Nominatie Gouden Label – Je kan er niet omheen, de Russian Camerata, het kamerorkest van de Filharmonie van Tver, is een van de allerbeste kamerorkesten wereldwijd. Moeilijk te begrijpen dat het orkest, geleid door de topdirigent Andrei Kruzhkov, in ons land amper of nooit het nieuws haalt.
Nominatie Gouden Label – Je kan er niet omheen, de Russian Camerata, het kamerorkest van de Filharmonie van Tver, is een van de allerbeste kamerorkesten wereldwijd. Moeilijk te begrijpen dat het orkest, geleid door de topdirigent Andrei Kruzhkov, in ons land amper of nooit het nieuws haalt.
Organisatorische depressie
Een concert in de concertzaal van het Brussels Conservatorium schept organisatorisch geen problemen. Bozar verzorgt de kaartenverkoop en het personeel ontvangt het publiek aan de balie, verwacht je toch. Door een samenloop van bizarre dingen was er niemand van Bozar, bleken een meerderheid van de 500 mensen die al kaarten hadden naar Flagey gegaan te zijn, anderen stonden aan Bozar en nog anderen meenden dat de deur gesloten was. Dat de mensen die de kaartenverkoop voor rekening nemen hun kat sturen en het publiek alle richtingen uitwijzen? Dat heb ik nooit eerder meegemaakt, zeker niet van de meest professionele organisaties van het land die aan een andere door- en doorprofessionele organisatie – Lionsclub International – haar zaal verhuurt. Wat een afgang, nog geen 200 mensen vonden de weg naar de juiste zaal! Beschamend.
Vlug-vlug nam Jean-Pierre Moerman – de man die het talrijk verwachtte publiek moest toespreken – de touwtjes in handen en begon zelf de mensen geïmproviseerde tickets te geven. Zoals de organisatie faalde, zo straalde de muziek.
Onvergetelijke muzikale impressie
Het concert opende met een van de teveel geprogrammeerde publiekstrekkers: de Vier Seizoenen van Antonio Vivaldi. Iedereen wil het wel uitvoeren en sinds de opdringerige en veel te veel nageaapte interpretatie, jaren geleden intussen, van het ruziemakende Il Giardino (dish-)Armonico, krijg je nog zelden een muzikaal verantwoorde Vivaldi te horen, laat staan deze vier seizoenen die al te veel verworden zijn tot een gedreun met vooral bassen waar een wervelwind niet tegenop kan. De muzikale vernietingskracht is even sterk, maar er is weerwerk en dàt? Dat overleeft. De lelijke mode van de barok als “Bah-Rock!” uit te voeren, heeft haar tijd gehad. De echte musici nemen het heft terug in handen.
Een van die zuivere musici die de muziek en de kunst dienen in plaats van hun persoontje in de verf te willen zetten door pogen te choqueren, is dirigent Andrei Kruzhkov. Hij schonk het publiek een pure Vivaldi. Noteer dan nog dat zijn orkest voornamelijk uit vrouwen bestaat – slechts drie mannen spelen mee – en dan denk je meteen hoe Vivaldi zich moet gevoeld hebben, toen hij zijn uit alleen maar jeugdige vrouwen bestaand orkest leidde en er muziek voor componeerde. Frivoler kan het moeilijk. Haaa !
Iets onder zijn gewone kunnen, speelde de vioolsolo, Tigran Maytesian. Hij was bijzonder opgewonden door de wanorganisatie van de avond en zijn zenuwen waren nog wat aangevreten. Het duurde even voor hij ‘mee’ was en samen met het orkest, dat speelde om te musiceren met of zonder publiek, zijn warm instrument liet zingen. Het leek hen worst te wezen dat er dingen foutgelopen waren: ze speelden vol vreugde, je zag de musici lachen, genieten en dit gaf een extra impuls. De zuiverheid, de éénheid in klankbeeld – iets wat je maar zeer zelden zo kan horen – was fenomenaal goed. Koppel daaraan het wondermooi fraseren met de nodige contrasten die de muziek doen spreken, ademen, leven, verhalen en je krijgt een top-uitvoering.
Uiterst zeldzaam verheven Piazzola
Het werd na de pauze alleen maar beter met de uitvoering van de werken van Astor Piazzola waar een van de wereldsterren van de accordeon, Maxim Salnikov, de solopartij voor zich nam. Hoe kan je het beste van het allerbeste op muzikaal vlak toch in woorden omzetten? Dat is ontzettend moeilijk, maar ik probeer. Energie, emotie, buikgevoel, tranen, leven, kracht, droom, hoop, verlies, winst, uitzichtloosheid, toekomst… Alle Italiaanse benamingen die de muziek rijk is, hoor je hier tot uitdrukking komen. Het orkest doet het nóg beter dan voor de pauze. De solist… Zoals de man er bescheiden bij zit, rustig op zijn stoel, bijna bewegingsloos, zo musiceert hij op zeldzame hoogte. Hij is op zijn accordeon wat een Murray Perahia is op zijn piano. Hij tilt Piazzola op tot ongekende hoogte en vernobelt de muziek. Dit is een briljant van het hoogste karaat en hij is omringd door een resem van gelijkwaardige juwelen. Het langdurende applaus voor en na de pauze werd telkens met een bisnummer gewaardeerd. Maytesian speelde een improvisatie die knipoogde naar Bach en naar de Slavische ziel, het orkest herhaalde een deel uit Piazzola's Jaargetijden.
Naar dat allemaal heb ik kunnen en mogen luisteren; dit mag ik voor u, beste lezers recenseren. Het is een eer, geloof me.
