Van 15 tot 18 februari richtte AMUZ de spotlights op dit hippe buitenbeentje van de hedendaagse muziekscene tijdens POST-CLASSICAL MUSICinPRIMETIME. We zouden het programma kunnen omschrijven als een frisse duik in het repertoire van de 20ste en 21ste eeuw. Minimalistische, postmoderne muziek, consonant en welluidend van een nieuwe generatie componisten-muzikanten.

Donderdagavond stonden op het programma composities van Max Richter (1966), Dustin O’Halloran (1971), Nils Frahm (1982), Ólafur Arnalds (1986) én Jef Neve. Ze legden de voorbije jaren een opgemerkt en gelauwerd parcours af en staan allemaal voor iets nieuw. Hun klassieke opleiding is de basis, maar deze eclectische generatie met een onuitputtelijk reservoir aan tools en verbeelding herdenkt de muzikale parameters en het grote publiek houdt er van. Ze blijven grenzen verleggen en steeds nieuwe vormstructuren uitproberen. In hun artistieke praktijk leggen ze de connectie tussen traditie en technologie. Met een eigen schriftuur en geraffineerd persoonlijk geluid duikt Nils Frahm zelfs op in de Ultratop met zijn jongste album All Melody. Het is fantastisch wat die man met een piano kan, maar ook met sampling. Hij maakt momenteel een Europese tournee waarin drie uitverkochte Belgische concerten zitten (deze zomer is hij nog te beluisteren op de festivals Cactus en Dour).

Jef Neve

Jef Neve, vorig jaar 40 geworden en generatiegenoot van voornoemde componisten, is een bijzonder virtuoze pianist. Hij werd door programmator Robin Steins gevraagd voor dit programma omdat de piano in het werk van deze vier jonge componisten een prominente rol speelt. Jef Neve noemt het in de loop van het programma een beetje verwonderlijk ‘ongekende muziek’ voor hem, maar is ook dankbaar dat hij dit nieuwe repertoire mocht ontdekken en zich in de composities van tijdgenoten kan inleven. Zijn gelauwerd muzikaal parcours is breed. Hij voelt zich evenzeer thuis in de hedendaagse jazzscène als in de klassieke wereld.

Het concert opent met de sprankelende klassiek geïnspireerde compositie Hammers van de Duitse Nils Frahm als een lange muzikale zin. Gevolgd door Opus 7, zeer gevoelvolle filmmuziek van Dustin O’Halloran met heel wat trage tempi. Dan komt Infra 3 van Max Richter, geboren in Duitsland en levend in de UK. Zijn werk is heel minimalistisch en vaak repetitief. Hij heeft o.m. de muziek geschreven voor de fantastische serie The Leftovers. Vervolgens werk van Ólafur Arnalds, de IJslandse multi-instrumentalist/componist met Beth’s Theme en Poland. Zijn composities kunnen als neoklassiek omschreven worden. Eigentijdse klassieke muziek in een mooie balans tussen melancholie en opbeurende passages. Waren de vorige composities uitsluitend voor piano, hier vallen ook de strijkers in. De gespeelde werken zijn stuk voor stuk van een fragiele schoonheid. Niet alleen ingewikkelde en virtuoze composities kunnen aanslaan maar evenzeer verstilde, subtiele, eenvoudige composities. Jef Neve en kompanen slagen er in om een aparte sfeer te creëren waarin je mee verdwaalt.

Het tweede luik van dit concert brengt een staalkaart van meeslepend werk van Jef Neve zelf. Het is muziek van een heel ander kaliber. Bezielde composities met elk hun eigen verhaal en borrelend podiumplezier. Muziek kan vandaag de dag, meer dan ooit, tegengif zijn voor de waanzin die we soms te slikken krijgen. Daar hoeft geen tekening bij. Gelukkig is er nog muziek, en kunst en cultuur in het algemeen, waardoor we het verschil kunnen maken met de malloten op deze aardkloot. Te beginnen met Spirit Control, een open improvisatie op een toonlader van Messiaen. De aanzet, wordt gegeven door de cello, heel donker en intrigerend, nadien valt de contrabas in, altviool en piano. De aanslagen in Parijs en Brussel hakten er ook goed in bij Jef Neve. Volgens zijn levensvisie is er méér dat ons bindt dan ons scheidt. Als huldebetoon aan de onschuldige slachtoffers van deze waanzin componeerde hij Christal Lights. Dan volgen nog Beautiful Colours, NYC Marathon waarin hij niet vies is van vreemde effecten en helemaal de gekte weergeeft van de verkiezingsstrijd tussen Donald Trump en Hilary Clinton. Als tegenpool volgt muziek die hij componeerde voor de film ‘Sprakeloos’ waarin ultieme droefenis en eenzaamheid doorklinken. Maar het is niet al melancholie en kwetsbaarheid. Soms is de compositie een uitbarsting van zinderende vitaliteit zoals in The space we need en Nothing but a Casablanca turtle slide show dinner waarin een uitzinnige rage weerklinkt. In dit jazzy repertoire kan Neve zich helemaal uitleven. Hij kan virtuoos improviseren, aangevuurd en op een aanstekelijke manier muzikaal weerwerk gegeven door de andere musici, en dat voert hem en het publiek door allerlei sferen. Elke vinger, elke vezel in zijn lijf is muziek. Hij beheerst het pianospelen tot in het kleinste kootje.

  • WAT: POST-CLASSICAL MUSICinPRIMETIME
  • WIE: Artistieke leiding en piano: Jef Neve; drums: Jens Bouttery; contrabas: Lennart Heyndels; viool: Christina Constantinescu en Christophe Pochet; altviool: Sander Geerts; cello: Marlon Dek; synthesizer & saxofoon: Andy Dhondt
  • WAAR & WANNEER: donderdag 15 februari, AMUZ te Antwerpen
  • FOTO: Stephan Vanfleteren