Het Russisch Cultureel Centrum, in een vorig leven de ambassade van de USSR, nodigde Klassiek Centraal uit: muziek in de zaal. Er worden regelmatig activiteiten op (redelijk) hoog niveau georganiseerd waaronder voordrachten, tentoonstelling en concerten, al dan niet van klassieke muziek. Deze keer ontdekten we een vrolijk zaaltje met rode fluwelen zetels, pastelroze wanden en een klein podium verfraaid met een typisch Russiche wandschildering, een piano en een pupiter.
Het Russisch Cultureel Centrum, in een vorig leven de ambassade van de USSR, nodigde Klassiek Centraal uit: muziek in de zaal. Er worden regelmatig activiteiten op (redelijk) hoog niveau georganiseerd waaronder voordrachten, tentoonstelling en concerten, al dan niet van klassieke muziek. Deze keer ontdekten we een vrolijk zaaltje met rode fluwelen zetels, pastelroze wanden en een klein podium verfraaid met een typisch Russiche wandschildering, een piano en een pupiter. Op de affiche: de in het Lemmensinstituut viool docerende Tigran Maytesian (Armenië) en de 24 jarige pianist Maxim Bandurin (Rusland). Vooral de docent viool en kamermuziek drong er op aan zeker te komen luisteren want de pianist, die sinds enkele maanden in ons land woont en bij hem kamermuziek volgt, is meer dan een belofte. Zo verzekerde hij. Had hij gelijk?
Op het programma de sonate KV 378 van Mozart, de obligate Romance van Van Beethoven, de gekende werken van Elgar, Rachmaninov, Tchaikovski, Massenet en Wieniawski en een onbekend werk van de mij onbekende S. Komitas (niemand scheen de voornaam te kennen en zo moet ik u die onthouden).
Wat meteen opviel was de zeldzaam mooie touché van de pianist, gekoppeld aan een hoogstaande muzikaliteit. Heel het concert was een pianistieke delicatesse die je maar weinig krijgt aangeboden. Mozart zo mogen beluisteren? Da’s een luxe. Bandurin heeft de aanslag van Perrahya, Pires, Lupu en andere grote dames en heren. Hij overstijgt zijn enthousiaste leraar en die laatste weet het en waardeert het. Hoe bescheiden de pianist zich ook opsteldt, het verschil is er.
Mozart en Beethoven liggen de violist minder – hij is te veel met lesgeven bezig om nog echt solist te zijn. Dat is een perfecte en bewuste keuze van Maytesian die in zijn jonge jaren de prijzen bij elkaar speelde. Hij weet zijn studenten sterk te motiveren en hij haalt er meer uit dan erin zit. Hij is ook geliefd bij hen. Zowat zijn hele klas kamermuziek zat hem bij elk nummer toe te juichen. Vrolijk en olijk jeugdig enthousiasme kan iets hebben van het jahoegehalte van het rockfestivalpubliek maar ach, waarom niet? Het komt uit het hart en tijdens het luisteren zijn die jonge zielen stil, aandachtig, ze slorpen op. Maytesian speelt net wat teveel ‘lesgevend’ en niet meteen voor het podium en moet loskomen. Hij moet er opnieuw aan wennen zeg maar en dat lukt hem eens het derde werk weerklinkt. Dan is de man deel van het geheel. De mooie melancholisch romantische werken volgen elkaar op. Elgar is zalig, Rachmaninov brengt je in een diepe rust, Komitas doet je dansen op Slavische tonen. Massenet is helemaal zoals het hoort. Minder bekorend is Wieniawski: te virtuoos en de violist struikelt bijna.
Intussen blijft het puur genieten van de kleine vleugelpiano die tonen weergeeft waarvan je het niet eens zou dromen. Dat de akoestiek van het zaaltje kort is doet er niet aan. Je wordt tot luisteren aangezogen. Het bisnummer, nog een Mozartje, is nog verfijnder, nog puurder, nog eerlijker musiceren. Je fluistert bravo want je wil de sfeer niet breken met luid applaus dat hoe dan ook volgt. Bandurin, hij heeft hét, het is wereldformaat. Het gebaar van Maytesyan is heel menselijke mooi om zo zijn getalenteerde student op het voorplan te brengen. We wensen Bandurin van harte een carrière die hem overal brengt en mogen de leraar nog lang veel talent met zijn gedrevenheid kunnen vormen, dat is zijn grote gave. Het zal knokken zijn, er zijn immers te veel heel goede pianisten. Maar de ‘echte echten’? Die zijn er altijd te weinig. Wees er dus bij als je de naam Maxim Bandurin (lid van het Classicus Trio) op een affiche ziet staan.
