Antwerps gedeputeerde voor cultuur, de heer Luk Lemmens, ziet in musicoloog en klarinettist Vlad Weverbergh een soort muzikaal archeoloog. Een fijne typering om iemand die zo goed als totaal vergeten componisten van onder het stof haalt en hun opnieuw de plaats geeft die ze verdienen. Tot voor het concert ‘Gran Partitas’ kenden we Henri Jacques Tobi (1741-1808) niet. Nu wel en gelukkig maar…

Antwerps gedeputeerde voor cultuur, de heer Luk Lemmens, ziet in musicoloog en klarinettist Vlad Weverbergh een soort muzikaal archeoloog. Een fijne typering om iemand die zo goed als totaal vergeten componisten van onder het stof haalt en hun opnieuw de plaats geeft die ze verdienen. Tot voor het concert ‘Gran Partitas’ kenden we Henri Jacques Tobi (1741-1808) niet. Nu wel en gelukkig maar…

We weten nog veel te weinig over de Antwerpse componist Henri Jacques Tobi, maar hij is intussen al wel, onder meer dankzij Vlad Weverbergh en zijn Terra Nova Collectief, in ere hersteld. Tobi werd geboren en woonde zijn leven lang in de Kammenstraat in Antwerpen, schuin over de Sint-Augustinuskerk die we vandaag kennen als AMUZ. Er was geen betere plaats te vinden om opnieuw, na ruim 200 jaar, Tobi’s werk uit te voeren. Heel veel composities zijn nog niet terug speelklaar en Weverbergh had de schitterende inval enkele kleine werkjes, partita’s, te verweven met partita’s van de bekendere Antwerpenaar Henri Joseph De Croes (1758-1842). Henri Joseph was de talentvolle zoon van Henricus-Jacobus de Croes. Henri Joseph bracht het tot kapelmeester in Regensburg (Beieren/Duitsland) van de prinsen Thurn und Taxis, een toen felbegeerde betrekking.

De wijze waarop Vlad Weverbergh beide componisten hun partita’s in elkaar vlocht tot de ‘Partita Imaginaire’ vraagt wel degelijk veel ‘imaginatie’. De overgangen van het ene naar het andere, de cadensen, het erin verwerken van een gedicht van en voorgelezen door die fijne, altijd wat timide Bart Stouten en de zang van sopraan Charlotte Cromheeke en het steeds uitgebreider wordende ensemble musici, was dermate sterk dat het publiek uit de bol ging. Dat maak je niet veel mee op die wijze in AMUZ.

De Partita Imaginaire stak boordevol energie, was speels, deed je lachen, was zeer creatief en spitsvondig en enthousiasmeerde. Terra Nova, een ensemble samengesteld met stuk voor stuk sterke solisten die weten hoe in een geheel te spelen, overtuigde sterk. We hadden soms wat meer fluweel en Antwerpse kant willen horen, maar dat is een randbemerking. Zangeres Cromheeke stal nog meer dan al het andere de show. Wat een rijke stem! Wat een draagkracht, beheersing en zuivere stemplaatsing, gekoppeld aan een groot muzikaal inzicht. Naar de opera daarmee ! Deze lyrische sopraan verdient een grote, internationale carrière. Wanneer horen we haar in de grote Mozartrollen?

Over Mozart gesproken, het concert opende met één van Mozarts geniaalste composities, de Gran Partita K.361 . Eén en al professionaliteit. Een zeer behoorlijke uitvoering. Wel hadden we bij de aanvang van het adagio een iets trager tempo gewenst en een nog subtieler inglijden van de hobo die als een engel uit het niets, zeer voorzichtig naar voor komt en een verhaal van de zuiverste schoonheid brengt. Wat is dat toch pakkend mooi, oneindig mooi. De Gran Partita stond in een perfecte balans, klonk zo harmonisch en vlot alsof het ging om iets van elke dag. Dat kunnen alleen de échten. Welnu, neem het van mij aan, Vlad Weverbergh en zijn Terra Nova Collecties, dat zijn ‘échten’.