Je moet het maar doen, zonder middelen een concertreeks op poten zetten met musici – de ene al jonger dan de andere – die meer verdienen dan in achterzaaltjes voor een handjevol publiek te spelen. Carlo Schreiber deed en doet het en de publieke aanwezigheid op deze concertreeks begint te groeien. Uitkijken dus naar volgend, opnieuw veelbelovend, seizoen.

Je moet het maar doen, zonder middelen een concertreeks op poten zetten met musici – de ene al jonger dan de andere – die meer verdienen dan in achterzaaltjes voor een handjevol publiek te spelen. Carlo Schreiber deed en doet het en de publieke aanwezigheid op deze concertreeks begint te groeien. Uitkijken dus naar volgend, opnieuw veelbelovend, seizoen.

Voor dit laatste concert stonden de zoon en dochter van de wereldvermaarde cellist Micha Maisky, Sacha en Lily. Violist Sacha kwetste echter zijn hand, kort voor het concert en het was Gouden Label winnaar Hrachya Avanesian die nog kon tijdig inspringen om samen met Lily het veeleisende programma dezelfde dag nog in te studeren. Of dit eraan te merken was? Als je nu gek fanatiek de oren zou gespitst hebben, was dat misschien een klein beetje mogelijk in het openingswerk van dit concert, de beroemde sonate voor viool en piano nr.3 in d opus 108 van Johannes Brahms (1833-1897).

Verder was het wegdromen met de Vocalise en Elégie van Sergei Rachmaninov (1873-1943) en werden de geprogrammeerde werken van Claude Debussy (1862-1918) – sonate voor viool en piano in G, La Fille aus Cheveus de Lin, Beau Soir en Clair de Lune tot ongekende hoogte getild. Ademen? Niemand durfde het aan. Het zou de extase van de Hemel van de Muziek – daar vertoefden we – verstoren. Het concert sloot af met de overvirtuoze Carmen Fantasy naar Bizets opera van Franz Waxman (1906-1967). Het is haast onmogelijk te beschrijven hoe virtuoos de viool – een Stradivarius met een diepwarme klank – bespeeld werd en hoe tegelijk de muzikaliteit het virtuoze domineerde. Pianiste Lily Maiski werd meegesleept in het vioolspel van Avansyan, het is niet lief voor haar dat ik het schrijf maar je zou haar haast vergeten bij het euforisch en tegelijk modest vioolspel.

De technische perfectie van Hrachya Avanesian mag je meteen legendarisch noemen en vergelijken met bijvoorbeeld Sergey Khachatryan of Ilian Garnetz mag. Het zijn violisten met een uitzonderlijk muzikaal inzicht, met genie en ze kennen het geluk de beste scholing te mogen genoten hebben. Zij leerden een sublieme viooltechniek (geen kreunende inzetten van de strijkstok, geen slepende glissando’s of overdreven vibrato) met aandacht voor de partituur en het verhaal achter de muziek. Dit eigen gemaakt te mogen hebben in landen waar men nog voldoende tijd en aandacht schenkt aan muzikaal talent is iets waar onze jeugd alleen maar kan van dromen dankzij domme ministeriële besluiten die een les amper 20 minuten laten duren! Zou men bij de onderwijshervorming in Vlaanderen eens een keertje gaan denken aan de vorming en niet de niet-vorming van onze muzikale talenten?!

Dit concert verder onder woorden brengen is onbegonnen werk. Je moet, MOET, deze violist gaan beluisteren. Hrachya Avanesyan: wereldklasse, bovenaan de top. Hij ziet eruit als een macho, is eigenlijk erg bescheiden en verkeert in trance als hij zijn viool nog maar aanraakt en via haar de muziek optilt tot een zeer zelden te horen niveau. Wat een talent, wat een talent, wat een  t a l e n t  !!!