek van de bovenste plank is een must voor Une barque sur l’Océan en Alborada del Gracioso, twee stukken uit de bundel Miroirs(1905) die Maurice Ravel (1875-1937) later zelf georkestreerd heeft. In deze beschrijvende muziek, intiem en impressionistisch, is de werkelijkheid vervormd door de spiegel (miroir) van Ravel. Pisarenko doet daar nog een schepje bovenop. Niet zonder risico maar hij weet zich gesteund door een bovenmaatse trefzekerheid. Wat dit betreft: de hele avond hoogstens één of twee foutjes gehoord. Knap.
Wat Frans Liszt gemaakt heeft van de Danse Macabre van Camille Saint-Saëns (1835-1921) laat zich raden. De macabere sfeer krijgt er nog een dosis morbititeit bovenop. Van de parodie op het Dies Irae, die destijds nogal wat schandaal verwekte, is niet veel meer te horen. En schandalig vinden we dit al lang niet meer. Wat Pisarenko ervan maakt, tart elke verbeelding. Hoe veel vingers heeft die man? Maar muziek… hebben we dat gehoord?
Vitaly Pisarenko is een buitengewone virtuoos maar mist ons inziens nog maturiteit om ook muziek aan te durven. Weet je: subtiele nuances laten horen, daar is ook durf voor nodig, net zoals het bliksemsnel tokkelen op 88 toetsen. Er is wel “prodigious technique” en “scrupulous accuracy” maar we missen deze keer de “shadings”. Een visitekaartje om mee uit te pakken, dat heeft hij dus wel afgeleverd. Proficiat.
